Μερικές οξείες αντιφάσεις, ωστόσο:-Κάποιοι κατηγορούν τους κριτικούς και τους προσάπτουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι καν επάγγελμα αλλά όταν στα πλαίσια π.χ. μιας παρέας θέλουν να μιλήσουν για κάποια ταινία που οπωσδήποτε πρέπει να πάνε να τη δουν ή τη θεωρούν αριστουργηματική..., θα σπεύσουν να ουρλιάξουν "Μα ο Κουτσογιαννόπουλος τη βρήκε κομψοτέχνημα! Μα ο Φραγκούλης της έβαλε 105 αστεράκια! Μα οι TIMES γράφουν ότι... Μα οι κριτικοί στο φεστιβάλ Μπουρκίνα Φάσο την εκθείασαν!" (τυχαία τα ονόματα-διοργανώσεις, δεν ασχολούμαι καν).-Κράζουν κάποιοι αυτούς που κράζουν και ενώ απ' τη μία δέχονται ότι δεν μπορεί να αρέσουν όλοι οι καλλιτέχνες και όλα τα έργα ή όλες οι σχολές-τεχνοτροπίες σε όλους..., είναι ΤΑ ΙΔΙΑ! άτομα που σε μια χολεριασμένη κριτική/αρθράκι, ας πούμε, για το Ρέμο ή την Πάολα... θα σπεύσουν να συνεισφέρουν και να αναπαράγουν τα γαβ-γαβ αστειάκια. Το να λες, ας πούμε "Ρέμος... πφφφ! Εμετός!" είναι μακράν πιο κουλ απ' το να λες τη Δημουλά κοινότυπη. Πω πω πω πωωωω! Η υποκρισία, δηλαδή, έγκειται στο ότι δεν υπερασπίζονται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να εκφράζεται/παράγει/δουλεύει (με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιονδήποτε χώρο) από καλοσύνη και κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλά κοιτάνε απλά να υποστηρίξουν την αξία του γούστου τους! Που μας ρίχνει πάλι στη λούπα "Εγώ ακούω Σούμπερτ κι είμαι γαμάουας κι εσύ ακούς Αντύπα κι είσαι χλέπας".
