Ένα αισθητικό πρόβλημα μετατρέπεται σε πολιτικό. Συμφωνώ στο πολιτικό σκέλος αλλά διαφωνώ κάθετα στο αισθητικό. Πόσοι ατάλαντοι συγγραφείς βραβεύονται επειδή έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Πόσοι συγγραφείς δεν τους αναγνωρίζει κανείς, παρά μόνο 100 χρόνια μετά το θάνατό τους; Πόσες μετριότητες δεν ενδύονται το μανδύα της υψηλής κουλτούρας και διανόησης για να αποδείξουν πως αξίζουν; Αγαπητέ αρθρογράφε, μην βιάζεστε τόσο να κρίνετε ούτε την αυτοπεποίθηση και την επιμονή κάποιου (ακόμη κι αν δεχτούμε πως ήταν ατάλαντος) κυρίως όταν δεν τεκμηριώνετε επαρκώς την αταλαντοσύνη του. Και για να είμαι ειλικρινής, προσωπικά ενοχλούμαι περισσότερο από τον σνομπισμό των "εδραιωμένων" μετριοτήτων παρά από την αυτοπεποίθηση ενός νέου καλλιτέχνη. Γιατί ο δεύτερος απλά ακολουθεί και μιμείται τα χνάρια που χαράζει ο πρώτος. Κι αν ο πρώτος είναι μετριότητα, τότε μαθηματικά το αντίγραφό του θα είναι ακόμη πιο μέτριο