OK, βλέπω πολλές δικαιολογημένες ενστάσεις. Πρώτον, περί φταιξίματος και ευθύνης. Για λόγους οικονομίας ταύτισα αυτά τα δύο. Κακώς. Φυσικά και μπορεί να φταίνε οι άλλοι για κάποια βλάβη που μας προκάλεσαν. Αλλά μέχρις εκεί. Το αν θα χαρακτηρίσουμε αυτό που μας έκαναν "κακό" ή "μάθημα" σηματοδοτεί την έναρξη της δικής μας ευθύνης απέναντι στο πώς θα το διαχειριστούμε: Θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας κλαίγοντας και γκρινιάζοντας για τους κακούς που μας έβλαψαν ή θα κάνουμε κάτι γι αυτό; Και δεν εννοώ να τους εκδικηθούμε, εννοώ να αλλάξουμε τη στάση μας ώστε να μη μας ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, να τους συγχωρήσουμε γιατί άθελά τους μας έκαναν ένα δώρο: μας έκαναν πιό δυνατούς.Σχετικά με την ευγνωμοσύνη, δεν αναφέρομαι σε παρόμοιες νεο-εποχίστικες αμερικανιές. Η ζωή είναι ένα δώρο. Μας αρέσει ή όχι, αυτό είναι. Είτε το αρνούμαστε και αυτοκτονούμε, είτε το αποδεχόμαστε και το αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: Ζώντας το στο μέγιστο. Ελεύθεροι. Ελευθερία σημαίνει επιλογή και ανάληψη ευθύνης. Δε συμφωνώ με τη νεο-εποχίστικη "δικτατορία της ευτυχίας". Μπορούμε κάλλιστα να επιλέξουμε να είμαστε δυστυχισμένοι. Αρκεί να το κάνουμε με πλήρη συνείδηση οτι είναι δική μας επιλογή.ο Θερβάντες έγραψε τον Δον Κιχώτη στη φυλακή, με ένα χέρι. Δεν κλαιγόταν για την κακή του μοίρα. Η ζωή περιμένει απο εμάς να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Θα την απογοητεύσουμε; Ή θα δικαιώσουμε τους εαυτούς μας για την επιλογή να είμαστε ζωντανοί;