Δηλαδή το κριτήριο για το αν μια πόλη είναι επιτυχημένη, είναι το αν "μπορεί να βγάλει λεφτά από τον εαυτό της / ζεστό χρήμα"; Αυτό είναι το μόνο που ενδιαφέρει; Το αν έχει άστεγους π.χ. σε όλη την Piccadilly, δίπλα ακριβώς απο τις πανάκριβες μπουτικ δεν μας απασχολεί; Το γεγονός ότι στοιβάζεσαι στα τρένα τις ώρες αιχμής γιατί οι ιδιωτικές εταιρείς που λειτουργούν τους σιδηροδρόμους δε βάζουν επιπλέον βαγόνια δε μας απασχολεί; Το ότι για να μπορέσεις να κινηθείς στο Λονδίνο - όχι να ξοδέψεις - να κινηθείς, χρειάζεσαι μόνιμη δουλειά και συγκάτοικο ή να μένεις στα επιδοτούμενα social housing; Το ότι σε ορισμένες περιοχές κυκλοφορούν αποκλειστικά λευκοί της μεσαίας τάξης ενώ σε άλλες αποκλειστικά μαύροι από τις πρώην αποικίες της Αφρικής, έτσι για να θυμόμαστε ότι η κοινωνία δεν είναι ρατιστική μεν, αλλά ειναι σίγουρα ταξική; Οι πολεις δεν είναι μόνο για τους "τουρίστες και τους επιχειρηματίες", είναι και για τους ανθρώπους που τις κατοικούν. Αλλά τι ψάχνω, εδώ ο συγγραφέας μας μέμφει ότι έχουμε "ενοχοποιήσει" το κέρδος αντί να το βάζουμε σαν πρώτη μας αξία, όπως θα έπρεπε και όπως κάνουν και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στο Λονδίνο που δημοσιοποιούν αγγελίες για δουλειά: "ο υποψήφιος θα πρέπει να είναι διαψασμένος για χρήμα", γράφουν.