Συμφωνώ με τους κριτές ότι φέτος το επίπεδο έχει ανέβει. Σχεδόν όλοι γνωρίζουν καλά να μαγειρεύουν, κάτι που αποδεικνύει ότι στη χώρα μας παιχνίδια σαν το Masterchef, έχουν ωθήσει τα νέα παιδιά στην μαγειρική τέχνη. Πόσο χαίρομαι!
Θυμάμαι άλλες χρονιές που υπερείχαν δύο τρία άτομα, και οι υπόλοιποι ήταν πραγματικά αρχάριοι. Στο twitter ακόμα και προς το τέλος άλλων σeζόν, τρόλαραν ότι «δοκιμασία αποχώρησης θα ήταν το τοστ»!
Φέτος, οι λέξεις «άγαρ άγαρ» και «ξανθάνη» έχουν ήδη αρχίσει να ακούγονται στο Masterchef από την πρώτη κιόλας δοκιμασία! Οι αφροί στα σιφόν είναι εδώ για να μείνουν. Κι όποιος δεν ξέρει πόσες αμπούλες απαιτεί η κάθε παρασκευή, σόρι, αλλά στον τελικό, δύσκολα θα φτάσει. Το γεγονός ότι τους έδωσαν στην πρώτη δοκιμασία αντιγραφής, τη ντίβα όλων των γαλλικών γλυκών, το pièce montée ονομαζόμενο και Croquembouche, το αποδεικνύει.
Τι να πω; Το μάτιασα το παιδί. Έτρεμαν τα χέρια του στις μισές δοκιμασίες. Δύο φορές προτεινόμενος μέσα σε μια βδομάδα ο Γιώργος. Υποπτεύομαι ότι δεν έχει το γερό στομάχι που απαιτεί το Masterchef, όπως είπε κι η παλιά καραβάνα, Γιάννης Αποστολάκης. Λέτε υποσυνείδητα να θέλει να δει την Ολλανδέζα Lotus πιο πολύ από το να κερδίσει; Φιρί φιρί το πάει για να φύγει, σε κάθε περίπτωση. Μου θυμίζει τον εαυτό μου στο δημοτικό. Έμπαινα πάντα μπροστά για να προστατεύσω τους φίλους μου και φούσκωνα από περηφάνεια. Τώρα πια, έχω καταλάβει ότι άλλα ήταν τα δευτερεύοντα οφέλη μου από εκείνες τις κινήσεις.
Σας ικετεύω αδύναμοι παίκτες του Masterchef, φτιάξτε απλές παρασκευές που τρώτε μια ζωή και τις καταλαβαίνετε, και μετά προχωρήστε στην κρέμα ζαχαροπλαστικής με καρύδα. Αλλιώς «θα την πατάτε» συνεχώς. Οι άλλοι γνωρίζουν καλύτερα τα «προχωρημένα». Θα σας φάνε λάχανο, και μάλιστα σουκρούτ.
Και σε όλη την εξέδρα που φώναζε για δικαιοσύνη στην ψηφοφορία αποχώρησης της Παρασκευής, ένα έχω να πω. Το να ψάχνουν δικαιοσύνη στο Masterchef, είναι σαν θέλουν δικαιοσύνη σε μια δίκη χωρίς μάρτυρες. Απολαύστε το βρε καλά μου παιδιά, όσο βρίσκεστε εκεί μέσα και μην μας το παίζετε αναμάρτητοι. Θα έρθει η ώρα που κι εσείς θα χρειαστεί να κάνετε τη στρατηγική σας και να «βρωμίσετε» έστω και λίγο τα χεράκια σας.
Στη ψηφοφορία για αποχώρηση, ο Ιωάννης, για τον οποίο στο προηγούμενο άρθρο είχα γράψει κατά λάθος ότι είναι από την Θεσσαλονίκη και ζητώ ταπεινά συγγνώμη, έδωσε ρεσιτάλ Κουβανέζικης υποκριτικής. Τον αγαπώ! Η ομάδα των 6, αντί να προστατεύσουν την Φωτεινή, που σε τίποτα δεν έφταιγε στην ομαδική δοκιμασία, προτίμησαν να ψηφίσουν με στρατηγική ακρίβεια έτσι ώστε να την βγάλουν προτεινόμενη. Ξεκάθαρα η ομάδα των 6, είχε πάρει αρχικά την Φωτεινή στην ομάδα με σκοπό να την έχει καβάτζα σε περίπτωση που έχαναν, όπερ και εγένετο.
Τον Ηλία τον θέλουν στην ομάδα για να τους βοηθήσει και να τους μάθει να μαγειρεύουν αυτά που έμαθε εκεί στην Σκανδιναβία όπου εργαζόταν, όχι για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Στο πιάτο που του κόστισε την ήττα, “Χώμα φιστικιού με αφρό ντάσι, γυαλιστερές και τσιπς από φύλλα ρυζιού”, έκανε ένα κλασικό λάθος που κάνουμε πολλοί με τα οστρακοειδή. Άφησε την άμμο μέσα στις γυαλιστερές. Έκανα το ίδιο ακριβώς λάθος πέρσι την καθαρά Δευτέρα. Για να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα έχουν άμμο, πρέπει να τις αφήσουμε μέσα σε έναν κουβά με νερό για μισή ωρίτσα. Αν έχουμε την δυνατότητα για θαλασσινό νερό, ακόμα καλύτερα. Εάν σας άρεσαν τα φύλλα ρυζιού που έφτιαξε, δεν υπάρχει πιο εύκολη παρασκευή. Παίρνουμε έτοιμα φύλλα ρυζιού από το σούπερ μάρκετ - έχουν όλα πλέον. Είναι τα ίδια που χρησιμοποίησε ωμά για rolls ο Κοντιζάς, την προηγούμενη βδομάδα στο FOLLOW THE CHEF. Ζεσταίνουμε σε φαρδύ τηγάνι μισό κιλό λάδι ελαφρύ. Μόλις η θερμοκρασία φτάσει στους 180 βαθμούς, ρίχνουμε μέσα τα φύλλα ρυζιού και τηγανίζουμε για 2 δευτερόλεπτα. Βγάζουμε και στεγνώνουμε σε απορροφητικό χαρτί.
Ο Ηρακλής, στο αντίπαλο στρατόπεδο φέρθηκε όντως σαν αγαθός Γίγαντας, που είναι το παρατσούκλι του στο σπίτι. Ενώ μπορούσε να διαλέξει πρώτος τον Θεοχάρη κι έτσι να μπλοκάρει το ντάσι στο μενού του Ηλία, δεν το έκανε. Η Ηλιάννα, που φαίνεται να έχει το πιο πολύ μυαλό εκεί μέσα, πολύ σωστά το παρατήρησε. Ο Ηρακλής τον βοηθούσε ακόμα και μέσα στο pantry να βρει πού είναι το Panko. Το γεγονός ότι πήρε πάνω του την ήττα στην διαδικασία προτεινόμενου, μας έκανε να τον αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο. Σαλονικιός, με όνομα από την αγαπημένη μου Βορεινή ομάδα και «παιδί» του ειδώλου Γιάννη Μπαξεβάνη. Ε, δεν περίμενα κάτι λιγότερο. Τώρα, για τη μαγειρική της ομάδας, έχω αμφιβολίες ότι το ορτύκι πάει με την γαρίδα. Το μοσχαρίσιο κρέας σίγουρα, ναι. Αλλά θα μιλήσω για το ταίριασμα των υλικών σε επόμενο άρθρο, για να μην σας κουράζω σήμερα.
Στο γλυκό ξεκάθαρα την πάτησε λόγω της κρέμας καρύδας. Τι την θες την μοντερνιά, βρε αγόρι μου, ακόμα δεν ξεκινήσατε; Κάνε μια κρέμα μπουγάτσας πάνω σε φύλλο καταΐφι, Σαλονικιός γέννημα-θρέμμα, να σκίσεις στα σίγουρα.
Δύσκολο είναι; Σε μία κατσαρόλα ζεσταίνουμε μέχρι να βράσει 750γρ. γάλα κι ένα φλυτζάνι ζάχαρη. Κατεβάζουμε την θερμοκρασία και προσθέτουμε 70γρ. σιμιγδάλι ψιλό και ανακατεύουμε μέχρι να δέσει. Βγάζουμε από την φωτιά και προσθέτουμε μπόλικα κομματάκια από βούτυρο παγωμένο, τουλάχιστον τρεις κουταλιές, μια πρέζα αλάτι και τρεις κρόκους αυγού. Αν έβαζε μέσα ο Ηρακλής και την πάστα φυστίκι που είχε πάρει από το pantry, θα έπαιρνε την καλύτερη βαθμολογία. Όπως θέλει ο καθένας αρωματίζει την κάθε κρέμα στο τέλος της παρασκευής της. Βασικά πράγματα.
Εναλλακτικά, ας κάνανε ένα πανεύκολο ατομικό μπακλαβαδάκι. Παίρνουμε φυστίκια, τα τυλίγουμε σε καταΐφι, τα σφηνώνουμε το ένα δίπλα στο άλλο σε ένα ταψάκι, βουτυρώνουμε πολύ καλά, και ψήνουμε μέχρι να ροδίσουν. Την στιγμή που τα βγάζουμε από τον φούρνο, περιχύνουμε από πάνω τους ζαχαρούχο γάλα που τους δίνει μια γεύση καραμέλας γάλακτος.
Σας ικετεύω αδύναμοι παίκτες του Masterchef, φτιάξτε απλές παρασκευές που τρώτε μια ζωή και τις καταλαβαίνετε, και μετά προχωρήστε στην κρέμα ζαχαροπλαστικής με καρύδα. Αλλιώς «θα την πατάτε» συνεχώς. Οι άλλοι γνωρίζουν καλύτερα τα «προχωρημένα». Θα σας φάνε λάχανο, και μάλιστα σουκρούτ.
Η ομάδα των 6, που είναι πλέον 5, το έπαιξαν«βαρύ αντριλίκι”, ενώ στην πραγματικότητα φέρθηκαν σαν μικρά αντράκια. Είναι τυχαίο που η Φωτεινή ζήτησε από τον Σταύρο Stan και όχι από κάποιον από την δική της ομάδα να την καθοδηγεί όταν ήταν προτεινόμενη; Σίγουρα σε επόμενη ομαδική, θα την πάρει στην ομάδα του.
Ο Σταύρος Stan, ο οποίος κάθε μέρα φοράει κι άλλο γυαλί, λογικό είναι που ήταν τόσο οργανωμένος σαν αρχηγός στην δική του ομάδα. Έχει ξαναζήσει την πίεση στο μαγειρικό ριάλιτι «Ζητείται Chef» του ΑΝΤ1 μέσα στο εστιατόριο CTC του εξαιρετικού σεφ Αλέξανδρου Τσιοτίνη.
Δώστε του μια εκπομπή μαγειρικής μαζί με την Σεμίνα, που ήταν στο ριάλιτι του Μποτρίνι, να το χαρούν τα παιδιά! Ο Σταύρος είχε μάλιστα φτάσει στον τελικό, όπου κριτής ήταν ως καλεσμένος ο Πάνος Ιωαννίδης. Βγήκε όμως τρίτος. Τυχαίο που βρέθηκε στην ομάδα του;
Ο Γατόπουλος, κόβω και τα δυο μου ότι κάπου μέσα του ήθελε κι ο ίδιος να φύγει. Το παιδί πάει για μανεκέν. Δεν ήξερε καν ότι το κοτόπουλο μπορεί να χωριστεί σε 8 κομμάτια, όχι πώς να το τεμαχίσει. Με το που κόπηκε το μαξιλαράκι από το δάχτυλό του και κατάλαβε ότι μπορεί να πάθει κάτι μέσα σε μια κουζίνα, που θα του στιγματίσει το σώμα του, έφυγε τρέχοντας. Ορσαλία Παρθένη, πάρ’ τον πίσω στην πασαρέλα!
Η Κατερίνα έχει πάρει τον ρόλο του ανθρώπου που θα μας ενημερώνει τι γίνεται μέσα στο σπίτι. Κάθε χρόνο κάποιος, φέτος αυτή. Της έδωσαν και την κάρτα ασυλίας, οπότε όλα μια χαρά.
Για το θέμα της περιβόητης κάρτας, μπράβο στους παράγοντες για τη σκέψη τους. Με μια μόνο ιδέα, μετέτρεψαν τον υποτιθέμενο διαγωνισμό σε ρεάλιτι ολκής. «Πρώτη φορά δίνεται τέτοιο έπαθλο παγκοσμίως», λέει ο Κοντιζάς. Σίγουρα, αφού πρώτη φορά ανέβασαν τους υπόλοιπους παίκτες στον εξώστη την ώρα της ψηφοφορίας! Εξασφάλισαν έτσι μπόλικο ανθρωποφαγικό υλικό για να νοστιμίσει και να απογειωθεί το ριάλιτι.
Υποκλίνομαι βαθιά στην ομάδα της παραγωγής! Τα νούμερα τους δικαίωσαν. Επίσης να πω ότι σαν γυναίκα Ελληνίδα, τους ευγνωμονώ που μας χάρισαν την εικόνα φαντασίωση του Πάνου Ιωαννίδη ως Tom Cruise στο Eyes Wide Shut. Μας εξασφάλισαν γλυκά όνειρα μέχρι τον επόμενο κύκλο.
Η δημιουργία ενός πιάτου είναι μια περίπλοκη πράξη εξισορρόπησης αντικρουόμενων και μαχόμενων αισθήσεων. Το αλάτι για παράδειγμα, καταστέλλει την πίκρα και ενισχύει τη γλυκύτητα, ενώ η ινδόλη, μια μοναδική αρωματική ένωση, μπορεί να μας δώσει είτε το άρωμα του γιασεμιού είτε των κοπράνων, ανάλογα με τη συγκέντρωσή της.
Χωρίς να το θέλουμε, τα αυτιά μας λειτουργούν σαν ενισχυτές για να αποδώσουν την τραγανή υφή των τσιπς πατάτας και τα μάτια μας εσωτερικά ανοίγουν διάπλατα με ένα άγευστο κίτρινο χρώμα ζαχαροπλαστικής για να ενισχύσουν την φαινομενική «φρεσκάδα» μιας καναρινί πουτίγκας μπανάνας.
Ακόμη και οι αναμνήσεις και οι διαθέσεις μας, μπορούν να διαστρεβλώσουν και να αλλοιώσουν την αντίληψη της γεύσης. Αν μοιραστώ με έναν εξηνταπεντάχρονο Ιάπωνα οινοπαραγωγό ένα κομμάτι κρέας ψημένο στη σχάρα που κατά την κρίση μου είναι άψογα μαγειρεμένο και αρτυμένο, μάλλον θα μου έλεγε ότι είναι πολύ μαλακό, ανάλατο, και υπερκαπνισμένο.
Διατηρούμε πάντα ζωντανές τις γεύσεις που φέρουν την υπογραφή από κάτι που αγαπήσαμε, είτε αυτός είναι ένας σεφ, είτε κάποιο οικογενειακό ή φιλικό μας πρόσωπο. Αλλά, κακά τα ψέματα, η κάθε γεύση θα παραμένει πάντα υποκειμενική.
Πόσο μάλλον στο Masterchef που απλά βλέπουμε ένα πιάτο, κι ούτε καν το γευόμαστε. Εμείς λοιπόν, δεν υπάρχει λόγος να είμαστε τόσο αυστηροί με τις κρίσεις στις βαθμολογίες. Είμαστε εδώ για να το διασκεδάσουμε. Η ζωή, όπως και το Masterchef, είναι παιχνίδι. Ας το παίξουμε.