Καθώς πήγαινα να συναντήσω τη νεαρή σχεδιάστρια Αΐσα Ντίρι στο showroom της σε μια κάθετο της Ερμού, στο μυαλό μου έρχονταν μοναχά ερωτήσεις σχετικά με τον τόπο καταγωγής της, το Χαλέπι.
Η Αΐσα βέβαια γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. «Ο πατέρας μου είναι Σύριος και η μητέρα μου Θεσσαλονικιά. Μέχρι και πριν από τον πόλεμο πηγαίναμε πάρα πολύ συχνά στο Χαλέπι. Όμως τώρα έχω να πάω από το 2012. Τελευταία φορά πήγαμε οικογενειακώς διότι εντελώς αιφνίδια πέθανε η γιαγιά μου. Την επομένη του θανάτου της εισέβαλαν οι στρατιωτικές δυνάμεις. Δηλαδή τη μέρα που φτάσαμε για την κηδεία έπεφταν οι βόμβες. Μείναμε για πέντε μέρες εκεί μην μπορώντας να φύγουμε. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές.
Τι θυμάμαι από το Χαλέπι; Τον αέρα του. Είναι σαν να αναπνέεις άλλον αέρα εκεί. Μην ξεχνάς ότι ήταν ένα πολύ κοσμοπολίτικο μέρος. Ζούσαν πολλές και διαφορετικές εθνικότητες και υπήρχαν τόσες διαφορετικές θρησκείες. Και όλοι συνυπήρχαν αρμονικά μεταξύ τους. Δηλαδή δεν θυμάμαι να κλειδώναμε ποτέ την πόρτα του σπιτιού όταν πέφταμε για ύπνο.
Η καταγωγή μου αποτελεί τον λόγο που αυτά που σχεδιάζω έχουν μια δωρικότητα στις γραμμές τους, με εμφανή επιρροή από την Ελλάδα και τη μυστηριώδη αίσθηση θηλυκότητας από τις γυναίκες της Ανατολής.
Η οικογένειά μου είναι πολύ μεγάλη. Ξέρεις οι Άραβες κάνουν πολλά παιδιά. Θυμάμαι που πηγαίναμε όλα τα καλοκαίρια για τρεις ολόκληρους μήνες και περνούσαμε τέλεια, παρόλο που υπήρχε φυσικά η δικτατορία, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Όμως ο κόσμος είχε μάθει να ζει έτσι. Δεν ήξερε άλλο τρόπο.
Όταν λοιπόν οι συμμαθητές μου πήγαιναν στο χωριό τους για διακοπές, εγώ πήγαινα στο Χαλέπι. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω όταν θα επιστρέψω κάποια στιγμή είναι να επισκεφθώ το σπίτι της γιαγιάς μου».
Ακούω τη διήγηση της Αΐσα με τρομερό ενδιαφέρον και σχεδόν έχω ξεχάσει ότι την έχω επισκεφθεί για να δούμε μαζί τα ρούχα της καινούριας της συλλογής. Μου είχε κάνει εντύπωση που πριν από κάποιο καιρό είχα δει μια δική της σειρά από τζιν παντελόνια με σούπερ εφαρμογή. Μέχρι τότε δεν ήξερα κάποιον άλλον Έλληνα σχεδιαστή που να έχει ασχοληθεί με το ντένιμ και μου είχε κινήσει την περιέργεια. Όμως είχα αφήσει να εκκρεμεί μια επίσκεψη από το showroom της που μου υποσχόταν ότι θα δω κι άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια όπως τα κοστούμια, πάνω στα οποία εξειδικεύεται.
«Κάνω κυρίως κοστούμια γιατί μου αρέσουν πολύ και μένα. Μου αρέσει που συμβολίζουν έναν νέο δυναμισμό. Παλιότερα αν έβλεπες γυναίκα μέσα σε κοστούμι έλεγες "γυναίκα που δουλεύει σε τράπεζα". Χαίρομαι πολύ που έχει επανέλθει με νέα πνοή το κοστούμι και το φοράνε και πολύ νέα κορίτσια πλέον. Μου αρέσει που στο κοστούμι δεν χρειάζεται να πολυψάξεις τι πάει με τι. Είναι πολύ απλό. Είναι κάτι έτοιμο. Γενικά μου αρέσουν πολύ οι «στολές». Πιστεύω ότι δίνουν μια ελευθερία και διευκολύνουν την καθημερινότητά σου. Είσαι πιο ευτυχισμένος άνθρωπος έτσι και κερδίζεις χρόνο», λέει η Αΐσα.
Καθώς μου μιλάει πιάνω τον εαυτό μου σχεδόν να χαϊδεύει τα ρούχα της που κρέμονται δεξιά κι αριστερά. «Έχουν πολύ ωραία αίσθηση τα υφάσματα σου», της λέω. «Ναι, μου αρέσουν κυρίως τα φυσικά υλικά όπως το μαλλί για παλτό και κοστούμια που κρατάει το σώμα στην σωστή θερμοκρασία. Το πάντα διαχρονικό μετάξι για πουκάμισα και φορέματα που αγκαλιάζει το σώμα και προσδίδει θηλυκότητα και πολυτέλεια στο ρούχο. Χρησιμοποιώ βέβαια και συνθετικά υλικά αλλά πάντα κοιτάω να είναι εξαιρετικής ποιότητας», μου εξηγεί.
Η Αΐσα συχνά μου τονίζει ότι η μεικτή καταγωγή της έχει επηρεάσει πολύ την ταυτότητα των ρούχων της. «Οι ασυμμετρίες στα ρούχα υποδηλώνουν για εμένα τις αντιθέσεις της Ανατολής και της Δύσης και το πάντρεμα του κλασικού με το σύγχρονο. Η καταγωγή μου αποτελεί τον λόγο που αυτά που σχεδιάζω έχουν μια δωρικότητα στις γραμμές τους, με εμφανή επιρροή από την Ελλάδα και την μυστηριώδη αίσθηση θηλυκότητας από της γυναίκες της Ανατολής».
Απ' ό,τι με πληροφορεί η Αΐσα στο Χαλέπι έχουν τρομερή παράδοση στη ραπτική. «Είναι φημισμένοι οι ράφτες εκεί και πολλοί από τους μετανάστες που έχουν έρθει στην Ελλάδα έχουν πιάσει δουλειά σε βιοτεχνίες ενδύματος».
Αν προσπαθήσω να χαρακτηρίσω κάπως τα ρούχα της θα έλεγα ότι δεν έχουν εποχή, είναι διαχρονικά, μίνιμαλ και κομψά. Οι φόρμες είναι κυρίως γεωμετρικές, τα υλικά εξαίρετης ποιότητας και είναι καλοραμμένα. Είναι όλα τους κλασικά κομμάτια με ανεπαίσθητες τσαχπινιές που δεν κλέβουν την παράσταση με την πρώτη ματιά. Κοστούμια σε αυστηρές γραμμές, ολόμαλλα παλτό σε γήινες αποχρώσεις καθώς και, κυρίως σε μαύρο χρώμα, αέρινα φορέματα με μάο γιακάδες, μεταξωτά πουκάμισα που αγκαλιάζουν το σώμα και άνετα t-shirts σε γεωμετρικές γραμμές.
Η Αΐσα μετά από σχετικές σπουδές μόδας που έκανε στο Λονδίνο εργάστηκε στον τομέα της παραγωγής και σχεδιασμού για διάσημους οίκους μόδας στο Μιλάνο όπως οι Oscar De La Renta, Manolo Blahniκ και Dolce & Gabbana. Και αν και έχει επιστρέψει στην Ελλάδα έχοντας ως βάση της την Αθήνα, αυτή την περίοδο βρίσκεται σε διαδικασία μετάβασης στην Αμερική.
«Έχω μεγάλο ενδιαφέρον από την Αμερική, μέσα από το e-shop μου, και έτσι αποφάσισα να κάνω το επόμενο βήμα. Θα συμμετάσχω σε μια έκθεση που ονομάζεται Capsule, η οποία γίνεται στο Λος Άντζελες, το Λας Βέγκας και τη Νέα Υόρκη. Αρχικά λοιπόν θα πάω στη Νέα Υόρκη. Το σκεπτικό είναι να ζήσω εκεί κάποια χρόνια δημιουργώντας και εκεί ένα showroom ενώ παράλληλα θα λειτουργεί και αυτό της Αθήνας.
Αν και την παραγωγή θέλω πολύ να εξακολουθήσω να την κάνω στην Αθήνα, η έδρα μου πλέον θα είναι εκεί. Νομίζω ότι αρέσει έξω να βλέπουν στην ετικέτα "Made in Greece" και να βλέπουν ρούχα που δεν είναι ούτε τουριστικά αλλά και ούτε έχουν το στοιχείο της ελληνικότητας ή της αρχαίας Ελλάδας. Από όσα έχω καταλάβει μέχρι στιγμής υπάρχει ένα ενδιαφέρον από την αμερικάνικη αγορά γύρω από αυτό. Τους κάνει εντύπωση να βλέπουν ρούχα καλοραμμένα, κομψά και μοντέρνα από χώρες όπως η Ελλάδα. Είναι διπλό το κέδρος λοιπόν γιατί έτσι κι εγώ μένω πιστή στη φιλοσοφία των ρούχων μου».
Όσον αφορά την ελληνική μόδα λέει ότι έγινε ένα πολύ ωραίο ξεκαθάρισμα με αφορμή την κρίση και φάνηκαν πολλοί νέοι άνθρωποι, όπως κι εκείνη, οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν δική τους δουλειά. «Σε κάποιους βγαίνει και σε άλλους όχι. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι άνθρωποι χωρίς γνωριμίες επιτέλους μπόρεσαν να μπουν κι αυτοί στον χώρο. Πριν από τα χρόνια της κρίσης δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Στις μπουτίκ έβλεπες σχεδόν αποκλειστικά ρούχα ξένων σχεδιαστών και θα έπρεπε να είσαι πολύ δικτυωμένος για να μπεις σε κατάστημα. Σήμερα σε πληροφορώ ότι τα περισσότερα μαγαζιά συντηρούνται σχεδόν αποκλειστικά με νέους Έλληνες σχεδιαστές».
Πώς βλέπει τον εαυτό της σε λίγα χρόνια από τώρα; «Με ένα πολύ καλοστημένο brand που θα έχει πολύ γερές βάσεις και μαγαζιά σε όλο τον κόσμο. Και να μην έχω χρόνο. Να ζω μέσα από τη δουλειά μου, όπως κάνω και τώρα δηλαδή, απλά σε μια μεγαλύτερη κλίμακα. Οι επιδείξεις μόδας δεν είναι το όνειρό μου αλλά τα φυσικά καταστήματα. Μου αρέσει πολύ αυτή η επαφή με τον κόσμο. Όπως καταλαβαίνεις έχω υψηλές προσδοκίες», λέει και γελάει.
Αποχαιρετώντας την της λέω πόσο πολύ μου αρέσει το όνομά της. «Στα αραβικά σημαίνει αυτός που απολαμβάνει τη ζωή», μου λέει με πλατύ χαμόγελο.
Δείτε τις συλλογές της Αΐσα Ντίρι εδώ.