Συγγνώμη κιόλας αλλά διαβάζοντας το κείμενο με μεγάλη θλίψη -διότι είναι πολύ αληθινές οι τύψεις που εκφράζονται, προς Θεού δεν το αμφισβητώ- διαπίστωσα ότι σε πολλά σημεία κάνει ομοιοκαταληξία και δεν ξέρω κάπως με ξενέρωσε όλο αυτό, αφαίρεσε από τον αυθορμητισμό του περιστατικού. Κάποτε ήταν ένα μικρό γατί που πέρασε το δρόμο για να μας δει. [..] Για το μαύρο βρώμικο γατί, που δεν το χάιδεψα στιγμή, που δεν του έσωσα τη ζωή, που το ‘χα τόσο σιχαθεί [..]που μια 22 χρονών ακόμα τόσο χαζή που από κάτι τόσο κακό είχα ξαφνιαστεί κλπ.