Το 2003 υιοθετήσαμε οικογενειακώς ένα κακοποιημένο κυνηγόσκυλο που δεν είχε κλείσει ακόμη χρόνο. Απίστευτο πλάσμα, love machine όπως συνήθιζα να τον λέω από το ομώνυμο τραγούδι των WASP. Έχωνε το μουσούδι του στα μαλλιά μου, μου έδινε φιλάκια, κυλιόμασταν ώρες στο πάτωμα.Το καλοκαίρι του 2011 ο μικρός μου (μικρός τρόπος του λέγειν, ένα θηριάκι 35 κιλά) ένα απόγευμα άρχισε να ουρλιάζει σπαραχτικά στην αυλή -πετάχτηκα έξω με την ψυχή στα δόντια και αφού δεν είδα αφρούς ή αίματα στο στόμα του, ούτε τίποτα πληγές, παρά μόνο πρόσεξα ότι δεν μπορούσε να πατήσει το μπροστινό του δεξί πόδι, άρχισα να τον τρέχω σε κτηνιάτρους για να μου πουν κάποιους μήνες μετά ότι επρόκειτο για "αυτόματο" κάταγμα που οφειλόταν σε νεοπλασία στο συγκεκριμένο σημείο (σε απλά ελληνικά, καρκίνο των οστών).Ο Μουσούδης μου έφυγε από κοντά μας το Μάρτιο -τον "κοίμισε" συγγενής μου ενώ έλειπα σε ταξίδι και έμαθα το νέο με καθυστέρηση 10 ημερών. Ήρεμος θάνατος, χωρίς να υποφέρει -γιατί κακά τα ψέματα, κάθε του μέρα θα ήταν όλο και χειρότερη και η κωλοαρρώστια του είχε κάνει μετάσταση.Εδώ και ένα μήνα μεγαλώνω το εγγονάκι του.