Οι μόδες και οι τάσεις στο φαγητό αλλάζουν τουλάχιστον ανά δεκαετία. Τη μια χρονιά ένα ποτό είναι «ιν» και την άλλη «άουτ», χωρίς κανένα επιχείρημα: όλα εξαρτώνται αν κάποιο χιπ μπαρ της Νέας Υόρκης το έβαλε ή το έβγαλε από τον κατάλογό του, για να εξαπλωθεί το γεγονός μέσα σε μήνες σε όλες τις πόλεις που έχουν μπαρ. Στα θέματα διατροφής πάλι, οι αλλαγές είναι πιο αργές γιατί πάνε μαζί με επιστημονικά ή «επιστημονικά» αποτελέσματα, ή μαζί με το σχετικό lobbying που γίνεται από κάποιες ομάδες που υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους. Οι συνιστώσες αυτών των πιέσεων δημιουργούν με τη σειρά τους ομάδες που υποστηρίζουν φανατικά τη μία ή την άλλη άποψη για χρόνια, μέχρι να έρθει το επόμενο κύμα κάποιας άλλης μόδας. Και πάει λέγοντας.
Επειδή οι φανατικοί δεν καταλαβαίνουν πόσο φανατικοί είναι, σας παρουσιάζω μια “μελέτη” που έγινε το 1865 στο Εδιμβούργο από κάποιον Eural D.D. Θυμηθείτε: πολλά από αυτά που πιστεύετε τώρα, μπορεί έτσι να ακούγονται σε μερικά χρόνια.
[via] Η Ιρλανδία είναι η χώρα των χοίρων και της πατάτας, αλλά δυστυχώς ο Ιρλανδός αγρότης δεν τρώει χοιρινό αλλά πουλάει το γουρούνι του, «ο τζέντλεμαν που πληρώνει το νοίκι.»
Αν το κρύο αυτών των βόρειων περιοχών δεν όξυνε την όρεξη, και αν δεν ζητούσε λιπαρή τροφή για την θρέψη των ανθρώπων των Βρετανικών Νήσων ο κόσμος θα είχε λίγους λόγους να παραπονιέται αν περιοριζόταν στη χορτοφαγική διατροφή, αφού καλλιεργήσιμα κομμάτια γης υπάρχουν σχεδόν παντού. Όμως με το κλίμα μας, και με την σωματική καταπόνηση που απαιτείται από όλους μας, η ελεύθερη κατανάλωση κρέατος είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη και τη συντήρηση του ανθρώπινου σώματος. Τελευταία διαβάσαμε με έκπληξη για έναν Άγγλο σιδηρουργό που τρέφεται αποκλειστικά με λαχανικά ο οποίος επιπλέον δεν πίνει ούτε σταγόνα αλκοόλ. Όμως πόσο θα διατηρηθεί η δύναμή του; Τον παρακαλούμε να αναλογιστεί τη μοίρα του M. Le Docteur Stard, ο οποίος κάνοντας ένα φιλοσοφικό πείραμα, απεβίωσε από αδυναμία επειδή ήταν χορτοφάγος. Επίσης τον παρακαλούμε να αναλογιστεί τη ρήση «η πείνα μπορεί να δαμάσει και το λιοντάρι». Ένα λιοντάρι, το οποίο έτρωγε μόνο γάλα! Παρουσιάστηκε το 1855 στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι. Το άμοιρο ζώο ήταν ήσυχο σαν αρνάκι. Η αλλαγή δίαιτας ήταν επιβεβλημένη. Μέσα σε ένα μήνα, το κρέας αλόγου του έδωσε δύναμη και τώρα είναι σε υπέροχη κατάσταση!
Οι αξιωματικοί υποστηρίζουν ότι στις νοτιοανατολικές χώρες οι χωρικοί είναι κατώτεροι σε μέγεθος και σε δύναμη σε σχέση με αυτούς των νότιων χωρών και οι αγρότες παρατηρούν το ίδιο σχετικά με τη δουλειά που περιμένουν από τους άντρες τους. Η επιδείνωση της φυλής έχει ως αποτέλεσμα ένα ακόμα πιο αδύναμο απόγονο – έτσι πρέπει να ακούσουμε με προσοχή έναν άντρα σαν τον M. Saint-Hilaire, ο οποίος παρουσιάζει τις απόψεις του σχετικά με την διατροφή.
Υποστηρίζει, ότι οι φυσικοί νόμοι διατροφής, όπως έχουν θεμελιωθεί από τον Liebig και άλλους χημικούς, δείχνουν ότι τα σαρκοβόρα ζώα σε γενικές γραμμές είναι πιο δυνατά από τα υπόλοιπα που τρώνε χόρτα. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο οι τάξεις που ασχολούνται με χειρωνακτικές εργασίες παντού, και ιδιαίτερα στα νότια κλίματα και στις μεγάλες πόλεις να τρέφονται με κρέας. Υπάρχει αρκετό; Προφανώς όχι. Ένας ανθρώπινος οργανισμός χρειάζεται 83 κιλά κρέατος το χρόνο και ο Μ. Saint-Hilaire αποδεικνύει ότι αυτό είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα στη Γαλλία. Αντί για 83 κιλά, οι Γάλλοι καταναλώνουν κατά μέσο όρο 28 κιλά κρέατος το χρόνο. « Η διαφορά μεταξύ του φυσιολογικής και του πραγματικής κατανάλωσης είναι τεράστια», εξηγεί ο καθηγητής. «Το έλλειμμα γιγαντιαίο!» είναι περιττό να πληροφορήσουμε τους αναγνώστες μας ότι αυτή η έλλειψη μπορεί να αναπληρωθεί με το κρέας του αλόγου, «ένα απόθεμα για το οποίο δε χρειάζεται να διασχίσουμε τη θάλασσα, ούτε καν τα σύνορα, και είναι πάντα εύκαιρο.»