Εικόνα: “I hate you, too” / Eugenia Loli
☛ Ο Γιάνης Βαρουφάκης, στο άρθρο του «Το Πάσχα ενός δύσπιστου», άνοιξε το θέμα της αθεΐας.
Ο/η no-body έγραψε: «Μου κάνει εντύπωση πώς ένας άνθρωπος της δικής σας ευφυΐας δηλώνει άθεος. Άθρησκος θα ήταν απόλυτα κατανοητό. Αγνωστικιστής, επίσης. Τέλος πάντων, λεπτά και εξαιρετικά προσωπικά ζητήματα ετούτα».
«Κανείς δεν χρειάζεται να αποδείξει την ανυπαρξία του Θεού» απάντησε ο LixLux. «Αυτοί που ισχυρίζονται ότι υπάρχει, πρέπει να αποδείξουν την ύπαρξη, όπως σε όλα τα άλλα πράγματα. Αλλιώς, αποδείξτε μου την ανυπαρξία του Δωδεκάθεου που κατοικεί σε ένα σύννεφο, σε άλλο γαλαξία. Αν δεν μπορείτε, δηλώστε δωδεκαθεο-αγνωστικιστές».
Ο/η alpha2zeta πρόσθεσε: «Η ανυπαρξία ή ύπαρξη ενός θεού ή, π.χ., μιας τσαγιέρας που αιωρείται στο διάστημα –αν κάποιος επιλέγει αυτό να πιστέψει– δεν αποτελούν δύο ισοδύναμες πιθανότητες προς απόδειξη: η ύπαρξη του θεού εγείρεται ως πιθανότητα, ενώ η ανυπαρξία υφίσταται ως εμπειρική βεβαιότητα».
«Είμαι φοιτητής θετικών επιστημών» έγραψε ο qpetros. «Δεν προσπαθώ να καταλάβω τον θεό, αλλά προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο και το σύμπαν που με περιβάλλει. Οι απαντήσεις που έχω πάρει μέχρι τώρα για τις δομές και τις λειτουργίες των πραγμάτων (από τα μόρια στα κύτταρά μου και το τι κάνει εμένα να είμαι εγώ μέχρι και το πώς είναι τα αστέρια σε άλλους γαλαξίες) είναι όλες πραγματικά συναρπαστικές! Παρ' όλα αυτά, δεν έχω συναντήσει ούτε ένα σημείο που να φαίνεται ότι χρειάστηκε η μεσολάβηση κάποιου παντοδύναμου θεού. Το επιχείρημά "το σύμπαν είναι εκπληκτικό => άρα υπάρχει θεός" δεν έχει λογική».
☛ «Σας αρέσουν τα tags; Ψηφίστε!» έλεγε το άρθρο του Δημήτρη Κυριαζή την περασμένη εβδομάδα – και στο LIFO.gr κάναμε μια πρόχειρη ψηφοφορία.
Πάνω από 600 άτομα ψήφισαν και το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό: Ναι: 14,48%. Έτσι κι έτσι: 7,5%. Όχι: 78%.
Το πράγμα, πάντως, φαινόταν και από τα σχόλια.
Ο stan caiman έγραψε ειρωνικά: «Φυσικά και να συνεχίσουν το tagging αφού είναι γροθιά ενάντια στο αυταρχικό, ολοκληρωτικό κράτος που θέλει τους πολίτες του στη μούγκα. Άσε που έχουμε χάσει τον ύπνο μας για το αν ο retardx2 από Γαλάτσι, επικρατήσει του nerdist26 από Φάληρο, π.χ. Πληρώνουμε για να το μάθουμε!».
«Οι taggers έχουν μόνο ιδιοτελή στόχο, να πουν "ότι πέρασα από εδώ"» συμπλήρωσε ο OnyR. «Δεν τους αφορά καμία αισθητική, ούτε μάρμαρα, ούτε κατοικίες, μόνο η εγωπάθειά τους. Συνεχίζουν το κατεστημένο, το "ποιανού η υπογραφή μετράει". Δεν διαφέρουν σε αυτό από τους κομματικούς και οπαδικούς υποστηρικτές των οποίων τα στίγματα σιχαινόμαστε να βλέπουμε».
Ο/η Σπασικλάκι πρόσθεσε: «Οι νεοέλληνες έχουμε τσακωθεί με την αισθητική. Εάν δεν υπήρχε περίφραξη και φύλακες νυχθημερόν, θα είχε tag-αριστεί και ο Παρθενώνας».
Ο δε αναγνώστης με το ευφάνταστο ψευδώνυμο (εντάξει, ΟΛΟΙ έχουν ευφάνταστα ψευδώνυμα) skata stous fasistes υποστήριξε ότι το tagging είναι «ελεεινές μουντζούρες χωρίς λόγο ύπαρξης... Προσβάλλει την ιδεολογία του γκράφιτι και των πραγματικα αντιστασιακών μηνυμάτων!».
Τέλος, ο ημίθεος απάντησε σε όσους έγραψαν πως σιχαίνονται τα tags: «Kι εγώ σιχαίνομαι οποιαδήποτε διαφήμιση για την οποία δεν ρωτήθηκα και αλίμονο αν διορίζουμε οποιοδήποτε παπαγαλάκι των εργολάβων να αποφασίζει για λογαριασμό μας τι είναι καλαίσθητο και τι όχι...», για να πάρει την πληρωμένη απάντηση του Δον Ιδιώτη: «Έχεις απόλυτο δίκιο! Κάποιος με έναν μαρκαδόρο ή σπρέι σίγουρα είναι περισσότερο αρμόδιος να αποφασίζει για την αισθητική μας...!».
☛ Το εκτενέστατο άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη για τον θάνατο διαβάστηκε και εκτιμήθηκε δεόντως.
Γράφει ο ein Steppenwolf: «Εξαιρετική έρευνα! Τα κείμενα, οι μαρτυρίες, οι φωτογραφίες, τα σκίτσα... Μέχρι και βιβλιογραφία έχει!». Και ως κερασάκι στην τούρτα αντέγραψε από ένα ποίημα του Νίκου Δήμου (1978):
ΕΙΡΩΝΕΙΑ:
Όσο κι αν πεθαίνουμε ελληνικά,
κηδευόμαστε όλοι αμερικάνικα.
Οι νεκροφόρες μας είναι made in USA.
Χρήσιμοι οι Αμερικανοί με την υπερβολή τους.
Κανένα όχημα ευρωπαϊκό ή γιαπωνέζικο
δεν χωράει τον άνθρωπο οριζόντιο.
Έτσι, κηδεύονται Αμερικάνικα ως και οι Κνίτες.
(1978)
☛ Ο οποίος Νίκος Δήμου στη στήλη του αναρωτιόταν αν μπορεί να κατασκευαστεί επιτέλους ο «ιδανικός μας ηγέτης».
«Αγαπητέ κ. Δήμου», έγραψε ο/η silentmajority, «το πρόβλημα δεν είναι να βρούμε τον ιδανικό πολιτικό ή, έστω, να τον δημιουργήσουμε βιοτεχνολογικά. Το πρόβλημα είναι να τον ψηφίσουμε. Ως χώρα, όμως, και ως πολίτες αρεσκόμαστε στο γελοίο και επιβραβεύουμε το μέτριο. Μην έχετε καμία, λοιπόν, αμφιβολία πως ο "ιδανικός ηγέτης" δεν θα είχε θέση στη Βουλή. Μήπως καλύτερα να φτιάχναμε ψηφοφόρους με τη βιοτεχνολογία;».
Και ο/η mlv έδωσε ένα παράδειγμα: «Τρανό παράδειγμα του πώς ο Έλληνας επιλέγει τους πολιτικούς του είναι η τύχη που επιφύλαξε στον Στέφανο Μάνο, έναν πολιτικό με ήθος, όραμα και ρεαλιστικές προτάσεις. Τον μαύρισε και τον έστειλε στο σπίτι του, κρατώντας λαοπλάνους και ημέτερους να κάνουν πάρτι για άλλη μια φορά».