Αγαπητέ, καλό θα ήταν να μην παίζουμε με τις λέξεις. Στην καθομιλουμένη, όταν ένας ανθρωπος σκοτώνει κάποιον άλλο με κάποιο φονικό αντικείμενο, συνηθίζουμε να μιλάμε για δολοφονία και όχι για ανθρωποκτονία, όπως θα ήταν και το ακριβές, μέχρι να αποδειχθεί αν υπήρχε όντως δόλος ή όχι. Και στην περίπτωση όμως αυτή, η απαξία της συγκεκριμένης πράξης είναι τόσο μεγάλη και η αποδοχή της έκβασης, παραπάνω από βέβαιη. Το αποτέλεσμα, μάλλον αδιάφορο, ήταν στους δράστες, αφού όταν πυροβολείς αδιακρίτως σε έναν δρόμο που με βάση την κοινή λογική θα κινούνται και άλλα οχήματα, μέσα σου με τα κοινά διδάγματα της λογικής, αποδέχεσαι ότι η σφαίρα σου θα μπορούσε να χτυπήσει και κάποιον τυχαίο περαστικό. Επομένως, μιλάμε για ενδεχόμενο δόλο, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και άρα για δολοφονία στην καθομιλουμένη, αφού δεν πρόκειται για επιστημονικό όρο, ούτως ή άλλως.Συμφωνώ με την ψυχραιμη αντιμετώπιση, αλλά μερικές φορές η εμμονή στο politically correct, φτάνει να αποσυνδέει το σημαίνον από το σημαινόμενο. Αν δε, θέλετε την ταπεινή μου γνώμη, το παιχνίδι της ΧΑ πάιζουν και όλοι όσοι κάνουν τους ανθρώπους που σε μια συναισθηματική έξαρση μπορεί να εκφράσουν μια ακραία άποψη, να αισθάνονται αντικοινωνικοί. Περιθωριοποιώντας τους και εκτοξεύοντάς τους χαρακτηρισμούς (φασίστας, υπάνθρωπος, αμόρφωτος κτλ), λογικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να συσπειρώσουμε τους ανθρώπους αυτούς με εκείνους που τους "αποδέχονται". Η κοινωνία διαμορφώνει τους ανθρώπους. Τους "αρρωσταίνει" και έπειτα έχει την ευθύνη να τους "θεραπεύσει". Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι κατά της θανατικής ποινής. Είναι κάτι έξω από την κουλτούρα μας, γενικά στην Ευρώπη, νομίζω. Ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο της δικαστικής πλάνης; Ποια κοινωνία μπορεί να εξουσιοδοτήσει ένα άνθρωπο σαν δήμιο; Ποιος μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος; Από την άλλη, νομίζω σχεδόν, όλοι, όταν έχουμε μάθει για κάποιο ειδεχθές έγκλημα, που περιλαμβάνει βασανισμούς, η παιδιά πχ, φορτισμένοι συναισθηματικά, έχουμε αναρωτηθεί έστω στιγμιαία, έστω από μέσα μας, αν ο δράστης αξίζει να ζει.Προσωπικά μου έχει συμβεί να το σκεφτώ όταν βλέπω εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα να καίγονται τα καλοκαίρια. Είναι μια παρόρμηση. Μετά έρχεται και πάλι, η λογική και είσαι στην πλευρά που πρέπει να είσαι, κατά τη γνώμη μου. Μην ενοχοποιούμε τα πάντα, ακόμα και τις σκέψεις, τις παρορμήσεις ή τις αδυναμίες μας. Το τραγικό του θανάτου αυτής της κοπέλας, νομίζω ότι κάνει κάποιους να πουν και μια κουβέντα παραπάνω.
