Ο Ν Δήμου είχε αναλύσει το ίδιο θέμα παλιά, στο βιβλίο του ''Οι Έλληνες'' και μάλιστα με κάποιο παράπονο για αυτούς που τον κατηγορούσαν ότι άλλαξε, ενώ ο ίδιος τους απαντούσε ότι δεν γινόταν αλλιώς. Το συμπέρασμα είναι ότι ο Ν Δήμου αντιπαθεί, όχι την συνέπεια, αλλά την εμμονή και την άρνηση της πραγματικότητας, που μεταβαπτίζονται δολίως σε ''συνέπεια'' από όσους τις υιοθετούν. Αλήθεια, τι θα λέγαμε για κάποιον ένορκο, ο οποίος θεωρεί τον κατηγορούμενο ένοχο και τον καταδικάζει ακόμα και μετά την εμφάνιση νέων στοιχείων που τον αθωώνουν πανηγυρικά; Στον αντίποδα φυσικά είναι η στάση κάποιων πολιτικών, οι οποίοι αλλάζουν θέσεις έχοντας σαν σημαία την θεωρία της ''επανόρθωσης του λάθους'', μόνο που η αλλαγή τους οδηγεί πάντα σε καρέκλες (μεγαλύτερες) και παραδάκι (περισσότερο)... Το πραγματικό δίλημμα επομένως δεν είναι ''συνέπεια-ασυνέπεια'', ούτε όμως και ''εμμονή-προσαρμοστικότητα'', αφού αυτονόητα οι θετικοί πόλοι κερδίζουν. Μάλλον ο Ν.Δήμου θα θαύμαζε έναν άνθρωπο, ο οποίος θα μπορούσε να είναι συνεπής αλλά και ευπροσάρμοστος ανάλογα με τις συνθήκες, λαμβάνοντας στην ζωή του αποφάσεις απαλλαγμένες από ιδιοτέλεια, φανατισμένο πείσμα και... χαζομάρα. Ιδανικό μοντέλο για άσκηση πάνω στο πρόβλημα είναι το ΚΚΕ της Παπαρήγα και η συνέπειά του σε κάποιες θέσεις από το 90 και μετά. Μεγάλη συζήτηση...