Πράγματι, όπως σου είπε και ο/η Novel_Splendours, μόνο εύκολη λύση δεν είναι οι σπουδές στο εξωτερικό σε μια χώρα όπως η Γερμανία (και η Αγγλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ κλπ). Εκεί δεν έχει τις ελληνικές ευκολίες, έεεελα μωρέ, ποις πατάει στα μαθήματα, το ένα πέφτει πολύ πρωί, το άλλο Παρασκευή και μας κόβει το τριήμερο... Φραπές, τάβλι και κουτσομπολιό. Εδώ όλοι παίρνουν πτυχίο κάποια στιγμή. Εκεί περνάς από κόσκινο, σε κάθε τάξη, και μετά σε κάθε βαθμίδα ανέλιξης στην εργασία σου. Θέλει συνεχή προσπάθεια και επαγρύπνηση.Όσο για την καραμέλα "ποιος θα σώσει αυτή τη χώρα", εύκολα λέμε στον καθένα να μην αρπάξει ευκαιρίες. Κι εγώ, και πολλοί άλλοι που ξέρω, όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία, δε φύγαμε, όχι από αυτοθυσία αλλά από φόβο, ανασφάλεια, "πού να τρέχω τώρα", "δλδ θα μιλάω ξένη γλώσσα 24 ώρες το 24ωρο;", "και δε θα έχω τη μαμά να μου μαγειρεύει/σιδερώνει/σφουγγαρίζει;" "και πού θ'αφήσω τη Σούλα/τον Βαγγέλη;" κλπ. Όπως όταν μένεις σε ένα βαλτωμένο γάμο γιατί τρέμεις να σπάσεις τη συνήθεια και μετά λες ότι το κάνεις για "τα καημένα τα παιδιά".Να μας ζητήσει δλδ και συγγνώμη που πήρε με την αξία της υποτροφία για έξω και θα είναι "οικονομικά εξασφαλισμένη", η αφιλότιμη! Άσε που για έξω φεύγουν και φτωχοί, ειδικά αν έχουν αξία, δουλεύουν παράλληλα, κάνουν το σκ*#% παξιμάδι και διακρίνονται, συχνά, γιατί έξω υπάρχει ακόμη αξιοκρατία.Και στο κάτω κάτω η Ελλάδα δε θα σωθεί με μια αριστούχο Αλεξία που θα πάρει την "αλτρουιστική" απόφαση να μείνει... Αντίθετα, η ζωή και τα όνειρα μιας κοπέλας είναι πολύ πιθανότερο να σωθούν από την "ιδιοτελή" απόφαση να φύγει (πότε στιγματίστηκε ως ιδιοτέλεια το να κυνηγάς τα όνειρά σου χωρίς να βάζεις τρικλοποδιά σε κανέναν, δεν το έχω καταλάβει...)