Περιδιαβαίνοντας στο flickr έπεσα πάνω στη σειρά σκαναρισμένων συνταγών μιας μαμάς από το γιο της.
Τα χρώματα, η γραφομηχανή, το είδος των συνταγών δείχνουν ότι πρόκειται για φαγητά περασμένων δεκαετιών. Όμως η πράξη του γιου είναι τόσο πανανθρώπινη που ξεκίνησα να τις διαβάζω με μία νοσταλγία, λες και διάβαζα τις συνταγές της μαμάς μου. Δεν ξέρω αν αυτή η μαμά ζει, ξέρω όμως τι είναι αυτό που θα μπορούσε να παρακινήσει κάποιον να κρατήσει τα χειρόγραφα, τα λερωμένα σημειώματα και τις δακτυλογραφημένες κάρτες με τη βοήθεια της τεχνολογίας, όσο πιο πολύ μπορεί. Ξέρω ότι όταν νιώθει νοσταλγία για τα παιδικά του χρόνια μπορεί να κοιτάζει αυτές τις συνταγές και να θυμάται γεύσεις χωρίς καν να χρειάζεται να μαγειρεύει. Μαζί με τη μαμά θα θυμάται και τις κυρίες που της έδωσαν μερικές συνταγές, τότε που οι νοικοκυρές έδιναν συνταγές η μία στην άλλη, μνημονεύοντας και την προέλευση. Αν οι μαμάδες σας έχουν ακόμα βιβλία συνταγών, να τα φυλάξετε σαν τα μάτια σας.
(Για να τις δείτε πιο μεγάλες κάντε κλικ επάνω τους)