Το ταξίδι
Φέτος την άνοιξη έσβησα έναν προορισμό από τη λίστα μου: ταξίδεψα στο Νεπάλ. Εκεί μας περίμεναν κάποιοι φίλοι φίλων, οι οποίοι ήταν ο λόγος και η αίτια για το τόσο ενδιαφέρον και υπέροχο ταξίδι μας.
Το Κατμαντού, η πρωτεύουσα του Νεπάλ, είναι μια αρκετά πυκνοκατοικημένη και θορυβώδης πόλη. Στα αυτιά σου συνέχεια ηχούν κόρνες και φωνές μικροπωλητών και στο στόμα σου γεύεσαι ακόμα και τη σκόνη της ατμόσφαιρας. Από την άλλη πλευρά, μια ηρεμία γεμίζει την ψύχη σου, κυρίως λόγω των ανθρώπων: γαλήνιοι, χαμογελαστοί και με τιμιότητα απέναντι στη φτώχια τους.
Χαοτικό μέρος, με πολλές επιλογές για αγορές: ρούχα, κοσμήματα, διάφορα χειροποίητα αριστουργήματα, τσάντες, βουδιστικά και ινδουιστικά αξεσουάρ, όλα πολύ εντυπωσιακά. Μετά από 6 μέρες διαμονής στην πόλη με μια απίστευτη φιλοξενία, γνωρίζοντας πολύ ωραίους ανθρώπους και νέους φίλους, ξεκίνησε το οδοιπορικό μας στην Annapurna.
Mια υπέροχη και γεμάτη εκπλήξεις διαδρομή με τελικό προορισμό το Manang (3.510 μ.), το χωριό όπου γυρίστηκε το «Επτά χρόνια στο Θιβέτ». Θα ξεκινήσετε συναντώντας υποτροπικό κλίμα που καταλήγει σε ψυχρό, οπότε υπάρχει πολλών ειδών βλάστηση αλλά και πανίδα: πολλά άλογα, αγελάδες αλλά και ένα σπάνιο είδος πάπιας, η λεγόμενη golden duck, που αν τη συναντήσετε, λένε ότι είναι καλός ιωνός. Αν ενδιαφέρεστε να ταξιδέψετε κι εσείς, μπορείτε απλώς να απευθυνθείτε σε τουριστικό γραφείο που θα σας βοηθήσει για την οργάνωση και την ενημέρωση σχετικά με τη βίζα που πρέπει να βγάλετε και θα φροντίσει για την ασφάλειά σας.
Η Εμπειρία του Σεισμού
Ο σεισμός στις 25 Απριλίου μας βρήκε κι εμάς εκεί − βρισκόμασταν ακόμα στο Μanang. Στην αρχή υπήρχε η εντύπωση ότι πρόκειται για χιονοστιβάδα: η γη άρχισε να κουνιέται έντονα μετά από έναν απόηχο που ακούστηκε και βλέπαμε να αποκολλώνται βράχοι και πάγοι.
Εμείς συνειδητοποιήσαμε τι γινόταν, αλλά οι περισσότεροι ντόπιοι ένιωθαν τελείως χαμένοι, αφού πρώτη φορά στη ζωή τους βίωναν σεισμό − ο τελευταίος ήταν πριν από 74 χρόνια. Άρχισαν οι δυσκολίες, ντόπιοι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους για να ενημερωθούν για την κατάσταση και οι τουρίστες με φίλους και συγγενείς για να ειδοποιήσουν ότι είναι καλά.
Wi-Fi και τηλέφωνα δεν είχαν σήμα, επικράτησε ένας πανικός, αλλά κι αυτός ήσυχος, όπως είναι πάντα όλη τους η συμπεριφορά. Όλη μέρα προσπαθούσαν να συλλέξουν πληροφορίες − εννοείται ότι οι δρόμοι έκλεισαν από κατολισθήσεις. Πηγαδάκια ανθρώπων παντού ν' ακούνε ραδιόφωνο, να μιλάνε, να προσεύχονται, να περιμένουν αγωνιωδώς να μάθουν νέα για το πόσο σοβαρή ήταν η καταστροφή.
Το βράδυ μάς βρήκε στην τραπεζαρία του ξενώνα χωρίς ηλεκτρικό, όλοι μια μεγάλη παρέα, ελαφρώς φοβισμένοι, να περιμένουμε μετασεισμούς. Παρ' όλα αυτά, εκείνη τη νύχτα έμαθα δύο νεπαλέζικα παιχνίδια στα χαρτιά και κέρδισα κιόλας.
Έξω είχαν στηθεί αντίσκηνα σε ασφαλές μέρος όπου κατασκήνωσαν πάνω από 100 άτομα, με φωτιές, μουσικές αλλά και μια θλίψη. Η νύχτα πέρασε με συνεχείς μετασεισμούς, άλλοτε μικρούς και άλλοτε περισσότερο εντόνους – αυτοί ήταν που μας τρόμαζαν. Από εκείνη τη μέρα οι περισσότεροι δεν κοιμόμασταν ήσυχοι − πολλοί άνθρωποι στο Νεπάλ ακόμα δεν κοιμούνται.
Τρεις μέρες μετά μπορέσαμε να ξεκινήσουμε την κατάβαση. Το πρόγραμμά μας είχε ένα εξαήμερο στην Pokhara, αλλά υπήρχε η σκέψη να διακόψουμε το ταξίδι και να γυρίσουμε πίσω, πράγμα που οι περισσότεροι τουρίστες κάνανε. Όταν ένα μέλος της ομάδας το συζήτησε με τον φίλο μας και οδηγό σε αυτό το ταξίδι (ο οποίος έχει ζήσει 20 χρόνια σε βουδιστικό μοναστήρι), αυτός μας συμβούλεψε να συνεχίσουμε το ταξίδι γιατί ό,τι είναι να μας βρει θα έρθει όπου και να είμαστε. Έτσι, όλες οι σκέψεις φύγανε και μετά από μιάμιση μέρα πορείας οι δρόμοι μας χώρισαν. Εμείς φύγαμε για την Pokhara μαζί με τη Νάντια από τη Ρωσία, η δασκάλα του χωριού έφυγε για το Chitwan και o μάγειρας του ξενώνα μας πήγε πίσω στο Κατμαντού με τους φίλους του − και οι τρεις ταξίδευαν στην καρότσα του τζιπ μας.
Η Pokhara
Φτάνοντας στην Pokhara, το κλίμα ήταν πιο καθησυχαστικό. Η πόλη δεν είχε τόσο υλικές ζημιές όσο συνέπειες στον τουρισμό. Φυσικά, δεν ήταν όπως άλλες χρονιές την ίδια εποχή. Το μέρος αυτό ανακαλύφθηκε από τους χίπις τη δεκαετία του '70 και ακόμα αποτελεί πόλο έλξης για αντίστοιχης κουλτούρας ταξιδιώτες. Προσφέρει πολλές δραστηριότητες, όπως πέταγμα με παρά πέντε, ράφτινγκ, πεζοπορίες, βαρκάδα στη λίμνη και ψάρεμα – ναι, το κάναμε και πιάσαμε 3 πεντανόστιμα ψαριά κι ας μας έκαψε ο ήλιος μέσα στη βάρκα, κι ας εξαντλήθηκα κάνοντας κουπί.
Η λίμνη είναι πολύ βρόμικη, αλλά κάνουν μπάνιο πολλά χαρούμενα παιδιά μαζί με τις αγελάδες. Από την άλλη, η yoga, το ρέικι και άλλου είδους αναζητήσεων που έχουν να κάνουν με τη συμπαντική ενέργεια έχουν ξεκινήσει από την ανατολή. Έτσι, πολλές ομάδες αλλά και μεμονωμένα άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες σε αυτούς τους τομείς βρίσκονται εκεί γι' αυτόν το σκοπό. Άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο, που η γοητεία και η ενεργεία του τόπου τούς κράτησαν εκεί για πάντα, ζώντας σαν χίπις. Μια σκέψη που πέρασε και από το δικό μου μυαλό − ίσως να ήμουν ακόμα εκεί, αν δεν γινόταν ο σεισμός.
Οι μέρες εκεί πέρασαν ήσυχα. Πολλές ομάδες από τουρίστες, Ευρωπαίους κυρίως, διοργάνωναν συναυλίες, εκδηλώσεις ή απλώς μαζευόντουσαν και συλλέγανε για τους σεισμοπαθείς οικονομική βοήθεια, τρόφιμα, ρούχα. Οι βαλίτσες μας γύρισαν μόνο με τα πράγματα που είχαμε ψωνίσει από εκεί: δώρα και ενθύμια.
Η επιστροφή
Γυρνώντας στο Κατμαντού για να μείνουμε δύο μέρες πριν επιστρέψουμε, μας παρέλαβε ο πρόξενος της Ελλάδας. Νεπαλέζος στην υπηκοότητα, ένας ευγενής άνθρωπος με ήθος και αγάπη για την Ελλάδα, μας περιποιήθηκε και φρόντισε για εμάς. Τον περιμένουμε φέτος στην Ελλάδα για διακοπές − ανέφερε πως από χρόνια θέλει να επισκεφτεί τον Όλυμπο.
Η κατάσταση εκεί ήταν η πιο άσχημη που συναντήσαμε. Η πόλη ήταν τραγικά άδεια, κτίρια πεσμένα ή ετοιμόρροπα, φοβισμένοι άνθρωποι, πολλά μαγαζιά κλειστά, ελάχιστα ανοιχτά – τα οποία φαίνονταν επικίνδυνα, αφού κάποια από αυτά στηρίζονταν σε στύλους από μπαμπού.
Οι ντόπιοι προσπαθούν να επαναφέρουν τους ρυθμούς, αλλά αυτό θα είναι μάλλον ακατόρθωτο για χρόνια: οικονομία κατεστραμμένη και το πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο.
Αυτό που βίωσα με σόκαρε. Μου έλειψαν οι φωνές, η σκόνη, τα χρώματα... Τη θέση τους είχε πάρει μια θλιμμένη σιωπή, συντρίμμια, κατεστραμμένα ιστορικά μνημεία, κλειστά στόρια. Αντί για τουρίστες, συναντούσες διασωστικές ομάδες. Και εκείνες οι δύο μέρες ήταν αρκετές για να μου επιβεβαιώσουν το πνεύμα, τη δύναμη και την πίστη αυτών των ανθρώπων. Είδαμε πολλά σε αυτό το διάστημα που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, σκληρές καταστάσεις. Σίγουρα, όμως, δεν θα ξεχάσω ποτέ την ομορφιά αυτής της εμπειρίας ως ταξιδιού, τις εικόνες που αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου και τους ανθρώπους που χαράχτηκαν στην καρδιά μου. Δύσκολα τους αποχωρίστηκα, ό,τι και να έγινε. Φυσικά, θα επιστρέψω κάποτε, ελπίζοντας στην ανάκαμψή τους.
Εκ της τέφρας αναγεννώμαι.