Παχουλό; Ευτραφές; Εύρωστο; Πώς να το πεις το «χοντρό κορίτσι» χωρίς να το θίξεις, εν όψει μάλιστα της μεγάλης γιορτής της «ζευγαροσύνης»;
Όχι ότι δεν είναι δύσκολη η ζωή για τα παχύσαρκα αγόρια, αλλά, τέλος πάντων, οι άντρες τη σκαπουλάρουν συχνά, χρησιμοποιώντας τον επιβλητικό χώρο που καταλαμβάνουν ως επέκταση ενός καλοζωισμένου ανδρισμού, ενώ οι γυναίκες σκοντάφτουν διαρκώς στα πρότυπα της «λεπτής και αιθέριας ύπαρξης».
Ακόμα και στα αγγλικά, όπου έχουν επικρατήσει οι ευπρεπείς ευφημισμοί υπό τη μορφή κατασκευασμένων, «μη προσβλητικών» όρων, σε βαθμό κακουργήματος ενίοτε (πολλοί «νάνοι» βρήκαν απείρως πιο προσβλητικό το πολιτικά ορθό little people/μικροί άνθρωποι και άπειροι μαύροι Αμερικανοί θεωρούν άστοχο και άτοπο το «Αφρο-αμερικανοί»: «Σέβομαι τη γενεαλογική αλληλουχία και τις φυλετικές μου ρίζες, αλλά δεν είμαι από την Αφρική, φίλε μου, από τη δυτική Βαλτιμόρη είμαι», λόγου χάρη), ο όρος «fat girl» παραμένει δόκιμος και βαρέως εμβληματικός.
Ο διάσημος κωμικός Louis CΚ σταυρώθηκε σε βαθμό τελειώματος καριέρας μετά τη χιονοστιβάδα αποκαλύψεων σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας που συνεχίζεται αμείωτη έπειτα από την «υπόθεση Γουάινστιν» και την καμπάνια #metoo, παρ' ότι οι αποκαλύψεις εις βάρος του (εν συντομία, την έβρισκε να τον βγάζει ξαφνικά και να τον παίζει ενώπιον έκπληκτων γυναικών) πιο πολύ συνιστούν γκροτέσκα και ανώμαλη και γλοιώδη και μπλιαχ και «έλεος, ρε φίλε, συγκρατήσου» συμπεριφορά, παρά ευθέως βίαιη και επιθετική.
«Εσύ βγαίνεις στο κοινό και κάνεις πλάκα για φλερτ και για ραντεβού και για το γεγονός ότι είσαι παχύσαρκος. Αν το έκανα εγώ, το κοινό θα καλούσε τη γραμμή για την πρόληψη αυτοκτονίας».
Σκεφτόμουν, πάντως, ότι αν κάτι θα μπορούσε ίσως να χρησιμοποιηθεί προς υπεράσπισή του, θα ήταν εκείνο το μνημειώδες επεισόδιο της σειράς «Louie» που έγραφε, σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε ο ίδιος, και ειδικά ο συγκλονιστικός μονόλογος (μπαλάντα) του «χοντρού κοριτσιού» στο φινάλε.
Ήταν το τρίτο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου (πρώτη προβολή 12 Μαΐου 2014), τότε που ο Louie βρισκόταν στο απόγειο της απροσδόκητης φήμης του και είχε κερδίσει με τον ευφυή αλλά και συναισθηματικό τρόπο που διαχειριζόταν στη σειρά ποικίλα καυτά ζητήματα συμπεριφορών και σχέσεων τον τίτλο του «Γούντι Άλεν της τηλεόρασης».
Εκ των υστέρων, βέβαια, αυτός ο παραλληλισμός απεδείχθη ατυχέστατος, αν αναλογιστεί κανείς την τωρινή κοινή τους θέση στο πυρ το εξώτερον, δικαίως ή αδίκως – στην περίπτωση του «Γούντι», δικαίως κατά την άποψη και τη διαίσθησή μου.
Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ο (παχύσαρκος και φαλακρός και ατσούμπαλος) ήρωάς μας βρίσκεται αντιμέτωπος με τη Νέμεσή του, που φέρει τη μορφή μιας παχουλής κοπέλας (την υποδύεται η εξαίρετη Σάρα Μπέικερ) ονόματι Βανέσα, με την οποία μοιάζουν να ταιριάζουν απόλυτα σε όλα τα πιθανά επίπεδα, αυτός όμως την απορρίπτει όταν εκείνη του ζητάει να το προχωρήσουν σε κανονικό ραντεβού.
«Επειδή είμαι χοντρή, έτσι;» του λέει αυτή. «Τι; Δεν είσαι χοντρή, καμία σχέση» απαντά διόλου πειστικά εκείνος, προκαλώντας την να ξεκινήσει έναν ιστορικό για τα τηλεοπτικά χρονικά μονόλογο.
Ιδού κάποια αποσπάσματα: «Εσύ βγαίνεις στο κοινό και κάνεις πλάκα για φλερτ και για ραντεβού και για το γεγονός ότι είσαι παχύσαρκος. Αν το έκανα εγώ, το κοινό θα καλούσε τη γραμμή για την πρόληψη αυτοκτονίας».
«Με τους ωραίους γκόμενους δεν είχα ποτέ πρόβλημα, με φλερτάρουν κιόλας, γιατί δεν απειλείται το στάτους τους. Κάτι τύποι σαν κι εσένα φρικάρουν, επειδή κατά βάθος φοβούνται ότι θα καταλήξουν μ' ένα κορίτσι σαν κι εμένα». «Μπορεί να έχεις πάει με χοντρά κορίτσια, αλλά δεν μιλάμε γι' αυτό. Εννοούμε να έχεις βγει ραντεβού για δείπνο, να τους κρατάς το χέρι δημοσίως στο φως της μέρας...».
Η σκηνή (υπάρχει ολόκληρη στο YouTube) είναι γυρισμένη σε ένα επτάλεπτο εντυπωσιακό μονοπλάνο που σε κάνει να νιώθεις (ειδικά αν είσαι άντρας) στριμωγμένος στη γωνία, χωρίς να μπορείς να ξεφύγεις πριν ακούσεις όλη τη λιτανεία και αναγνωρίσεις το δίκαιο, το σωστό και τη μαλακία που σε δέρνει.
Το επεισόδιο κέρδισε κατόπιν Emmy Σεναρίου, ειδικά για τη συγκεκριμένη σκηνή, παρ' ότι υπήρξαν, φυσικά, μετά την προβολή και κάποιες αντιρρήσεις από γυναίκες κριτικούς, οι οποίες θεώρησαν ότι έμοιαζε λίγο και με πατρονάρισμα η όλη φάση και ότι δεν έχουν ανάγκη τέτοιου είδους στήριξης τα «χοντρά κορίτσια» και, τέλος πάντων, δεν είναι ο Louie ο πιο ενδεδειγμένος να θίγει τέτοια ζητήματα με την ευαισθησία και την πολυσύνθετη αντίληψη που τους αρμόζει.
Εντάξει, κατανοητό. Κι εγώ αισθάνομαι κάπως ανάρμοστα και αμήχανα γράφοντας το παρόν κείμενο. Εκείνη η σκηνή, όμως, μου έμεινε και με έκανε να σκεφτώ χωρίς τον μπαμπούλα του διδακτισμού. Αυτός δεν είναι ένας (ο υπέρτατος ίσως) από τους ρόλους της αφηγηματικής τέχνης;
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO