Eίναι χωμένο στο πρώτο στενάκι μετά την Καπνικαρέα. Ερμού 57 και Χριστοπούλου 2. Δε βγάζει μάτι, αλλά ακούγεται. Αν κατεβαίνοντας στην ούτως ή άλλως θορυβώδη Ερμού, κοντά στο σημείο εκείνο σου φάνηκε πως άκουσες μπουζούκι ή βιολί τότε είσαι κοντά και αυτό που έπιασε το αυτί σου δεν ήταν στέρεο αυτοκινήτου. Στο "Καπνικαρέα" γλεντάνε, χορεύουν, τρώνε και πίνουν σε ώρες άναρχες. Στις πέντε το απόγευμα, στις δέκα τη νύχτα και έως τις έξι το πρωί. Ανάλογα τα κέφια και το πόσοι μουσικοί περάσαν σήμερα. Ένα μαγαζί παλιό, μυστήριο, αυθεντικό και ατίθασο...
Πρώτη του χρονιά το 1977. Ο κύριος Σωτήρης Σοφός ήταν ράφτης ξακουστός και στην πολυκατοικία είχε εκλεκτή πελατεία να ανεβοκατεβαίνει. Ήταν ακριβώς πάνω από το μαγαζί. Εκεί μένει και σήμερα. Ρίζωσε στο σημείο και αγάπησε την Ερμού. Εκτός από την Ερμού αγάπησε και την κυρία Ευαγγελία. Ικαριώτισσα, ξανθιά, γαλανομάτα μπήκε στο ραφείο, γυρνάει ο Σωτήρης, τη βλέπει και την προσλαμβάνει αμέσως.
Στο θέμα μας: To 1977 o Σωτήρης βάζει για λίγο στην άκρη το ραφείο και αποφασίζει να ανοίξει σαντουιτσάδικο. Άλλο δεν υπήρχε τότε στην Αθήνα. Το στήνει με όρεξη και αμέσως γίνεται σουξέ. Όλη η Αθήνα κατέβαινε για σάντουιτς στου Σωτήρη, στο Καπνικαρέα. Σπεσιαλιτέ τότε τα κεφτεδάκια και τα μπιφτέκια της Ευαγγελίας στο ψωμάκι. Σπεσιαλιτέ σήμερα, τα ίδια ακριβώς, η ίδια συνταγή από τα χεράκια της.
Τον Αύγουστο του '96 το πρώτο κομμάτι της Ερμού γίνεται πεζόδρομος και το "Καπνικαρέα" αλλάζει χέρια, παρμένει όμως οικογενειακή υπόθεση.
Πώς δημιουργείς αυτή την κατάσταση εδώ πέρα; Είναι ένα μαγαζί λίγο ανακατεμένο, έχει δικό του χαρακτήρα...
Η δουλειά μου ήταν ηχολήπτης. Το '96 δούλευα σε στούντιο, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ήταν και η εποχή που είχαν ανοίξει όλα τα κανάλια. Παράλληλα, δούλευα κι εδώ. Μετά από έναν χρόνο αποφάσισα ότι καλύτερα να δουλεύω μόνο εδώ από το να παιδεύομαι στα στούντιο, στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Τότε ήμουν 24-25. Πήρα τους πρώτους μουσικούς, που δουλεύαμε μαζί στο στούντιο. Τους είπα να έρθουν από το μαγαζί να κεράσω μια μπύρα να κάνουμε την πρόβα εκεί. Τότε ήταν ακόμη σαντουιτσάδικο. Τους φώναξα εδώ να κάνουμε την πρόβα μας, να κάνουμε την πλάκα μας. Και ξανακάναμε πρόβα και έτσι συνεχίζει το πράγμα. Αν μπεις εδώ πέρα μπορείς τώρα να δεις δυο μουσικούς, σε μια ώρα να δεις πέντε. Είναι οι φίλοι των φίλων. Λειτουργεί τελείως ελεύθερα. Όπως την παλιά εποχή που πήγαινε ο καθένας στην ταβέρνα, έπαιρνε ό,τι όργανο είχε μαζί με την παρέα του και όλοι μαζί κάνανε κέφι. Όλο αυτό το πράγμα είναι μπλεγμένο με το μεράκι του πατέρα, με την Ικαρία που έχουμε μέσα μας.
Λίγο μποέμ, καθόλου καθωσπρεπισμός και ανάλογα τα κέφια δηλαδή;
Ναι, ναι. Όλη η παρέα είναι γύρω στους 25 διαφορετικούς μουσικούς, που περνάνε από δω κάθε εβδομάδα, πάνε τα καλοκαίρια Ικαρία. Αυτό δεν είναι οργανωμένο. Οι 25 μπορεί μια βδομάδα να γίνουν 50 γιατί, ήρθε π.χ. ο ταχυδρόμος της παρέας που έφερε το κόντρα μπάσο. Θα δεις από κλαρίνο μέχρι τσαμπούνα. 19 Ιουνίου με πήρε ένας φίλος από Ικαρία και μου είπε πως είχε έρθει με το βιολί του Αθήνα. Ήρθε να παίξει. Στήθηκε κανονικά ικαριώτικο γλέντι και είχαμε μέχρι και ικαριώτικους χορούς. Μέχρι την Ερμού χόρευε ο κόσμος. Κάπως έτσι ξεκινάμε κάθε μέρα, άλλοτε από το μεσημέρι ή το απόγευμα και όπως καταλήξει.
Το 'Καπνικαρέα' ανοίγει από νωρίς το πρωί. Δεν απογειώνεται με τη μία. Ξεκινά με καφέ και τα κλασικά σάντουιτς και προς το απόγευμα αρχίζει το κέφι. Τι θα φας; Έχει πιάτα και μεζέδες που καλύπτουν όλα τα γούστα. Όσους πεινάνε πολύ και θέλουν μια χορταστική μερίδα και όσους θέλουν πολλά μικρά πιατάκι να πηγαινοέρχονται μαζί με μπύρες και ούζο Δολύχι από την Ικαρία.
Ζήτα οπωσδήποτε κεφτέδες ή μπιφτέκι με κόκκινη σάλτσα και λαχανικά, που είναι και τα δυο από την ίδια συνταγή της κυρίας Ευαγγελίας. Εξαιρετική είναι η τηγανιά κοτόπουλο, η πιατέλα με τα αλλαντικά και τα λουκάνικα για τη μέση και το "πειραγμένο" αιγυπτιακό πικάντικο σαγανάκι. Τέλος ρώτα τι άλλο παίζει κάθε μέρα γιατί καμιά φορά που η κυρία Ευαγγελία έχει κέφια όλο και κάτι αφήνει στην κουζίνα. όπως τα γλυκά του κουταλιού που ακόμη επιμελείται η ίδια. Βέβαια το σάντουιτς, είναι αυτό που έχει στηρίξει όλο το μαγαζί και από εκεί ξεκίνησε. "Ο κόσμος έχει, δυστυχώς, συνηθίσει από γεύσεις ετοιματζίδικες και πλαστικές" λέει ο κύριος Σωτήρης.
Φεύγοντας τον ρωτάμε να μας πει το μυστικό του. "Μια γυναίκα από την Ικαρία, σαν το δικό μου το διαμάντι!"