Για τις έντονες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει η ταινία «Τζόκερ» έγραψε ο Δημήτρης Πολιτάκης. Ο χρήστης τυχαίος περαστικός σχολίασε: «Η αριστουργηματική αυτή ταινία, κατά την άποψή μου, δείχνει πώς η κοινωνία, αντί να είναι κοντά σε περιπτώσεις ανθρώπων που νοσούν, τους παραγκωνίζει και τους εγκαταλείπει αβοήθητους. Δείχνει ότι για την εξουσία οι άνθρωποι είναι αριθμοί στατιστικών μετρήσεων, δεν έχουν σάρκα και οστά, επομένως ούτε δικαίωμα σε περίθαλψη, φροντίδα ή σε μια κανονική ζωή... Δείχνει πως αν σπέρνεις ανέμους, θα θερίσεις (δικαίως) θύελλες». Στο σχόλιο αυτό απάντησε και ο Herod αναφέροντας: «Όσοι πετυχαίνουν στη ζωή έχουν στόχους και όχι όνειρα. Ο Τζόκερ είναι ένας ακόμα αποτυχημένος τύπος που ονειρεύεται, αποτυγχάνει και νομίζει ότι του φταίει όλος ο πλανήτης. Γι' αυτό είναι μια εισπρακτική επιτυχία που κόβει εκατομμύρια εισιτήρια, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι συμπάσχουν μ' αυτή την αποτυχία! Στον κόσμο όπου ζούμε κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα, όλοι θέλουν τη μεγάλη ζωή, την απόλυτη ευτυχία, όλοι θέλουν αυτό που έχει ο διπλανός. Όταν, λοιπόν, έχεις δημιουργήσει κάτι τέτοιο στο μυαλό σου, αλλά δεν το εκπληρώνεις, τότε είναι που αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους οι σκοτεινές σκέψεις. Τρέχουν σαν ορμητικό ποτάμι, έτοιμο να σε κατασπαράξει. Τρέχεις κι εσύ, αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις και χρειάζεται κάτι να κάνεις, αλλά δεν ξέρεις τι είναι αυτό. Όμως μόνο η σκληρή δουλειά, η γνώση, η επιμονή και η αποφασιστικότητα μπορούν να σε σώσουν, μα εσύ το γνωρίζεις καλά, αλλά δεν θες να το καταλάβεις, αναβάλλοντάς το για αύριο. Σήμερα, άλλωστε, προέχει η στιγμή, το τώρα. Δεν καταλαβαίνεις, όμως, ότι αυτό το σκοτεινό ποτάμι θα επανέλθει όταν θα είσαι μεσήλικας, αλλά τότε θα έχει περάσει ο καιρός. Απόκτησε αυτοκυριαρχία πριν να είναι πια αργά...».
☛ Ο Λεωνίδας Εμπειρίκος, ιστορικός και γιος του σπουδαίου ποιητή, μίλησε αποκλειστικά στον Γιάννη Πανταζόπουλο. Για τη συνέντευξη αυτή ο χρήστης Ashton Heston III ανέφερε: «Νομίζω πως οι Έλληνες έβλεπαν με πολύ καλό μάτι τους Σλαβομακεδόνες περίπου μέχρι την εποχή του Μεσοπολέμου, όταν διάφοροι κύκλοι στη Γιουγκοσλαβία άρχισαν να εμφανίζουν χάρτες που περιλάμβαναν και τμήματα της Ελλάδας μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει π.χ. στη Ζωή εν Τάφω του μετέπειτα σκληρού αντικομμουνιστή Μυριβήλη, γραμμένη γύρω στο 1921-1923, όπου οι Σλαβομακεδόνες παρέχουν προσωρινά άσυλο στον τραυματισμένο και καταπονημένο πρωταγωνιστή. Παρουσιάζονται, αν θυμάμαι καλά, ως ευγενικοί και πράοι άνθρωποι (ίσως και ως "ευγενείς άγριοι", με την έννοια του Ρουσό) που ζουν σε ένα είδος επίγειου παραδείσου που έχει καταφέρει να παραμείνει ανέγγιχτος από τη φρίκη του πολέμου. Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι ελάχιστοι Έλληνες, ακόμα και σήμερα, θίγονται όταν κάποιος αναφέρεται στα "μακεδονίτικα", από την πλευρά της μουσικής. Νομίζω πως η ύπαρξη κοινών στοιχείων στις μουσικές παραδόσεις των δύο λαών (Ελλήνων Μακεδόνων και Σλαβομακεδόνων) είναι γενικά αποδεκτή, καθώς και το ότι τα μακεδονίτικα διαφέρουν από άλλες μουσικές των νότιων Βαλκανίων. Το πρόβλημα, λοιπόν, ξεκίνησε στον Μεσοπόλεμο, όταν προέκυψαν αλυτρωτικές διαθέσεις με στόχο την Ελλάδα, που υποδαυλίζονταν από τη γιουγκοσλαβική ηγεσία για πολλούς λόγους. Μετά ακολούθησε ο Εμφύλιος με τη στρατολόγησή τους από τον ΕΛΑΣ και με την εμπλοκή της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας. Από ένα σημείο κι έπειτα δημιουργήθηκε και προβλήθηκε η όλη μυθολογία περί προέλευσης από τους αρχαίους Μακεδόνες. Όλα αυτά πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψιν όταν κάποιος υπογράφει περί μακεδονικής ιθαγένειας και γλώσσας και περί μη προέλευσης των Σλαβομακεδόνων από την αρχαία Ελλάδα. Επίσης, πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν ότι η σλαβομακεδονική διασπορά είναι πολύ πιο φανατική εν γένει από τους αυτόχθονες. Μπορεί, για παράδειγμα, και η δική τους ομογένεια στο μέλλον να αποκτήσει δικαίωμα ψήφου εξ αποστάσεως. Για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύω πως διακινδυνεύουμε πολλά με τη Συμφωνία των Πρεσπών, καθώς πρόκειται για ένα θέμα που είχε βαλτώσει και για το οποίο είχε βρεθεί ένα modus vivendi που δεν μας ενοχλούσε ιδιαίτερα, παρά μόνον όταν συζητούσαμε με ξένους και νιώθαμε αμηχανία σχετικά με το πώς να αποκαλέσουμε τους γείτονες».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.