Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μάικλ Μπλούμπεργκ, κατάφερε να γίνει πρωτοσέλιδο για κάτι αμφισβητούμενο: αποφάσισε να θέσει εκτός νόμου τα ποτήρια αναψυκτικών που υπερβαίνουν τα 470ml.
Αυτές τα γιγαντιαία ποτήρια – μοιάζουν περισσότερο με κουβάδες, μάλιστα το μεγαλύτερο από αυτά έχει χερούλι – βρίσκονται σε μεγάλη συγκέντρωση γύρω από την Times Square, η οποία είναι γεμάτη με τουρίστες. Μάλιστα για κάποιο συγκεκριμένο είδος τουριστών αυτά τα μυθικά ποτήρια αποτελούν πόλο έλξης. Το Big Gulp, που ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία, είναι το μπεστ σέλερ της αλυσίδας 7- eleven.
Η ανακοίνωση της πρόθεσης πυροδότησε έκρηξη διαμαρτυριών και επαίνων από διαφορετικές πλευρές. Την ώρα που η ίδια πολιτεία αποφασίζει να μειώσει τις ποινές για κατοχή μαριχουάνας, ενοχοποιεί το τσιγάρο και τις θερμίδες. Αυτές είναι οι νέες αμαρτίες του σύγχρονου κόσμου.
Κι άλλες δυτικές χώρες προσανατολίζονται στη δαιμονοποίηση των θερμίδων. Τον Οκτώβριο η κυβέρνηση της Δανίας θέσπισε επιπλέον φόρους για φαγητά που περιέχουν περισσότερο από 2.3% λίπος, κάτι που απαγορεύει πολλά γαλακτοκομικά και κρέατα. Η Γαλλία αποφάσισε να φορολογήσει τα ποτά με ζάχαρη ελπίζοντας να κερδίσει 120 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο (τουλάχιστον αυτοί δεν ισχυρίζονται ότι το κάνουν για το καλό του κόσμου). Το ίδιο σκέφτεται να κάνει η Ουγγαρία και η Πολωνία.
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι 470ml ζαχαρώδους υγρού κάνουν κακό στην υγεία. Ποιό θα είναι το κέρδος αν απαγορευτούν οι θηριώδεις συσκευασίες; Θα κόψουν την όρεξη αυτών που τις αγόραζαν; Όχι, και τώρα θα αγοράζουν δύο ποτήρια αντί για ένα. Θα βοηθήσει ώστε οι μελλοντικές γενιές να συνειδητοποιήσουν ότι το μεγαλύτερο δεν είναι και το καλύτερο; Μάλλον ναι. Υπάρχει κάποια λογική, αλλά αυτό που ενοχλεί είναι η ενοχοποίηση και η έννοια της τιμωρίας προς τους υπέρβαρους, όταν είναι σαφές ότι παχυσαρκία συνδέεται με τη φτώχια και την κατάθλιψη.
Τα υγιεινά, τα φρέσκα και τα βιολογικά τρόφιμα, όλα αυτά που τρώει ο Μπλούμπεργκ καθημερινά θεωρώντας ότι το κάνει επειδή προσέχει την υγεία του, είναι αυτά που απλώς βρίσκονται συνέχεια στο περιβάλλον του και είναι αυτά που κοστίζουν περισσότερο. Εκτός από το φαγητό που απαιτείται για καλή υγεία, είναι και το θέμα της άσκησης. Η άσκηση μέσα στην πόλη δεν είναι δωρεάν και το είδος της άσκησης που απαιτείται για ανθρώπους με πρόβλημα βάρους πρέπει να είναι εξειδικευμένο και απαιτεί ακόμα περισσότερα χρήματα. Το τζανκ φουντ, η ζάχαρη, οι μεγάλες συσκευασίες δίνουν την ψευδαίσθηση της πολυτέλειας σ’ αυτούς που δεν μπορούν να αγοράσουν ένα κομψό κρασί και λίγο χαβιάρι. Ο κόσμος δεν χρειάζεται απαγορεύσεις – χρειάζεται πρόσβαση σε καλύτερο φαγητό σε καλές τιμές. Το σύστημα που «πολεμάει» την παχυσαρκία είναι το ίδιο σύστημα που συντηρεί το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, κάνοντας την οικονομική ασφάλεια και την εκπαίδευση όλο και πιο δύσκολο να επιτευχθούν. Αφού το πρόβλημα τελικά είναι τα λεφτά, ίσως κάποια χώρα κάποτε αποφασίσει να φορολογήσει αυτούς που τα έχουν.
«Ένας εκατομμυριούχος εκτιμά ένα πρωινό που αποτελείται από χυμό πορτοκαλιού και μπισκότα Ryvita» γράφει ο Τζορτζ Όργουελ στο βιβλίο «Στις Φάμπρικες του Γουήγκαν Πάιαρ», μια έκθεση που έγραψε το 1937 για τους ανθρακωρύχους της Αγγλίας. Όταν είσαι άνεργος, που σημαίνει ότι είσαι υποσιτισμένος, βαριεστημένος και δυστυχισμένος, δεν θέλεις να φας βαρετό υγιεινό φαγητό. Θέλεις να φας κάτι «νόστιμο»… Το λευκό ψωμί με μαργαρίνη και το τσάι με ζάχαρη δεν σε θρέφουν αλλά είναι νοστιμότερα.»