ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2021. Μια ακόμα πολύ δύσκολη χρονιά μπαίνει στην τελική ευθεία και στην επικαιρότητα κυριαρχούν το επόμενο «κύμα» της πανδημίας και πώς θα αντιμετωπιστεί, τι θα γίνει με τις ανατιμήσεις που χτυπάνε κόκκινο (το «αόρατο χέρι» της ελεύθερης αγοράς πάσχει, βλέπεις, από δυσκαμψία καιρό τώρα), πώς θα ανακάμψουν οι περιοχές και οι άνθρωποι που επλήγησαν περισσότερο από τις άγριες πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού, τι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις θα έχουν επίσης.
Θέματα που σηκώνουν σίγουρα πολλή κουβέντα και συζήτηση και για τα οποία θα ήταν ευπρόσδεκτη η συνεισφορά ανθρώπων που διαθέτουν υποτίθεται ένα κάποιο όνομα και κύρος.
Εντούτοις τα 160 «εξέχοντα πρόσωπα» –πανεπιστημιακοί, πολιτικοί, δικαστικοί, στρατιωτικοί(!), επιχειρηματίες, διπλωμάτες και καλλιτέχνες– προτίμησαν αντ’ αυτών να συντάξουν, να υπογράψουν και να δημοσιεύσουν, παραμονές του Athens Pride parade, ένα σκοταδιστικό, παραμορφωτικό της πραγματικότητας κι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου «κείμενο προβληματισμού» σχετικά με το δημογραφικό αφενός, τις «εξωτερικές απειλές» αφετέρου, όπου αντιδρούν, μεταξύ άλλων, στις προαναγγελθείσες –και μη υλοποιηθείσες μέχρι τούδε– νομοθετικές πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση «Εθνικής Στρατηγικής Ισότητας» μεταξύ ετεροφυλόφιλων και ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτών, ανησυχούν σφόδρα, δε, στην ιδέα της εισαγωγής μαθήματος Σεξουαλικής Αγωγής στα σχολεία.
Καλά σοβαρολογούμε; Πού ζουν όλοι αυτοί; Έχουν ιδέα πόσο πιο μπροστά είναι θεσμικά σε αυτά τα θέματα οι περισσότερες ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες και πόσο πιο ανοικτές είναι οι κοινωνίες τους; Εξόν και σημεία αναφοράς τους είναι η Γεωργία, η Ουγγαρία του Όρμπαν και η Λευκορωσία του Λουκασένκο.
Τι μας λένε, λοιπόν, κουνώντας επιδεικτικά το δάκτυλο οι 160 αυτοί wannabe «διδάσκαλοι του γένους» και γιατί αυτά είναι παρλαπίπες;
Να πούμε, κατ' αρχάς, ότι μεταξύ αυτών φιγουράρουν οι ακαδημαϊκοί και πρώην πρόεδροι της Ακαδημίας Αθηνών Κοντόπουλος Γεώργιος, Κουνάδης Αντώνιος, Βαλτινός Αθανάσιος (ναι, αυτός που είχε βραβευθεί στις Κάννες για το σενάριο της ταινίας «Ταξίδι στα Κύθηρα») και Ήμελλος Στέφανος, ο επίσης ακαδημαϊκός και πρώην υπουργός Παιδείας της Κύπρου Νικόλαος Κονομής, ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας, στρατηγός ε.α. Φράγκος Φραγκούλης, οι επίτιμοι αρχηγοί ΓΕΕΘΑ Σκαρβέλης Δημήτριος και Γράψας Δημήτριος και καμπόσοι ακόμα «γαλονάδες», ο χρεωκοπημένος μεγαλοεργολάβος Πρόδρομος Εμφιετζόγλου, ο πρώην γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής, ο πρώην πρύτανης Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Ανδρέας Καραμάνος, ο επίτιμος πρόεδρος Ελεγκτικού Συνεδρίου Γεώργιος Κούρτης, ο επίτιμος αντιπρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Γρηγόρης Κρόμπας, που είχε παραπεμφθεί για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ο επίτιμος αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου Φώτιος Μακρής, ο γνωστός από την υπόθεση Οτσαλάν πρώην ΕΥΠατζής Σάββας Καλεντερίδης, ο πρόεδρος του τμήματος Τουρκικών Σπουδών του ΕΚΠΑ Ιωάννης Μάζης, ο εικαστικός, συγγραφέας και καθηγητής στη Σορβόνη Δημοσθένης Δαββέτας, αρκετοί άλλοι καθηγητές, κυρίως του ΕΜΠ, συγγραφείς και λοιποί.
Αναρωτιέται κανείς πού αλλού στην Ευρώπη εμπλέκονται καραβανάδες στον δημόσιο διάλογο για θέματα δημοκρατίας, δικαιωμάτων και ισότητας. Νοστάλγησαν άραγε τα χρόνια του Αναγεννώμενου Φοίνικα, όταν κουμάντο έκαναν παντού τα στρατιωτικά πηλίκια; Πάμε παρακάτω.
«Η κοινωνική αποδοχή ομοφύλων προτιμήσεων είναι δεδομένη “εν ελευθερία βουλήσεως” του ατόμου και όχι θέμα πολιτικής ή διαπαιδαγώγησης» γράφουν στην εισαγωγή, διερωτώμενοι για τις «επιπτώσεις στην οικογένεια και στην κοινωνία από την εφαρμογή πολιτικών του είδους αυτού» και μάλιστα «στο όνομα ενός αμφιλεγόμενου και καταχρηστικού δικαιωματισμού».
Ώστε είναι «αμφιλεγόμενο και καταχρηστικό» το δικαίωμα να υπάρχεις όπως είσαι και να αξιώνεις αυτό να γίνεται σεβαστό; Αν δεν είναι θέμα πολιτικής η ανάδειξη και κατοχύρωση των δικαιωμάτων αυτών, αν δεν είναι θέμα διαπαιδαγώγησης η εξάλειψη του μπούλινγκ, η αναγνώριση της διαφορετικότητας και η αποτροπή αυτοκτονιών ή και δολοφονιών νέων ανθρώπων και όχι μόνο επειδή απλώς οι επιθυμίες ή/και η φτιάξη τους διαφέρουν, τότε τι; Διότι από κάτι «macho» νοοτροπίες και πρακτικές τραυματίζονται έως και ανεπανόρθωτα κάποιες παιδικές ηλικίες και όχι από το να μάθουν να αγαπούν, να σέβονται και να αποδέχονται τον πλησίον τους.
Όσο για την ενίσχυση της ελληνικής (μεικτής ή άλλης εθνικότητας δεν υπάρχουν, φαίνεται, στη χώρα αυτή) οικογένειας και την αύξηση των γεννήσεων, οι «αδερφές» σας φταίνε ή οι συνθήκες οικονομικής κρίσης διαρκείας και το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική, μακροπρόθεσμη στήριξη από πλευράς Πολιτείας αλλά και αγοράς σε εγκύους, νέες μητέρες και δεκάδες χιλιάδες οικογένειες που ισορροπούν στο όριο της φτώχειας; Με 569 ευρώ βασικό μισθό ούτε σκυλιά δεν μπορείς να μεγαλώσεις, όχι παιδιά, αλλά προφανώς οι συγγραφείς του εν λόγω κειμένου ζουν στις Βερσαλλίες.
Η Ελλάδα παραμένει, επίσης, από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες δίχως μάθημα Σεξουαλικής Αγωγής και όσες προσπάθειες γίνανε σχετικά είχαν αργά ή γρήγορα ναυαγήσει. Αυτό δεν αντανακλάται μόνο στη συχνά σκιώδη συμπεριφορά απέναντι σε ΛΟΑΤΚΙ+ μαθητές αλλά επίσης στην καλλιέργεια μιας σεξιστικής, πατριαρχικής και γενικότερα αντιδραστικής ανδροκρατικής κουλτούρας, τα αποτελέσματα της οποίας τα βλέπουμε στην υποτίμηση των γυναικών και γενικότερα της έννοιας της θηλυκότητας, στην αύξηση των περιστατικών οικογενειακής βίας, των βιασμών και των γυναικοκτονιών, για να μην αναφερθούμε στην αντισύλληψη, τις εκτρώσεις και τα ΣΜΝ.
Τα βάζουν, έπειτα, με την ΕΕ διότι τάχα αυτή (και όχι η αδήριτη σύγχρονη πραγματικότητα και οι αγώνες που δίνονται) ευθύνεται για την «απόπειρα επιβολής στην κοινωνία προτύπων, ρυθμίσεων και πρακτικών που είναι άκρως μειοψηφικές, ξένες και απαράδεκτες σε μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες χωρών-μελών». Καλά σοβαρολογούμε; Πού ζουν όλοι αυτοί; Έχουν ιδέα πόσο πιο μπροστά είναι θεσμικά σε αυτά τα θέματα οι περισσότερες ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες και πόσο πιο ανοικτές είναι οι κοινωνίες τους; Εξόν και σημεία αναφοράς τους είναι η Γεωργία, η Ουγγαρία του Όρμπαν και η Λευκορωσία του Λουκασένκο.
Και, ναι, αφιερώνουν και μια παράγραφο στα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας που αναφέραμε στην αρχή μιλώντας περί μίας «βαθειάς και πολύπλευρης κοινωνικής κρίσεως (με την αύξηση της εγκληματικότητας, των κρουσμάτων σεξουαλικής βίας και διαστροφής, τον διαχωρισμό σε εμβολιασθέντες και ανεμβολίαστους, τις πρωτόγνωρες καταστροφικές πυρκαγιές κ.λπ., μιας κρίσεως θεσμών και αξιών, οφειλομένης, κατά κύριο λόγο, στο σοβαρό έλλειμμα Ανθρωπιστικής Παιδείας σε συνδυασμό με την υπαρξιακή κρίση που διέρχεται η χώρα μας ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων και εντεινόμενων ασύμμετρων απειλών από τη γείτονα χώρα». Πλίνθοι-κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι, δηλαδή, κι ό,τι πιάσουμε, πέραν του ότι για τις προαναφερόμενες αυτές απειλές δεν υπάρχει καμία απολύτως συγκεκριμένη αναφορά.
Καθίσταται επιπλέον σαφές ότι η προώθηση της ισότητας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας δεν εντάσσονται στην ανθρωπιστική παιδεία που ευαγγελίζονται άνθρωποι οι οποίοι μάλλον τα δικά τους υπαρξιακά προβλήματα παρά του έθνους ή του λαού –για τις πραγματικές, τις καθημερινές αγωνίες και προσδοκίες του οποίου είναι άλλωστε μακριά νυχτωμένοι– μας μοστράρουν.
Στις «νουθεσίες» τους, τέλος, «προς όλους τους υπευθύνους» όπου καταλήγει το μίζερο αυτό κείμενο σπεύδουν να προειδοποιήσουν ώστε «να μη υποβάλλονται ιδέες ότι αυτό (το δημογραφικό πρόβλημα) δήθεν πρέπει να αντιμετωπισθεί με τη νομιμοποίηση και τη μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας παρανόμων αλλοεθνών και αλλοθρήσκων μεταναστών», διότι προφανώς αυτό θα το λύσουν οι πελαργοί και οι Ελληνίδες που θα αρχίσουν να γεννάνε σαν κουνέλες, despite it all, κι ας μείνουν άνεργες, κι ας τα μεγαλώσουν στην ψάθα.
Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει η ελλαδεμπορία και το ιδεολόγημα του ξεχωριστού, ανάδελφου έθνους εφόσον «η Ελλάδα δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Είναι η χώρα που έδωσε ως κληρονομιά στην ανθρωπότητα τον Οικουμενικό Ανθρωπιστικό Πολιτισμό… αξίες που έχουν χρέος να μελετούν, να διδάσκονται, να εμπνέονται αλλά και να τις προβάλλουν στις χώρες-μέλη της ΕΕ». Η «Ιλιάδα», η «Αντιγόνη», το πλατωνικό «Συμπόσιο», η «Παλατινή Ανθολογία», οι «Δειπνοσοφιστές» του Αθήναιου, οι «Ιστορίες» του Ηρόδοτου και άλλα έργα που υπερασπίζονται το δίκιο του αδύναμου και αναδεικνύουν τον έρωτα σε όλα του τις μορφές δεν ανήκουν στον εξαγώγιμο αρχαίο πολιτισμό μας να υποθέσουμε, έτσι;
Πολύ όμως το κουράσαμε. Οι παραπάνω επίδοξοι «φωστήρες» ομνύουν καταφανώς σε μια χρεωκοπημένη από κάθε άποψη Ελλάδα, σε μια άλλη, σκοτεινή εποχή ή σε κάποια που δεν θα θέλαμε και δεν θα αφήσουμε ποτέ, όσο περνά από το χέρι μας, να έρθει ούτε εμείς, ούτε οι νεότερες γενιές. Ας είναι βέβαιοι γι’ αυτό.