Από τη Μαρία Παπαπαναγιώτου
Μπορεί ακόμη και οι πρόεδροι της Αμερικής να καλούνται να απαντήσουν με ειλικρίνεια, στο λαό τους, για το αν δοκίμασαν έστω και μια φορά στην ζωή τους ναρκωτικά, τα παιδιά όμως είναι καλύτερα να μην το ακούν απ' τους γονείς τους σε καμία, αυθόρμητη ή τυχαία κρίση ειλικρίνειας.
Οι πρόσφατες μελέτες που δημοσιεύθηκαν στην Επιθεώρηση της Έρευνας για την Ανθρώπινη Επικοινωνία δείχνουν ότι το πρότυπο της μαμάς και του μπαμπά που, ναι, έτυχε και να... «μαστουρώνει», στρώνει το χαλί και για την δική τους παραβατικότητα, όσο κι αν σπεύδουν οι γονείς να προβάλλουν τον εαυτό τους ως παράδειγμα προς αποφυγή. Οι επιστήμονες μελέτησαν με την συνδρομή και του Εθνικού Κέντρου κατά των Ναρκωτικών των ΗΠΑ πολλές εκατοντάδες παιδιά της 5ης και 6Ης τάξης του δημοτικού και της 1ης και 2ας λυκείου στο Ιλλινόις. Τα περισσότερα, και στις μικρές ηλικίες είχαν ήδη συζητήσει το θέμα της χρήσης ουσιών και των κινδύνων με τους γονείς, κάποια άλλα καθόλου, και ορισμένα, είχαν ήδη ακούσει περιγραφές από τα νεανικά παραστρατήματα των γονιών τους με κάποιους από αυτούς να μετανιώνουν για το πόσο λάθος έκαναν. Τα παιδιά, όπως αποδείχθηκε, έχουν το δικό τους φίλτρο για να μεταφράζουν σε πράξη ή κοσμοθεωρία όλα μαζί τα μηνύματα αυτά.
Οι προεφηβικές και εφηβικές ηλικίες, τονίζει ο Δρ Sharon Levy, διευθυντής του Προγράμματος Κατάχρησης Ουσιών Εφήβων του Νοσοκομείου Παίδων της Βοστώνης, θέλουν ξεκάθαρα μηνύματα, επιδιώκουν τον διάλογο, αλλά απαιτούν σαφώς και ειλικρίνεια.
Στην περίπτωση της χρήσης ουσιών λοιπόν φαίνεται ότι η συνταγή με όλα τα συστατικά μαζί, δεν βοηθά τους εφήβους να απορρίψουν την κουλτούρα των drugs, όταν μόνοι τους οι γονείς ομολογούν ότι έχουν ενδώσει. Στην αντίληψη των παιδιών στις περιπτώσεις αυτές όπως προκύπτει, φαντάζει πειστικό ή και ελκυστικό το προφίλ των γονιών που είπαν ναι στο high. Συντάσσονται τουλάχιστον με την δοκιμή και αδιαφορούν για τις συνέπειες.
Στην κλινική μου εμπειρία, έχω συναντήσει πολλές φορές παιδιά που βρίσκονται σε πραγματική σύγχυση με συμβουλές των γονιών τους για την χρήση και κατάχρηση ουσιών», τονίζει ο Sharon Levy.
Στην έρευνα που διεξήχθη από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις, τα παιδιά που είχαν συζητήσει με τους γονείς τους για τα ναρκωτικά και τις βλαπτικές συνέπειές τους είχαν πιο ξεκάθαρη στάση εναντίον της χρήσης και δοκιμής, και από τα παιδιά εκείνα που δεν είχαν συζητήσει το θέμα καθόλουΕκείνα τα παιδιά όμως που στις συνομιλίες με τους γονείς για το θέμα,οι γονείς είχαν συμπεριλάβει και την δική τους αλήθεια για χρήση ναρκωτικών στο παρελθόν, χαρακτήριζαν, στην πλειοψηφία τους, λέει η έρευνα, τα ναρκωτικά "not a big deal"
«Το αποτέλεσμα είναι», σχολιάζει η επικεφαλής της μελέτης, «ότι τα παιδιά θεωρούν πως οι γονείς, ό,τι κι αν λένε για τις βλαβερές συνέπειες, δεν αποδοκιμάζουν τα ναρκωτικά και πάρα πολύ. Στην συνείδησή τους έχει γίνει ήδη επιτρεπτό να δοκιμάσουν...»
Οι γονείς ιδανικά θα πρέπει να είναι κάθετα αντίθετοι με την κουλτούρα των drugs, συνιστούν οι ερευνητές. Είναι καλό να συζητούν εκτενώς το θέμα με επιχειρήματα για τις βλαπτικές συνέπειες και με παραδείγματα επίσης ατόμων που έμπλεξαν στην ζωή τους λόγω χρήσης. Παροτρύνουν επίσης τους γονείς να συμβουλεύουν τα παιδιά για το πώς να αποφύγουν να τους δώσει κανείς παράνομες ουσίες ή να τα ποτίσει άθελά τους.
Η συζητήσεις αυτές είναι καλό να ξεκινήσουν πριν την 5η δημοτικού- που θεωρείται επίφοβη στην Αμερική για να παρασυρθεί στα ναρκωτικά κάποιος μαθητής- και το θέμα συστήνεται να επανέρχεται περιοδικά στην συζήτηση, με ιδανικό μέρος συνομιλίας το αυτοκίνητο!
(...Σημειώνουμε πως κάποιες μελέτες βρίσκουν την διαδρομή στο αυτοκίνητο χαλαρωτική για τον εγκέφαλο, των επιβατών κυρίως, αλλά και του οδηγού)
Αν το παιδί ρωτήσει για σας, παρόλα αυτά, συστήνεται επισήμως να του πείτε, τι άλλο «Its not about me!»