ΕιρήνηΠροστάζω το γένος το ανθρώπινονα πάψει να διαιωνίζεταικαι να αποσυρθεί με βαθιές υποκλίσειςτο συμβουλεύωκαι σαν ανταμοιβή και τιμωρίαγια ετούτη μου την έκκληση ξέρωότι θα ξαναγεννηθώο τελευταίος άνθρωποςόλοι οι υπόλοιποι θα ‘ναι νεκροί κι εγώμία γριά που θα πλανιέται στη γηβογκώντας στις σπηλιέςπου θα κοιμάμαι στην ψάθακαι καμιά φορά θα μονολογώ, καμιά φοράθα προσεύχομαι, καμιά φορά θα κλαίωθα τρώω και θα μαγειρεύωστη μικρή μου στόφαστη γωνία«το ‘ξερα πως έτσι θα γινόταν»θα πωκι ένα πρωί δεν θα σηκωθώ απ’ το ψαθί μου.