Δηλαδή, οι ελληνικές επιχειρήσεις δυσκολεύονται να βρουν "Προσωπικό για Λογιστήρια/Οικονομικά Τμήματα"; Μα η αγορά εργασίας βρίθει από αποφοίτους ΤΕΙ Λογιστικής, ενώ και οι Απόφοιτοι Τμημάτων ΑΕΙ εφαρμοσμένης οικονομίας/λογιστικής δεν είναι και λίγοι. Ούτε και το επίπεδό τους είναι και τόσο χάλια (ειδικά αυτών πχ της ΑΣΟΕΕ). Ή μήπως δεν μπορούν να βρουν "Προσωπικό για Διοικητική & Γραμματειακή Υποστήριξη";; Μου φαίνεται απλά απίστευτο. Και "Προσωπικό ΙΤ" σίγουρα μπορεί νε εξευρεθεί (ίσως όχι εύκολα άν προσφέρεις 500 ευρώ μισθό σε κάποιον που σπούδαζε -λόγω καταλήψεων, χαμένων εξεταστικών, κτλ- επί 7 χρόνια για να τελειώσει το Πολυτεχνείο). Κάποτε, ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος είχε πεί ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Εάν ζούσε σήμερα θα έλεγε ότι είναι ένα απέραντο σουβλατζίδικο. Ο οικονομικα ενεργός πληθυσμός της Ελλάδας ξεπερνάει τα 4 εκ. Πόσοι ακριβώς μπορούσαν να απασχοληθούν στις επιχειρήσεις των «κακών καπιταλιστών»? Όπως τονίζει και ο Ν. Δήμου, η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας χρεοκόπησε επειδή ακριβώς δεν είχε ποτέ της μεγάλο κεφάλαιο, ούτε πραγματική αστική τάξη (με τα καλά της και τα κακά της). Αρκεί να αναρωτηθούμε τί ακριβώς παράγει η χώρα μας (θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ για να βρούμε μερικές απαντήσεις της προκοπής), με τί κόστος το παράγει, τί ποσά ξοδεύονται για R&D και χρήση νέων τεχνολογιών. Και το σημαντικότερο: Πόσες ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να δώσουν ευκαιρίες απασχόλησης; Με όλο το σεβασμό, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ δεν απασχολεί ούτε έναν βιομηχανικό εργάτη και ο συμπαθής πρόεδρος του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών είναι επικεφαλής εταιρείας μπαλονιών. Ακόμα και αυτοί δεν θα μπορούσαν να πουν ότι «δυσκολεύονται να βρουν υπαλλήλους», διότι δεν πολύ απλά, σχεδόν δεν έχουν υπαλλήλους. Ο πιο σημαντικός υπαίτιος για την κατάντια της Ελλάδας είναι το ότι παρέμεινε αιωνίως μια χώρα μικρομεσαίων. Και αυτό δεν θα το ομολογήσει κανείς, διότι όλα αυτά τα χρόνια αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι χάιδευαν τα αυτιά μας. Μιλούσαν για τους μικρομεσαίους «που είναι η ραχοκοκαλιά της χώρα μας» – δηλαδή χάιδευαν αυτούς που τώρα οδηγούν στον αφανισμό. Όπως ακριβώς στη δεκαετία του΄80 χρεοκόπησαν τα video clubs που ξεφύτρωσαν σε κάθε γειτονιά της Αθήνας, έτσι και τώρα χρεοκόπησε το σύνολο της παρασιτικής μας οικονομίας. Και είναι γεγονός πως (με τη φθηνή και ανασφάλιστη εργασία τους) σημαντική υπήρξε και η συμβολή των μεταναστών στη διατήρηση στη ζωή τέτοιων επιχειρήσεων, τη στιγμή που θα έπρεπε να έχουν κλείσει προ πολλού (και οι πόροι -οικονομικοί και ανθρώπινοι- να είχαν διοχετευθεί αλλού).Όσο και να φαίνεται παράλογο, όλα αυτά τα χρόνια, η μοναδική πιθανότητα (σχετικά) αξιοπρεπούς απασχόλησης ήταν το δημόσιο, οπότε η έξαφνη ανακάλυψη από ορισμένους της ύπαρξης ενός «μεγάλου, σπάταλου δημοσίου» είναι και ελαφρώς υποκριτική. Κανείς δεν τόλμησε να ομολογήσει το προφανές: Ότι όλη η Ελλάδα αποτελείται από mini markets, σουβλατζίδικα, ταβέρνες, salons de coiffure, καφετέρειες και video clubs. Καλά είναι όλα αυτά, αλλά μια οικονομία δεν μπορεί να αποτελείται μόνο από τέτοιες επιχειρήσεις (όπως ακριβώς και ένας ζωολογικός κήπος, θα πρέπει να έχει και κάτι πιο εξωτικό από αδέσποτους σκύλους, γάτες και σπουργίτια). Καλό είναι και το μπακάλικο της γειτονιάς, αλλά στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει εργασία σε ένα παιδί για τα θελήματα. Ενδιαφέρουσα και η κριτική του καπιταλισμού/συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Η πραγματικότητα όμως είναι οτι (καλώς ή κακώς) οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι οι μόνες που μπορούν να προσφέρουν απασχόληση σε άτομα με σπουδές και ευκαιρίες σταδιοδρομίας (γιατί έχουν μεσαία/ανώτερα στελέχη), που παρέχουν προγράμματα πρακτικής άσκησης και υποτροφιών σε φοιτητές/πτυχιούχους, που παρέχουν ουσιαστική εκπαίδευση στους υπαλλήλους τους (για να γίνουν περισσότερο παραγωγικοί) και που έχουν δυνατότητα να ασχοληθούν με την έρευνα και τεχνολογία (γιατί έχουν τις οικονομίες κλίμακας και τη ρευστότητα που τους το επιτρέπει να το κάνουν). Αντιθέτως, κανένα παντοπωλείο δεν χρηματοδοτεί πανεπιστημιακές έδρες, είναι χορηγός σε πολιτιστικές εκδηλώσεις ή υποβάλλει αιτήσεις για ευρεσιτεχνίες. Το οποιοδήποτε ΑΕΙ παρέχει τις θεωρητικές βάσεις για να μπορούν οι απόφοιτοί του να ασχοληθούν με την επιστήμη τους. Όλα τα υπόλοιπα τα μαθαίνει κανείς στην πράξη, στην επιχείρηση που θα απασχοληθεί. Πόσες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν Τμήμα Ανθρωπίνου Δυναμικού; (που να ασχολείται με εκπαίδευση των υπαλλήλων/job rotation/job enrichment, παροχή κινήτρων απόδοσης, επιμόρφωσης, κτλ). Πέραν από ένα γραφείο που κατά βάση ασχολείται με τα ένσημα και τη μισθοδοσία, ποιές επιχειρήσεις έχουν το κρίσιμο μέγεθος και (το σημαντικότερο) την κουλτούρα για να επενδύσουν στους υπαλλήλους τους;; Οι "Επαγγελματίες Πωλητές" (με εξαίρεση κάποια εκ γενετής ταλέντα) δεν είναι απόφοιτοι κάποιας σχολής, αλλά επαγγελματίες που έχουν εκπαιδευτεί από τους εργοδότες τους. Άν στην Ελλάδα οι εργοδότες «δεν μπορούν να βρουν καλούς πωλητές», μήπως να κοιταχτούν στον καθρέφτη για να δούνε ποιός φταίει γι' αυτό; Στην Αγγλία και διεθνώς, το πρόγραμμα εκπαίδευσης στελεχών της Marriott (όπου κάποιος ξεκινάει από σερβιτόρος στα ξενοδοχεία) έχει ίδια (άν όχι μεγαλύτερη αξία) με ένα πτυχίο κολλεγίου. Το ίδιο ισχύει για τη σχολή των McDonald's, και σε ανάλογο βαθμό, σε άλλους εργοδότες. Ο αδελφός μου στο Λονδίνο εργαζόταν σε μεσαίο κοσμηματοπώλη ο οποίος πλήρωνε τα δίδακτρα για να παρακολουθήσει ο υπάλληλός του μαθήματα γεμολογίας σε τοπικό κολλέγιο. Φαντάζεστε κάτι τέτοιο να ισχύει στην Ελλάδα;;
