Δυό μεγάλες εκθέσεις-πανηγύρια που έρχονται ολοταχώς-¨Ημέρες Γαστρονομίας”, 9-11 Μαϊου στο Μουσείο Μπενάκη και Ελλάδα-Γιορτή Γεύσης στην Τεχνόπολη, 9-11 Μαϊου, επίσης. Ένα Σαββατοκύριακο όπου το ό,τι καλύτερο της νέας τοπικής παραγωγής, σε περιμένει να το γνωρίσεις, να το δοκιμάσεις, να συστηθείς με ανθρώπους και προσπάθειες πίσω από βαζάκια και καινοτόμα προϊόντα. Όχι, το τοπικό προϊόν δεν είναι πια άλλη μια σπιτική μαρμελάδα σε βαζάκι, ούτε άλλο ένα γλυκό κεράσι χωρίς συντηρητικά.
Χώρα-μπουτίκ, ήρθε η δική μας ώρα να αποδείξουμε ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ και να παρουσιάσουμε ως σπάνιο και ξεχωριστό το λιγοστό προϊόν που παράγει η κάθε περιοχή. Ίσως σε καμμιά άλλη χώρα της Μεσογείου το μέλι ή το ελαιόλαδο δεν παρουσιάζουν μια τόσο μεγάλη ποιοτική και γευστική διαφορά από το ένα χωριό στο παραδίπλα και ήδη η λίστα των ΠΟΠ μετράει γύρω στα 100 προϊόντα, τα οποία περιμένουν να αποκτήσουν μια θέση στα «πολύτιμα» γκουρμέ του πλανήτη.
Το ελληνικό μέλι προσφέρεται σαν δώρο γάμου στην Ιαπωνία, στην Ασία τα ελληνικά πεπόνια προσφέρονται σε συσκευασίες κοσμημάτων, το ελληνικό ελαιόλαδο φιγουράρει στην Αμερική πλάι στις πιο ακριβές μάρκες καλλυντικών, η μαστίχα Χίου γίνεται ανάρπαστη σαν πρώτη ύλη για καλλυντικά και φαρμακευτικά σκευάσματα από την Ιαπωνία ως το Χονγκ-Κονγκ και προσφέρεται ως ξεχωριστό δώρο στα Αραβικά Εμιράτα. 198 χώρες στον κόσμο ανακαλύπτουν σιγά-σιγά όλα όσα παραμελήσαμε σαν λαός στη μεταπολεμική Ελλάδα της ξενομανίας.
Ο παλιός αγρότης της αραχτής των επιχορηγήσεων, δίνει τη θέση του στον αγρότη νεο-γιάπι, που διαθέτει πλείστα διδακτορικά, κυρίως στο μάρκετινγκ, σε κείνον που προσπαθεί να επανεφεύρει, να ανακαλύψει, να ντύσει με πρωτοτυπία και με όση τεχνολογία αιχμής αντέχει το προϊόν της παράδοσης προκειμένου να βρει τη θέση που του αξίζει στις αγορές του κόσμου. Αυτός ο νέος αγρότης, που ελέγχει μέσω i-phone τα κοπάδια και τις στάνες του, δεν περιμένει τίποτα από το κράτος.
Οι νέοι και παλιότεροι επιχειρηματίες, πίσω από τα χαμόγελα της όποιας μέχρι στιγμής επιτυχίας, κρύβουν την κούραση, την αγανάχτιση, τον κόπο του μοναχικού κάου-μπόυ απέναντι σε μια Πολιτεία, που αντί για αρωγός στην προσπάθεια, κάνει ό,τι μπορεί για να τους αντιμετωπίσει ως εκ των προτέρων ενόχους ενός θωλού εγκλήματος. Καμμία οικονομική βοήθεια, καμμία συντονισμένη πολιτική, καμμία σοβαρή κίνηση προώθησης. Μόνο μια άκρατη, παροχημένη γραφιοκρατεία, που την εποχή της απόλυτης τεχνολογικής αιχμής, απαιτεί μεταφράσεις και δικαιολογητικά σε δαιδάλους που καθυστερούν, και ενίοτε ακυρώνουν, την ιδιωτική προσπάθεια, εξαντλώντας την υπομονή του ξένου πελάτη.
Κι αν αναρωτιέστε τί νόημα έχει όλο αυτό στη δική μας καθημερινότητα, αγοράζοντας “ξένα” κερδίζουμε στιγμιαία αλλά μακροπρόθεσμα καταστρέφουμε την οικονομία μας, την παραγωγή μας, σκοτώνουμε τα μαγαζιά της γειτονιάς, στέλνουμε στα αζήτητα της ανεργίας τον παλιό μπακάλη και τον μανάβη. Όταν ψωνίζουμε παπούτσι από τον τόπο μας δημιουργούμε θέσεις εργασίας για μας και τα παιδιά μας κι αν κάθε ελληνική οικογένεια αφιερώσει 500 ευρώ ετησίως σε ελληνικά προϊόντα τότε για 1000 οικογένειες θα αυξηθεί η ζήτηση των ελληνικών προϊόντων κατά 500 000 ευρώ. Σε οικονομικούς όρους, αυτές οι 1000 οικογένειες μπορούν να δημιουργήσουν 100-150 θέσεις εργασίας.
Η οικονομία του μέλλοντος ξεκινά από το προσωπικό καλάθι της αγοράς του καθενός από μας. Όταν η μαμά σε μεγαλώνει από τα πιο μικρά σου με “εισαγωγής”, δύσκολα σαν ενήλικος θα αναζητήσεις στα ράφια το κασκαβάλι και το κατίκι που απλά αγνοείς ότι υπάρχουν και ότι ανήκουν στην οικογένεια των νοστιμότερων τυριών της χώρας που σε γέννησε.
Κάπου μάλλον ξεχάσαμε το πόσο νόστιμη χώρα είμαστε.