Ένα πρόβλημα για το οποίο σχεδόν καμιά δεν μιλά ανοιχτά αποφάσισε να θίξει με ένα άρθρο της στον Guardian η Victoria Coren Mitchell και βρήκε στόχο από τις πρώτες κιόλας αράδες.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά απολύτως σοβαρά, η αρθρογράφος θίγει ένα ζήτημα των καιρών μας, ένα ζήτημα που αφορά τόσο το γυναικείο σώμα, όσο και τη βιομηχανία της διαφήμισης, τόσο αυτό που αγοράζουμε και είναι ένα χρηστικό αξεσουάρ, αλλά ταυτόχρονα και ένα εργαλείο αυτοπεποίθησης, όσο και - για πολλές - μια ευχή.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει στο άρθρο της η Mitchell, ρίχνοντας μία καλή ματιά σε έρευνες και στατιστικές οι αριθμοί και εδώ λένε την αλήθεια: παραπάνω από το 30% των γυναικών έχει στο συρτάρι της σουτιέν, άπειρα σουτιέν, τα οποία δεν φορά ποτέ, παρά μόνο ένα δύο. Δηλαδή, αυτά που πραγματικά βολεύουν και δεν ενοχλούν, ενώ όλα τα υπόλοιπα, κάποτε πανάκριβα, περίτεχνα φτιαγμένα και κυρίως φτιαγμένα για πολλά υποσχόμενες νύχτες και μέρες με υπογραμμισμένη αυτοπεποίθηση, απλώς δεν κάνουν.
Ακόμη χειρότερα; Ακριβώς ένα 50% των γυναικών δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ το περιεχόμενο αυτού του συρταριού, του ξέχειλου -ναι - από σουτιέν. Οι περισσότερες δε, ομολογούν ότι προχώρησαν στην αγορά τους ή ύστερα από κάποια διαφήμιση που τις ενέπνευσε αυτό που έβλεπαν, είτε επειδή το είδαν σε μία βιτρίνα, τους φάνηκε εξαιρετική επιλογή, αλλά τελικά δεν μπόρεσαν να το φορέσουν ποτέ.
Με το ίδιο χιουμοριστικό ύφος, αλλά απολύτως σοβαρά, η αρθρογράφος εξηγεί ότι η τάση αυτή λέει πολλά για τον τρόπο που οι γυναίκες αντιμετωπίζουν το σώμα τους: ενώ η βιομηχανία της διαφήμισης "επιτίθεται" με όλα αυτά τα αψεγάδιαστα κορμιά και τα τέλεια στήθη, καλώς ή κακώς η καθημερινότητα και εδώ κάνει το θαύμα της. Έξω, στον κανονικό κόσμο, οι γυναίκες με ρεαλιστικές προδιαγραφές έχουν να αντιμετωπίσουν μικρά ή μεγάλα στήθη, ιδρώτα, κάποτε και περιττά κιλά, ή κιλά που λείπουν από τα σωστά σημεία. Επίσης, έχουν να αντιμετωπίσουν απαιτητική καθημερινότητα που δεν υποφέρεται με κόπιτσες, μπανέλες και τιράντες να κόβουν την ανάσα, οπότε τι μένει;
Η παλιά καλή συνταγή του άσπρου - μαύρου - μπεζ, με λίγα λάστιχα, αν γίνεται και χωρίς ραφές και ει δυνατόν βαμβακερό, μοιάζει η μόνη λύση. Τα υπόλοιπα - λουλουδάτα, λίκρα, γεμάτα μικρά κοσμήματα ή εκκεντρικές παρεμβάσεις της εκάστοτε φίρμας είναι πάρα πολύ όμορφα, όμως, το υλικό τους απλώς δεν κάνει για ζωές που κάνουν πολλά. Το να έχεις παιδιά, μια απαιτητική δουλειά, δουλειές στο σπίτι, πολλά να κάνεις μέσα στη μέρα, δεν σημαίνει ότι δεν θες να είσαι σέξι, γράφει η αρθρογράφος. Σημαίνει ότι θες, αλλά πρέπει να το κάνεις με άλλα υλικά, πιο φιλικά στο δέρμα, στην ιδιοσυγκρασία, στις απαιτήσεις της ζωής σου.
Κινδυνεύει από όλα αυτά η αγορά σέξι εσωρούχων; Όχι, γράφει η Mitchell. Πάντα θα θέλουμε να αγοράζουμε όμορφα εσώρουχα, ακόμη κι αν είναι να τα φορέσουμε μόνο μία φορά. Ή καμία. Δεν αγοράζουμε το αντικείμενο, αλλά το όνειρο μας, γράφει. Γιατί κάποτε ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικές, όσες υποστηρίζουν ότι δεν δίνουν σημασία σε όλα αυτά, έχουν φανταστεί ότι άντεξαν - περισσότερο από μία ώρα - μέσα σ' ένα υπέροχο σετ εσώρουχα, που όμως γλιστρούσαν ή γρατζουνούσαν ή απλώς δεν μας έκαναν να νιώθουμε άνετα.
Δεν αγοράζουμε το σουτιέν, λέει η Mitchell, αγοράζουμε την ευχή, την ευχή μιας ζωής, όπως αυτές που υπόσχονται οι διαφημίσεις. Αλλά η ζωή είναι ζωή κανονική και "στο συρτάρι μου έχω γύρω στα 30-40 σουτιέν, από τα οποία φοράω μόνο δύο. Κι από τότε που έγινα μητέρα και αυτά δεν μου κάνουν ακριβώς".