Έχετε φύγει ποτέ από κομμωτήριο μετά από κούρεμα λέγοντας στον εαυτό σας «γιατί μου το έκαναν αυτό;» Αν έχετε κουρέψει τα μαλλιά σας έστω και μία φορά στη ζωή σας, τότε η απάντηση είναι σίγουρα «ναι».
Έχω συνειδητοποιήσει ότι ο θάνατος και οι φόροι δεν είναι τα μόνα δύο πράγματα για τα οποία μπορείς να είσαι σίγουρος στη ζωή. Υπάρχει και ένα τρίτο: κάποια στιγμή θα βρεθείς σίγουρα αντιμέτωπος με έναν κομμωτή ο οποίος θα αγνοήσει εντελώς τις οδηγίες σου και θα κάνει ό,τι θέλει με το κεφάλι σου.
Το λέω αυτό γιατί πριν από δύο εβδομάδες, τα μαλλιά μου είχαν μακρύνει σε τέτοιο βαθμό που με έκαναν να νιώθω λίγο άβολα. Είχαν περάσει έξι μήνες από την τελευταία φορά που τα είχα κουρέψει και είχαν αρχίσει να φαίνονται μπερδεμένα, σαν μαλλιά μάγισσας.
Ρώτησα την πολύ σικάτη ξαδέρφη μου αν πίστευε ότι χρειαζόμουν ένα κουρεματάκι και αυτή είπε «ίσως, θα μπορούσες...» που για εμένα σήμαινε «μοιάζεις με μάγισσα – κόψ' τα».
Φαίνεται ότι το μότο των περισσότερων κομμωτών είναι: «Τι είναι αυτό, μαλλιά; Δεν τα χρειάζεσαι! Θα τα πετσοκόψω και θα φύγεις από εδώ κλαίγοντας».
Μετά από σκέψη βέβαια συνειδητοποιώ τώρα ότι τα μαλλιά μου τότε δεν ήταν σαν μάγισσας, αλλά περισσότερο σαν γοργόνας. Ήταν όμορφα και όπως ακριβώς τα ήθελα πάντα.
Πήγα στο ραντεβού μου στο κομμωτήριο πεπεισμένη ότι δεν θα έβρισκα τον μπελά μου. Τα μαλλιά μου ήταν αρκετά μακριά ώστε ακόμα κι αν η κομμώτρια μού έκοβε λίγο παραπάνω απ' ό,τι ζήτησα (δεν είμαι αφελής, θεώρησα πως θα το έκανε), θα παρέμεναν μακριά.
Και πάλι, σιγουρεύτηκα ότι έδωσα σαφείς οδηγίες: Αφού έλουσε τα μαλλιά μου, με οδήγησε στην καρέκλα και μου έβαλε τη νάιλον κάπα κομμωτηρίου γύρω από τον λαιμό μου, είπα με πάρα πολύ σοβαρό τόνο και βλέμμα ότι πρέπει να μου πάρει μόνο τις άκρες. «Θα κάνεις το πιο μικρό ψαλίδισμα που έχεις κάνεις ποτέ στη ζωή σου».
Εύκολο, σωστά; Πώς να το παρερμηνεύσεις αυτό; Εκείνη γέλασε και μου είπε πως κατάλαβε. Αλλά απλά για να είμαι σίγουρη, το ξανατόνισα, «όχι, μιλάω σοβαρά». Και πάλι μου είπε να μην ανησυχώ. Και, αν και δεν υπήρχε κανένας λόγος να την εμπιστευτώ πραγματικά, το είπε με τέτοια σιγουριά που με έκανε διστακτική να ξαναπώ κάτι, μην τυχόν και εκνευρίσω αυτήν και τη δημιουργικότητά της.
Δεν μπορούσα να δω τι έκανε εκεί πίσω, αλλά όταν άκουσα το ψαλίδι να κόβει τα μαλλιά μου μόλις δύο φορές, ήξερα ότι είχα πρόβλημα. Είχα αυτό το ίδιο ανεξέλεγκτο συναίσθημα του κόμπου στο στομάχι που είχα και σε κάθε άλλο κούρεμα της ζωής μου: μία απόλυτη βεβαιότητα ότι έκαναν κάτι που δεν ήθελα στα μαλλιά μου και καταστροφικές συνέπειες θα ακολουθούσαν.
Όπως πάντα, ήταν πολύ αργά για να πω κάτι, αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν, ντρεπόμουν και ένιωθα άβολα για να παρέμβω.
Οπότε κάθισα σιωπηλά, κοιτώντας το δάπεδο, βλέποντας αγαπημένα κομμάτια από τα μαλλιά μου που είχαν κάνει μήνες για να μακρύνουν μετά το προηγούμενο τραυματικό κούρεμα να πέφτουν στο πάτωμα.
Εν τω μεταξύ, εκείνη μιλούσε σαν να μη συνέβαινε τίποτα, ενώ γινόταν αυτή η καταστροφή. Είναι σαν να προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή μου από την ίδια, ώστε να μην καταλάβω τι έκανε.
Όταν τελείωσε, με γύρισε στην καρέκλα για να δω το έργο της, και δεν ξαφνιάστηκα καθόλου με αυτό που είδα. Είναι αυτό που άξιζα αφού ήμουν αρκετά χαζή ώστε να κουρέψω τα μαλλιά μου εξαρχής. Τα γοργονίσια μαλλιά μου ήταν νεκρά, ανήκαν στο παρελθόν.
Στη θέση τους υπήρχε μία μπάλα με μία μακριά τούφα σε κάθε πλευρά, τις οποίες ή ξέχασε να κουρέψει ή πράγματι πίστευε ότι τα μαλλιά μου έμοιαζαν τώρα όντως σαν να ήταν φιλαριστά. Ίσως απλά ήθελε να έχω δύο τούφες με μακριά μαλλιά για να θυμάμαι τι ωραία που ήταν πριν, ή ένα ενθύμιο για να μην ξανακόψω ποτέ τα μαλλιά μου. Δεν ξέρω. Φαίνεται ότι το μότο των περισσότερων κομμωτών είναι: «Τι είναι αυτό, μαλλιά; Δεν τα χρειάζεσαι! Θα τα πετσοκόψω και θα φύγεις από εδώ κλαίγοντας».
Όταν με ρώτησε αν μου άρεσαν, δεν μπορούσα να της πω τίποτα. Το μόνο που μπορούσα να βγάλω εκείνη τη στιγμή ήταν ένα αδύναμο «τα λατρεύω». Καλύτερα να φύγω με ένα απαίσιο κούρεμα παρά να πληγώσω τα αισθήματα της καημένης της γυναίκας.
Και γιατί να ασχοληθώ; Τίποτα δεν μπορούσε να γίνει. Άλλα πράγματα μπορείς να τα φτιάξεις – τουαλέτες, αμάξια, δόντια, αλλά τα μαλλιά όχι. Μπορείς απλά να περιμένεις να μεγαλώσουν με αυτό το ρυθμό σαλιγκαριού που έχουν.
Σε κανένα άλλο επάγγελμα δεν αγνοεί κάποιος τις επιθυμίες του πελάτη όπως σε αυτό. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους δικηγόρους. Οι δικηγόροι συχνά διαφωνούν με τους πελάτες τους αλλά στο τέλος απλά θα πουν «εντάξει, αν αυτό θέλεις». Ακόμη και ένα γιατρός, όταν κάποιος ασθενής προτιμά να μην κάνει την επέμβαση που θα έσωζε τη ζωή του, λέει «δεν πιστεύω πως αυτή είναι καλή ιδέα, αλλά είναι δική σου επιλογή!».
Ίσως οι κομμωτές να κάνουν δραστικές αλλαγές στα κουρέματα έτσι ώστε αν κάποιος τα προσέξει και του αρέσουν, να θελήσει να μάθει ποιος το έκανε. Ίσως το σκέφτονται σαν την προσωπική τους κινούμενη διαφήμιση. Και εάν σου έπαιρναν μόνο «λίγο τις άκρες» όπως είχες ζητήσει, τότε κανείς δεν θα πρόσεχε την «καλλιτεχνία» τους. Αυτή είναι απλά μια θεωρία.
Δεν ξέρω ποια είναι η λύση. Ίσως όλα τα κουρέματα θα έπρεπε να γίνονται σε στάδια ώστε να αποφεύγουμε το άγχος και το ψυχολογικό τραύμα. Μετά από κάθε πόντο θα έπρεπε να σου δείχνουν στον καθρέφτη πόσο έχουν κόψει ώστε να πάρουν άδεια για να συνεχίσουν, αντί να περιμένουν μέχρι το τέλος όπου δεν θα έχεις άλλη επιλογή και θα σου έχουν καταστρέψει τη ζωή.
Ή ίσως θα πρέπει να τους χειραγωγούμε. Με ψέματα. Πείτε όσα ψέματα θέλετε. Αν θέλετε ένα κοντό καρέ, πείτε ότι τα θέλετε μέχρι το ύψος του στήθους. Αν θέλετε ένα πιο μακρύ καρέ πείτε ότι θέλετε να σας πάρουν μόνο την ψαλίδα.
Την επόμενη φορά θα κάνω με την κομμώτρια μου αυτό που κάνω και με έναν φίλο που έχω και αργεί συνέχεια: του λέω να έρχεται 15 λεπτά νωρίτερα απ' ό,τι πρέπει κανονικά. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, θα το κάνω μία ώρα!
Απόδοση από Glamour / ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΣΟΦΙΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ