Kαι η Αθήνα ζει τον δικό της οργασμό. Σαν να βγαίνει από μια σκοτεινιά ψηλαφώντας μια καινούρια αισθητική. Η Θεσσαλονίκη, πάλι, με χιλιάδες καινούρια μαγαζιά να αλλάζουν εντελώς το τοπίο της πόλης, με μια χαλαρή ανάσα και χωρίς καμμιά προσποίηση, τα τελευταία χρόνια έχει ήδη χτίσει το δικό της νέο προφίλ, μιας αληθινής μητρόπολης. Κοσμοπολίτισα αληθινή-που σημαίνει χωρίς πόζα-έχει αφήσει πίσω της τις ξιπασιές του λάιφ-στάιλ και ζωγραφίζει την εικόνα της με τα χρώματα της καλοπέρασης, αυτά που κυκλοφορούν κληρονομικά και αβίαστα στο γονίδιό της. Οι ντόπιοι παραπονιούνται ότι “ναι μεν, αλλά δεν βρίσκεις πια καλό φαγητό”, κάτι που αφήνει ασυγκίνητο εσένα τον αθηναίο, που είσαι πιο επιεικής, αφού έρχεσαι από μια πόλη που δεν βουλιάζει κιόλας κάτω από το βάρος μιας γευστικής κληρονομιάς.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να εξηγήσω, επίσης, πώς γίνεται οι Θεσσαλονικείς να φτιάχνουν τόσο πανέμορφα μαγαζιά, από κείνα που με την πρώτη φορά βουλιάζεις μέσα τους σαν στο σπίτι σου, καθένα με τον δικό του χαρακτήρα, τη δική του προσωπικότητα, το δικό του χρώμα και με μια εντελώς προσωπική άποψη, όταν η Αθήνα χτίζει ντεκόρ με την αδιάφορη, πατρόν σφραγίδα του ντεκορατέρ χωρίς όνομα. Στην συμπρωτεύουσα μπορεί ακόμη τα κορίτσια να στολίζονται λες και πάνε σε γάμο όταν κατεβαίνουν για έναν πρωινό καφέ στην Τσιμισκή, όμως, οι “ψαγμένοι” που παλιά έκλειναν πρώτο τραπέζι-πίστα στα αχανή ντιζαϊνάτα μπαρ-ρέστοραν της παραλίας, τώρα σκοτώνονται να ανακαλύψουν το πιο κρυφό σουβλατζίδικο, το πιο αφανέρωτο πατσατζίδικο, την πιο off Broadway ταβέρνα, που θα κυκλοφορήσει σε έκτακτο δελτίο από στόμα σε στόμα, για να γίνει must στο επόμενο εικοσιτετράωρο. Mε τις νέες φθηνές πτήσεις, αξίζει να την κάνεις προάστειο της ζωής σου.
Καφέ Society
Στο «Φρειδερίκο αγάπη μου» νιώθεις μια Μάρθα Καραγιάννη στις πιο εμπριμέ στιγμές του Δαλιανίδη, ανάμεσα σε τασάκια Μουράνο, τον παππού με το τσιμπούκι, φερ-φορζέ σκαμπό με καυτά ηλιοβασιλέματα-σταυροβελονιά, σπανιόλες χορεύτριες και όλο το κιτς μεγαλείο που ήδη λατρέψαμε στην Pasta Flora της Ζεύξιδος.
Υπό το βλέμμα του σκύλου Φρειδερίκου στην χρυσοποίκιλτη κορνίζα του, θα πιεις σοκολάτα με πορτοκάλι, τσάι με σανταλόξυλο και αμύγδαλο ή ένα νοσταλγικό καμικάζι, στην upcoming, γοητευτικότατη πιάτσα της Ολύμπου (Ολύμπου 87).
==
Οne sweet day
Τα σοφιστικέ επαγγελματικά ραντεβού μυρίζουν πια καυτή σοκολάτα, χωρίς ζάχαρη ή μήπως με άρωμα λάιμ ή ακόμα σε εκδοχή καπουτσίνο με σοκολάτα αλλά και ουίσκυ και κονιάκ με σοκολάτα. Η μαγική πρώτη ύλη λιώνει στο ειδικό καζάνι στο οποίο πολύ θα ήθελες να εκτελέσεις το πιο γλυκό μακροβούτι της ζωής σου, παρηγοριέσαι με ένα μπράουνι λουσμένο στη ζεστή σος και την κοσμική περαντζάδα της Χρ. Σμύρνης.
Στο πρώτο βραδινό ραντεβού, υπάρχει για σένα κρασί λευκό ή κόκκινο με κομματάκια κουβερτούρας. Κόπηκες; (One Sweet Day, Χ. Σμύρνης 16, 2310 222567)
Πόλη Από Ζάχαρη
Η Sugarela ή αλλιώς Χριστίνα Κάκκου, θα μπορούσε να’ναι μια πολύφερνη αστή νύφη τακτοποιημένη σε μια Πανόραμα-Βίλα, θα μπορούσε να είναι μπαλαρίνα στο American Ballet Theater, θα μπορούσε να’ναι μια αυστηρή μάγισσα από κείνες που σκαρώνουν χρυσά μήλα στα παραμύθια, θα μπορούσε να’ναι σούπερ ξενοδοχειακή σεφ από κείνες που κόβουν με την ίδια χιλιοστομετρική ακρίβεια πέντε τόνους καρότα-αυτό άλλωστε έχει σπουδάσει-, θα μπορούσε επίσης πολύ καλά να’ναι μια κακομαθημένη συμπρωτευουσιάνα που ψωνίζει ολημερίς λεοπάρ τακούνια και τιγρέ κολάν. Χρόνια, όμως, κλεισμένη σ’ένα μικρό κουζινάκι, έψηνε γλυκάκια όλο βούτυρο, βανίλια και αλήθεια, κάνοντας το δρόμο να μοσχοβολά λιγωτική σοκολάτα, μέχρι να γίνει η Sugarela με τ’όνομα.
Χωρίς τις τούρτες της κανένα κοσμικό event δεν πιάνει τον στόχο του απόλυτου σουξέ, αλλά την ψυχή μιας Sugarela την αγγίζεις περισσότερο όταν σπας ανάμεσα στα δόντια την τραγανή, βουτυρένια ευωδιά ενός μπισκότου γεμιστού με μαρμελάδα ή σοκολάτα-αυτό ακριβώς είχε στο νου του ο θεός των μπισκότων όταν τα χάρισε στους ανθρώπους.
Σουξέ της η λέμον-πάι, η κρεμ-μπριλέ, το σουφλέ σοκολάτα, το τσιζ-κέικ, τα cup cakes. Τα τρουφάκια με ρούμι και χουρμά ή με τριαντάφυλλο, το μικρό σουφλεδάκι με κρέμα τυριού και τραγανή πραλίνα, η μους κάστανο, η κρέμα βανίλια με σος φράουλας και η κρέμα πορτοκάλι με κομμάτια σουφλέ σοκολάτας, αμαρτίες πολλών, ολόγλυκων καρατίων. (Μητροπόλεως 102, 23100308979)
===
Mπεζές
Το να σε λένε Μπεζέ και να φτιάχνεις τον ωραιότερο μπεζέ της Ελλάδας-τον κλασικό με δυό ενωμένες με σαντιγύ μαρέγκες-λέγεται κάρμα, λέγεται κληρονομικό χάρισμα. Από το 1965, ο κύριος Μανώλης ζυμώθηκε με την άχνη ζάχαρη και τη βανίλια, μέχρι να πετύχει το αιθέριο και τραγανό σύννεφο που τον έκανε γνωστό στο Regal της Σοφούλη.
Ο γιος του Αργύρης και η γυναίκα του η Πόλυ, μακριά από έτοιμα μείγματα και σκόνες, συνεχίζουν την παράδοση του μπαμπά σε ένα ολόλευκο, δαντελένιο μαγαζί.
Σκάμε μαρέγκες, μπισκότα μαρέγκας με καβουρδισμένο φουντούκι ή λουκούμι τριαντάφυλλο και άλλες με σύκο και άλλες με smarties, ξετυλίγουμε καριόκες από ασημόχαρτα, δαγκώνουμε μυρωδάτα τσουρέκια, αφράτα ροδίνια μας στολίζουν με άχνη παντού, καρδούλες από λευκή σοκολάτα λιώνουν στα δάχτυλά μας, ζαχαρωμένες μπαλίτσες από νεράτζι αφήνουν τριζάτη ζάχαρη στα δάχτυλα, η Πόλυ μας εξηγεί τις συνταγές θηλάζοντας το μωρό της, θα μείνουμε, φτιάχνουν και καλό καφέ. (Μπεζές, Κ. Καραμανλή 117, 2310323247)
===
Μπήκα στον Χατζηφωτίου -που τον ήξερα για τα πουράκια του- να πάρω κάτι για τον καφέ, με την πρώτη μπουκιά έπαθα εξάρτηση στο σουσαμένιο κουλούρι με σταφίδα. Μπαινοβγαίνοντας δέκα φορές τη μέρα για-ένα-ακόμη, μέχρι να σωθούν τα άπαντα της ημέρας, συστηθήκαμε και με κάποιες άλλες, άκρως ενδιαφέρουσες νοστιμιές. Τις οποίες θα είχα περάσει στο ντούκου αν δεν είχα πλάι μου την βέρα θεσσαλονικιά κουμπαρούλα μου, Κυριακούλα.
“Το μον αμούρ-μια μπαλίτσα εκρηκτικής σοκολάτας-είναι το κλασικό κέρασμα της παραδοσιακής μαμάς”. Και γενικά εδώ, το φοντάν δεν έχει ταίρι. Τα πουράκια κλασικά αλλά και με μπίτερ νηστίσιμη σοκολάτα και με μπανάνα και με φραγκοστάφυλλο και με λευκή πραλίνα. Τα ανώμαλα και τα γκοφρετάκια ποίημα! Επίσης εξαιρετικά, τα γλυκά ψυγείου, το ρυζόγαλο, το καζάν-ντιπί και η πολίτικη κρέμα. Είναι χαρά όταν ένα κλασικό μαγαζί δεν επαναπαύεται και δεν χαλάει την ποιότητά του, αντίθετα βρίσκει μια νέα διάλεκτο στον σύγχρονο κόσμο. Στα συν, ότι ένα πακετάκι φοντανάκια-πεσκέσι, μεταφέρεται πιο εύκολα στα μπαγκάζια από το κλασικό τσουρέκι που όλοι προτιμούν. (Παύλου Μελά 37, 231023216)
Από τον φούρνο
Παλιά θεσσαλονικιά φίλη-καλοφαγού μου είχε πει ότι ο Μπακόλας φτιάχνει το καλύτερο μπριοσένιο ψωμάκι. Στρογγυλό ή σαν κρουασανάκι, το δαγκώνεις και νομίζεις ότι βουλιάζεις σε ψωμένιο σύννεφο. Εκεί, όμως, δοκίμασα και θεϊκές πίτες με χειροποίητο φύλλο σαν να τις έχει κάνει η ηπειρώτισσα γιαγιά σου, σπανακοτυρόπιτα και τυρόπιτα ταψιού, ατομική σφολιάτα και στριφτόπιτα, κουρού με τυρί και λουκάνικο.
Από κείνα τα παλιά μαγαζιά που μένουν σταθερά στο χρόνο και με την εγγύηση πως τα δυό-τρία πράγματα που κάνουν διαθέτουν την υπέρτατη νοστιμιά. Φεύγοντας, λέω δεν παίρνω κι ένα κουλουράκι σουσαμένιο, σιμίτι που το λένε εδώ; Αιώνες ακούω για το θεσσαλονικιό κουλούρι αλλά μόνο μ’αυτό κατάλαβα προς τί η φασαρία: απέραντα τραγανό απ’έξω, λιώνει στο εσωτερικό, με το σωστό αλάτι και την πιο ανάλαφρη ζύμη. Μέχρι να το τελειώσω είχα χαθεί στο δρόμο, έχασα κι ένα ραντεβού, κοινώς, το αληθινό κουλούρι λειτουργεί σαν LSD. Η πιο τραγανή παραίσθηση! (Χρ. Σμύρνης 20, 2310223797).
Στον Τουρλή (Μ. Μπότσαρη 50, 2310831066) όλοι πηγαίνουν για το καλύτερο κρουασάν της Θεσσαλονίκης, με παράδοση από το 1967. Αλλά κάνει και εξαιρετικό τσουρέκι γεμιστό με πραλίνα και μπορείς να το παραγγείλεις από πριν με διπλάσια δόση πραλίνα-δεν σου λέω τίποτα!
Επίσης, με την ευκαιρία θα πάρεις και εξαιρετικό βαυαρέζικο ψωμί σικάλεως με προζύμι, ξινούτσικο και στιβαρό, σταρένιο ολικής με χαμηλό γλυκαιμικό δείχτη, κριτσίνια και ψωμί με ζέα και σμυρνιώτικο με προζύμι και αλεύρι από πετρόμυλο.
(Έπεται εστιατορική συνέχεια...)