έτσι είναι τί πατάτε "όχι", ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ , δέν έχεις παρά ελάχιστο χρόνο να επιλέξεις τί θα κάνεις -και καλά- για το υπόλοιπο τής ζωής σου, σε μιά χώρα που προσφέρει ανασφάλεια και αβεβαιότητα και μιά κοινωνία που κοιτάει τόν κώλο της και την καρέκλα της.με γονείς στα πρόθυρα κατάρευσης, βομβαρδισμένος απο μιζέρια να απαισιοδοξία γνωρίζοντας οτι στήν καλύτερη τών περιπτώσεων θα λάβει ένα μισθό που δέ θα του επιτρέψει να δημιουργήσει απο μόνος του τίποτα ειδικά αν εγκαταλείψει το πατρικό του, όλη αυτή η πίεση, όλη αυτή η αγχωτική κατάσταση δέν αξίζει σε κανένα ζωντανό, πόσο μάλλον σε ένα παιδί, δέν δικαιολογώ τήν τραγικότητα της πράξης για να μήν παρεξηγηθώ, καταπίαστηκα για να εκφράσω τήν εμπάθεια που έχω στά παιδιά αυτά, είναι πολλά, περισσότερα απ όσα τα τυχερά που έχουν ακόμα την στήριξη και την ευχέρεια απο τίς οικογένειές τους, τέλος οι καθηγητές, οι εκπαιδευτικοί τους, οι φροντιστές τους, επι τω πλέιστω υπαίτιοι γιατί τους βολέυει τίς περισσότερες φορές και συμβάινει για τους λόγους πού έχουμε αναφέρει σε άλλο άρθρα, ελλείψεις, μισθοί, εργατοώρες,πολιτικές καριέρες, μικροκομματισμοί και αντιλήψεις απαρχαιωμένες στο ανύπαρκτο εκπαιδευτικό σύστημα, συγνώμη αν ακούγομαι απαισιόδοξός, δέν είμαι, αλλά η γενική εικόνα είναι αυτή κι αν όχι τότε παρακαλώ ζητώ συγνώμη...