Ο Sweeney Todd αποτελεί μία από τις πιο συναρπαστικές φανταστικές προσωπικότητες, τόσο συναρπαστική που έχει φτάσει τα όρια του αστικού μύθου.
Πολλοί επιμένουν ότι υπήρξε: όμως η αλήθεια είναι ότι είναι ήρωας μίας ιστορίας που δημοσιεύτηκε το τέλος του 19ου αιώνα στην Αγγλία με τίτλο “the string of pearls”, ως spin off ενός μυθιστορήματος του Charles Dickens, Martin Chuzzlewit.
Ο αντιήρωας της ιστορίας, Sweeny, είναι ένας μπαρμπέρης που σκοτώνει τους πελάτες τους και τους μετατρέπει σε κρεατόπιτες, τις οποίες πουλάει στο μαγαζί της συνέταιρού του στο έγκλημα, Mrs. Lovett. Τα μαγαζιά τους επικοινωνούν με μυστικό υπόγειο πέρασμα. Κάτω από το μπαρμπέρικο υπάρχει υπόγειο. Μόλις ο πελάτης καθίσει στην καρέκλα, ο Sweeny μέσω ενός μοχλού τον ρίχνει εκεί με αποτέλεσμα να σπάσει το λαιμό ή το κρανίο τους- σε περίπτωση όμως που είναι ακόμα ζωντανοί, κατεβαίνει στο υπόγειο και τους αποτελειώνει με ένα μαχαίρι στο λαιμό.
Η ιστορία έχει γραφτεί με διάφορες παραλλαγές, σ’όλες όμως ο πρωταγωνιστής είναι ένας serial killer.
Ως συνήθως, η εξήγηση για την αντικοινωνική συμπεριφορά υπάρχει στα παιδικά του χρόνια. Όχι δεν ήταν απών ο πατέρας και καριερίστα η μάνα, ούτε μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Οι γονείς του ήταν εργάτες στην παραγωγή μεταξιού αλλά απολύτως εθισμένοι στο τζιν.
Εκείνη την εποχή το τζιν στο Λονδίνο ήταν κάτι σαν την ηρωίνη τώρα, μόνο απείρως πιο φτηνό και νόμιμο. Εδώ που τα λέμε, καθόλου σαν την ηρωίνη. Το κοινό τους ήταν ότι δεν υπήρχε κανένας έλεγχος στην παρασκευή. Όμως και ο καθένας μπορούσε να φτιάξει τζιν στη μπανιέρα του ή στην πίσω του αυλή- και πάνω κάτω, αυτό έκανε. Οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες, οι άνθρωποι δούλευαν σα σκλάβοι ξεριζωμένοι από τα χωριά τους, ξένοι σε μια μεγαλούπολη χωρίς υποδομές, με αποτέλεσμα οι αρρώστιες να θερίζουν. Το τζιν ήταν το πιο φτηνό μέσο για να αποφύγουν την πραγματικότητα.
Ο αλκοολισμός ήταν η πρώτη αιτία θανάτου σε συνδυασμό με το μολυσμένο νερό (που χρησιμοποιούσαν για να αραιώνουν το τζιν) οπότε αν δεν ήσουν αλκοολικός, την έβρισκες από αλλού. Τελικά η κυβέρνηση αποφάσισε να φορολογήσει το τζιν και να το επιτρέψει σε εργαστήρια με άδεια και συγκεκριμένες συνθήκες, οι Λονδρέζοι έκαναν αιματηρή επανάσταση και φτάσαμε στο 2011.
Εντάξει, όχι τόσο γρήγορα. Το τζιν δεν ήταν αποκλειστικότητα των φτωχών. Ξεκίνησε από φάρμακο για τη χολή, το λουμπάγκο, για την ποδάγρα, κάποιος φαρμακοποιός σκέφτηκε να το νοστιμέψει με juniper berries (αγριοκυπαρρίσι) κι από φάρμακο έγινε πάλι φάρμακο, άλλου είδους. Μπορεί να σκότωσε τη φτωχολογιά αλλά οι άποικοι το πήραν μαζί τους στην Ινδία όπου για το φόβο της ελονοσίας το ανακάτευαν με κινίνη και νερό κι έτσι γεννήθηκε το νόημα της ζωής.
Το g&t.