ul·tra-piz·za. Η ultrapizza είναι (εκτός από νέα λέξη) η πίτσα που αγνοεί ό,τι είναι ιερό και τίμιο στην πίτσα, που είναι η καλή ζύμη (μια λέξη, πολλοί αιώνες προσπάθειας) και – το λέω! τα λίγα υλικά. Για παράδειγμα, προτείνω κατ’ οίκον περιορισμό για όσους τρώνε πίτσα με ανανά και αφαίρεση άδειας για όσους την φτιάχνουν επαγγελματικά.
Ο πόλεμος που μαίνεται αυτή τη στιγμή είναι ακόμη πιο εξειδικευμένος: ο Guardian έγραψε για την φασαρία που έχει ξεσπάσει στη Νάπολη για τις πίτσες που έχουν μη παραδοσιακά υλικά όπως στίλτον, γαρίδες, ακόμη και γλυκόριζα (γι’ αυτούς, ισόβια φυλάκιση). Οι purists σοκάρονται και οργίζονται, αλλά ο κόσμος φαίνεται ότι τσιμπάει.
Η πόλη έχει χωριστεί στα δύο εξαιτίας του Enzo Coccia, ο οποίος τόλμησε να ανακατέψει τα ιερά νερά της πίτσας της πόλης, του οίκου της πίτσας μαργαρίτα, με σπαράγγια, μοτσαρέλλα, λαρδί και φασόλια. Ή με τον συνδυασμό αλατισμένος μπακαλιάρος/μοτσαρέλα. Ή σύκα/πέστο. Deep fried πίτσα με μύδια και πανσέτα, με κρούστα από αβγό και ψίχα ψωμιού. Μου αρέσει που τολμάει. Φτάνει να μην έχει πίτσα με ανανά.
Big in Japan
Οι γιαπωνέζοι δεν αστειεύονται όταν πρόκειται για δουλειά – ή για μπίρα. Η Kirin πλέον σερβίρεται στα εστιατόρια της Ιαπωνίας μέσω μιας μηχανής η οποία παγώνει τον αφρό και τον μετατρέπει σε κάτι που μοιάζει με παγωτό. Ο αφρός αποτελείται αποκλειστικά από μπύρα (δεν έχει νερό ή πάγο) και κρατάει τη μπύρα κρύα για τουλάχιστον τριάντα λεπτά, κάτι που ξεπερνάει τον μέσο όρο που χρειάζεται ένας πελάτης για να την πιει, τουλάχιστον σύμφωνα με την εταιρία, που είναι 22 λεπτά. Πρέπει να μας πουν για τι ποτήρι μιλάνε, για τι νομίζω ότι οι γιαπωνέζοι πίνουν πολύ αργά.
Δείτε το σχετικό βίντεο, το οποίο έχει υπόκρουση New York, New York (;)
Είναι η εποχή που στην Αμερική οι υποψήφιοι πρόεδροι προσπαθούν να μαζέψουν λεφτά από τους υποστηρικτές τους. Έτσι πηγαίνουν καθημερινά σε γεύματα όπου κάποιος (σημαντικός) οργανώνει ένα γεύμα προς τιμή του υποψήφιου. Όσο πιο σημαντικός ο κάποιος, τόσο πιο σημαντικοί οι καλεσμένοι, τόσο μεγαλύτερη η δημοσιότητα, τόσο πιο πολλά τα λεφτά.
Προσφάτως ο συνδυασμός χτύπησε κόκκινο: ο Τζορτζ Κλούνεϊ οργάνωσε γεύμα για τον Ομπάμα στο Spago του Wolfgang Puck (είναι ο σεφ που μαγειρεύει για τα Όσκαρ). Είναι κάπως σαν γάμος: το τιμώμενο πρόσωπο, ο υποψήφιος πρόεδρος, πρέπει να πάει σε όλα τα τραπέζια, να πει κάτι αστείο και να τσουγκρίσει – διαφορετικά κανείς δεν θα πλήρωνε 5000 δολάρια για να φάει κάπου που έτσι κι αλλιώς πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα. Τα τραπέζια ήταν 16, ο Ομπάμα κάθισε από δέκα λεπτά στο καθένα, και το κάθε τραπέζι σερβιριζόταν μόλις ο Ομπάμα έφευγε. Και με ποιόν έφαγε ο Ομπάμα; Ποιό ήταν το πιο σημαντικό τραπέζι; Κανένα. Υπάρχει ισότητα μεταξύ πλουσίων.
Δεν ξέρουμε πόσα λεφτά μαζεύτηκαν, ξέρουμε όμως τι έφαγαν: σαλάτα με αγκινάρα, χτένια στα κάρβουνα με πουρέ αρακά και ξίδι με αχλάδι, πάπια Πεκίνου, σιγοβρασμένα βοδινά μάγουλα και αρνίσια παϊδάκια a la chinois, και τέλος, παγωτό με μούρα και σως καραμέλας.