ΣΤΙΣ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2020, ανήμερα των γενεθλίων του (έκλεισε αισίως τα 63, το κορακί μαλλί όμως θα τον πάει μέχρι την αιωνιότητα, παραμένει άλλωστε για πολλούς ένας εξέχων «άρχων του σκότους», ασχέτως της λατρείας του στην Καινή Διαθήκη), ο Nick Cave απευθύνθηκε στο κοινό (του) μέσα από το διαδικτυακό φόρουμ που ο ίδιος δημιούργησε ακριβώς πριν από δύο χρόνια και στην πορεία απεδείχθη όχι μόνο εξαιρετικά δημοφιλές αλλά και υπερβατικό στον τρόπο με τον οποίο έχει κατά καιρούς εισχωρήσει στον δημόσιο διάλογο.
Η ιστοσελίδα The Red Hand Files ξεκίνησε ως ένα όχημα επικοινωνίας του Nick Cave με την πλατιά και οικουμενική οπαδική του βάση, ένας τρόπος να εκθέτει γραπτώς και υπό τη μορφή μιας vintage δοκιμιακής επιστολογραφίας τις απόψεις και τους αναστοχασμούς του πάνω σε διάφορα υπαρξιακά, φιλοσοφικά, προσωπικά, πολιτικά ζητήματα, επίκαιρα ή αιώνια, που του έθεταν υπό μορφή ερώτησης οι αναγνώστες του site. Σύντομα όμως εξελίχθηκε σε κάτι μεγαλύτερο και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι «απαντητικές επιστολές» του Cave προς τους οπαδούς του, έγιναν viral και αναδημοσιεύτηκαν σε ποικίλα mainstream μέσα ανά τον πλανήτη.
Κάποιες από αυτές έσφυζαν από μια μεταδοτική συγκινησιακή φόρτιση, όπως όταν απαντώντας στο γράμμα ενός δεκάχρονου οπαδού του που ζητούσε ντροπαλά καθοδήγηση, του έγραψε ότι με την αγάπη που ήδη δείχνει για την μουσική και για την καλλιτεχνική έκφραση, είναι σα να κατέχει μια «μυστική γνώση που αποτελεί σθένος και κατοικεί μόνο εντός συγκεκριμένων ανθρώπων». Ή όταν αποδέχτηκε την πρόκληση να εκθέσει δημοσίως κάποια στοιχεία της πένθιμης αλληλουχίας που ακολούθησε τον τραγικό χαμό του 15χρονου γιου του το 2015. «Όπως και η αγάπη, η θλίψη είναι αδιαπραγμάτευτη», σημείωνε στο κείμενό του.
Παρά τις σποραδικές περιφορές στα ναρκοπέδια της κουλτούρας, τα σημειώματα του Nick Cave αυτά τα δύο χρόνια έμοιαζαν σε γενικές γραμμές να διακατέχονται από ένα κατευναστικό και παρηγορητικό πνεύμα, ιδιαίτερα χρήσιμο και λειτουργικό εν μέσω της πανδημίας, συστήνοντας πάνω απ' όλα στους αναγνώστες προσοχή, φροντίδα, αλληλεγγύη.
Υπήρξαν βέβαια και οι περιπτώσεις που η δημοσιότητα την οποία έλαβαν κάποιες από τις επιστολές του είχε να κάνει με τις αμφιλεγόμενες για κάποιους (και δυνάμει «εμπρηστικές» στο πλαίσιο του διαρκώς εύφλεκτου πεδίου των σύγχρονων ιδεολογικών αντιπαραθέσεων) θέσεις του σε ζητήματα όπως το πολιτιστικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ, στο οποίο είναι αντίθετος, χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «ντροπιαστικό και δειλό». Ακόμα πιο έντονες υπήρξαν οι αντιδράσεις όταν σε άλλο του κείμενο στο Red Hand Files, πριν από κανένα χρόνο περίπου, είχε γράψει ότι «η Antifa και η Άκρα Δεξιά με τις οδομαχίες και το παιχνίδι ρόλων που παίζουν, μοιάζουν σα να αποτελούν τα δύο μέλη ενός αγρίως ερωτικού, βίαιου και αμοιβαίως αυτοσυντηρούμενου γαμήλιου δεσμού, που στηρίζεται στις τυφλές και άκαμπτες ιδεολογικές πεποιθήσεις τους».
Παρά τις σποραδικές περιφορές στα ναρκοπέδια της κουλτούρας, τα σημειώματα του Nick Cave αυτά τα δύο χρόνια έμοιαζαν σε γενικές γραμμές να διακατέχονται από ένα κατευναστικό και παρηγορητικό πνεύμα, ιδιαίτερα χρήσιμο και λειτουργικό εν μέσω της πανδημίας, συστήνοντας πάνω απ' όλα στους αναγνώστες προσοχή, φροντίδα, αλληλεγγύη. Η επιτυχία του φόρουμ μοιάζει ακόμα πιο σημαντική αν συγκρίνει κανείς την αντίληψη του δημιουργού του με τις ψεκασμένες και εντελώς ντροπιαστικές απόψεις που εκφέρουν τον τελευταίο καιρό με δηλώσεις και με τραγούδια κάποιοι (σεσημασμένοι στενόμυαλοι και σκατόψυχοι) ροκ σταρ – αρνητές της κρισιμότητας αυτού που ζούμε, όπως ο Van Morrison, ο Noel Gallagher και ο Ian Brown.
Το (πολλαπλώς) επετειακό κείμενο του Nick Cave που δημοσιεύτηκε χθες στο The Red Hand Files είχε να κάνει με την ελευθερία και την λύτρωση από τα δεσμά του φόβου. Το ερώτημα που του τέθηκε ήταν το εξής: «Η Nina Simone είχε πει κάποτε: ελευθερία σημαίνει να μην έχεις κανέναν φόβο. Πώς απελευθερώνεσαι εσύ από τον φόβο;».
Λουκούμι η ερώτηση για τον Αυστραλό, ο οποίος αποκρίθηκε ως εξής, μνημονεύοντας συγχρόνως την αγαπημένη του μητέρα που πέθανε πριν από μερικές μέρες σε ηλικία 93 ετών:
«Eλευθερία για μένα είναι η ικανότητα να εγκαταλείπεις τον έλεγχο της έκβασης των πράγματων, συνεπώς, υπ' αυτή την έννοια, συμφωνώ με τη Nina Simone. Η ελευθερία είναι η απολύτρωση από τον φόβο. Ζούμε σε τεταμένους καιρούς, για μένα όμως, ο διαλογισμός, η απώλεια του γιου μου, ακόμα και το γεγονός ότι μεγαλώνω, μου έχουν επιτρέψει την άφιξη σε ένα μέρος όπου δεν νιώθω πλέον να βρίσκομαι διαρκώς στο έλεος των συνεπειών όπως παλιά – δεν έχει τόση σημασία για μένα αυτές τις μέρες το τι θα συμβεί. Η αίσθησή μου είναι ότι εφόσον παραμένω αληθινός με τον εαυτό μου και ακολουθώ τα ένστικτα μου, εφόσον δεν απαιτώ να έχω τον έλεγχο στις διάφορες εκβάσεις της ζωής, τα πράγματα τείνουν να επιλύονται μια χαρά...»
«Το φόρουμ αυτό, το Red Hand Files, έχει συντελέσει σημαντικά στην ενίσχυση αυτού του σθένους απέναντι στην ιδιότροπη και αδιάφορη φύση του κόσμου μας, με έχει κάνει πιο δυνατό. Κάθε απάντηση που γράφω μοιάζει με παράδοση, αλλά συγχρόνως και με ένα είδος θωράκισης – η ευπάθεια ως μορφή προστασίας. Η ερώτησή σου, που έφτασε σήμερα, είναι η 30.000η. Επίσης αυτή την εβδομάδα συμπληρώνονται δύο χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησα το Red Hand Files και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο σημαντικό είναι αυτό για μένα. Επιπλέον, αυτή την εβδομάδα ήταν τα γενέθλια της γυναίκας μου αλλά και η κηδεία της αγαπητής μου μητέρας. Ευχαριστώ όλους όσους μου έστειλαν τα συλλυπητήρια τους για την απώλεια της μητέρας μου, υπενθυμίζοντάς μου, ξανά και ξανά τα υπέροχα λόγια της: "Ψηλά το κεφάλι και να πάνε όλοι να γαμηθούν!". Ήταν η πιο σπουδαία. Αγάπη, Nick».