Να ευχηθώ καλή χρονιά σε όλους.
Όπως σε πολλούς ανθρώπους, έτσι κι εμένα οι γιορτές μου δημιουργούν ένα κενό, μια μικρή μορφή κατάθλιψης... όχι οτι θέλω και πολύ για να κυλήσω, αλλά όπως και να το κάνεις όταν έχω τόσες πολλές κενές ημέρες λόγω αργιών ή περίσσιων ημερών αδείας, όταν ξαφνικά ξεριζώνομαι απο την ρουτίνα μου έρχομαι αντιμέτωπος με τον άπλετο χρόνο τον οποίο δεν έχω να γεμίσω με τίποτα.
Κι εκεί είναι το στενάχωρο της υπόθεσης.
Φανατικός εργένης; Στα χνάρια της Ματίνας Μανταρινάκη ή απλά μουτζωμένος, όταν δεν έχω αποσπάσεις απο την μοναχικότητα της ζωής μου (όπως η δουλειά μου και η γενικότερη ρουτίνα) μπαίνω σε ένα τριπάκι αναζήτησης, το οποίο φέτος ήταν και αρκετά έντονο.
Φέτος η ανάγκη μου να βιώσω κάτι ανθρώπινο με έναν άνθρωπο ο οποίος θα ήθελα να έχει ένα γνήσιο ενδιαφέρον για το πρόσωπο μου είχε εκδηλωθεί πολύ πριν απο τον Δεκέμβριο.
Θες λίγο η κρίση της μέσης ηλικίας που με έχει πιάσει καιρό τώρα?
Θες λίγο το γεγονός οτι νιώθω απόλυτα στάσιμος στην ζωή μου?
Η το γεγονός πως νιώθω οτι έχω αποτύχει, προσωπικά, επαγγελματικά και ερωτικά?
Όλοι γύρω μου (συνομίληκοι και μη) συνεργάτες, συμφοιτητές, παλιοί γνώριμοι, κάτι κατάφεραν, κάτι προσπάθησαν. Εγώ ούτε καν.
Στο βιογραφικό μου έχω κάτι πταίσματα απο ψείγματα γκομενοκαταστάσεων που ήταν καμμένα χαρτιά εξ αρχής.
Παρ' αυτά μέσα μου φέτος ξύπνησε η ελπίδα και είπα να το προσπαθήσω, ψυχή τε και σωμάτι.
Και γιατί όχι? Έχω την ανάγκη να αλωθώ, να αναλωθώ, να δωθώ, να αυθυποβάλω, να υποβάλω τον εαυτό μου.
Μάταια όμως.
Μέσα σε ενάμιση μήνα γνώρισα 2 παιδιά (όχι ταυτόχρονα) τα οποία προς έκπληξην μου με ενδιέφεραν και τα 2.
Πέφτουμε στον 1ο, με το οποίο γνωριζόμασταν απο ένα μαγαζί που δούλευα πριν πολλά χρόνια αλλά τίποτα δεν είχε προχωρήσει. Εγώ τότε θεώρησα οτι απλά δεν τον ενδιέφερα κι έτσι έμεινε εκεί.
Μέσα απο μια τρελλή σύμπτωση ξαναπέφτω πάνω του κλπ κλπ.
Εμένα επειδή κατα μια έννοια μου είχε μείνει ψιλοαπωθημένο, ήθελα να τον γνωρίσω. Ίσως να το είχα εξιδανικεύσει και λίγο στο μυαλό μου, οπότε δεν το είδα τόσο στεγνά, περάστε ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε.
Κανονίζουμε να πάω απο το σπίτι του για να τον βγάλω για φαί, όπως και έγινε συμπεριλαμβανομένου του "επιδόρπιου".
Όλη την εβδομάδα κατόπιν μιλάγαμε αρκετά συχνά δεδομένου οτι ούτε φίλοι είμαστε, ούτε τίποτα άλλο οριοθετημένο, οπότε εγω προσωπικά το εξέλαβα ώς ενδιαφέρον.
Με ξαναφώναξε σπίτι του και δεν ήτο Booty call, όπως περίμενα, αντ' αυτού πολύ ανθρώπινα κάτσαμε μαζί είδαμε τιβι, παρόλο που δεν είχε τίποτα της προκοπής, αλλά το ζήτημα δεν ήταν να δούμε κάτι άξιο ενος όσκαρ, σωστά?
Μετά απο 2 μέρες κανονίζουμε ταβερνοκατάσταση, Σούνιο ψαράκι κι έτσι. Γιατί στην τελική τι πιο ρομαντικό απο την αρμύρα μιας τσιπούρας?
Αμ δεν την φάγαμε την τσιπούρα τελικά.
Στο δρόμο προς την ταβέρνα ξεκινάει μια κουβέντα την οποία προσωπικά δεν ανακίνησα καθότι είναι λεπτό θέμα να ζητήσεις απο κάποιον να σου βάλει ετικέτα στο τι είστε και που πάτε στην πρώτη εβδομάδα, όπου μου λέει
"Να ξέρεις εμείς δεν έχουμε σχέση, αλλά δε θέλω κιόλας σχέση. Και σίγουρα όχι μαζί σου"
Οκ λέω, η παράνοια ζει και βασιλεύει και δεν σχολιάζω τίποτα.
I am trying to keep my cool και συνεχίζω να πηγαίνω ευθεία.
Αλλά ο διάολος δεν με αφήνει να ησυχάσω και το συνεχίζει :
"Περνάμε πολύ ωραία μαζί, με κάνεις και γελάω, το sex είναι φοβερό αλλά μαζί σου δε θέλω σχέση δεν μου έκανες κλικ".
Ευχαριστώ πολύ λέω να είστε καλά, εκτιμώ την ειλικρίνεια σας αλλά όπως καταλαβαίνετε τον χρόνο μου θα προτιμούσα να τον αφιερώσω σε κάποιον άνθρωπο ο οποίος θα ήθελε να ανακαλύψει τις προοπτικές και τις δυναμικές οποιασδήποτε επαφής, και εφόσον εσείς είστε τόσο απόλυτος δεν νομίζω οτι υπάρχει λόγος να βγαίνουμε έξω, να βλέπουμε ταινίες ή να γελάμε. Μπορούμε πολιτισμένα να είμαστε το booty call του καθενός, μέχρι ένας εκ των 2 να βρει κάτι more fitting στα θέλω του.
Σωστός? Σωστός!
Δε θα σε κουράσω με το παραλήρημα που άκουσα μετά, οτι είμαι μονόχνωτος, μονοδιάστατος και απόλυτος για το πως τον κατηγοροποιώ.
Και κερατάς και δαρμένος φίλε.
Ο Νο2 λοιπόν ήταν ένα τυπάκι που μου έκατσε 2 βδομάδες και κάτι μετά απο τον ψυχοπαθή.
Ιντερνετικό καμάκι το οποίο φάνηκε witty και αρκετά προσγειωμένο.
Κράτα μικρό καλάθι right;
Μιλάγαμε περίπου 4 μέρες, όταν την 4η μέρα κοπάνησε το κεφάλι του στο γυμναστήριο και δεν ασχολήθηκε κανείς απο τους φίλους να τον πάει μέχρι το νοσοκομείο ρε φίλε.
Αφού μου στέλνει ένα μήνυμα οτι είναι χάλια και ζαλίζεται, ενω είχαν περάσει κάποιες ώρες απο το χτύπημα ως άνθρωπος και μόνο του λέω να έρθω να τον πάρω με το αμάξι να τον πάω σε ένα νοσοκομείο (παρόλο που δεν είχαμε βρεθεί face to face)
Τεσπά δεν ήθελε, είχε ψιλοχεστεί και πάνω του, έψαξα του βρήκα εφημερεύων και του είπα που να πάει και πως να κινηθεί γιατί ειναι και άνεργος και αγχώθηκε καθώς η ασφάλεια του έχει λήξει.
Απο ενδιαφέρον που λες του έστειλα και μιλήσαμε καμια 2 φορές έτσι για update και σε κάποια φάση τον πήρε το παράπονο σε σημείο ψιλοκλάματος που ένας άγνωστος ενδιαφέρθηκε γι αυτόν, ενώ οι φίλοι του (με του οποίους έκανε προπόνηση στο γυμναστήριο) δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε να τον γυρίσουν σπίτι ενώ τον είχανε δει οτι έκανε 8άρια απο την ζαλάδα.
Γενικά εμένα με συγκίνησε πολύ, σπάνια βγάζει κάποιος μια ανθρώπινη πλευρά. Σπάνια ο κόσμος εκθέτει την αδυναμία του και την μοναξιά του.
Του είχα πει τα κλασσικά οτι δεν πρέπει να κοιμηθεί το βράδι, μη τυχόν και έχει καμια διάσειση και πως εάν ήθελε να έπαιρνα κανα 2 ταινίες να πάμε να δούμε και να ξαγρυπνησει εαν μη τι άλλο.
Αρνήθηκε ευγενικά, οκ ίσως και να ήταν παρατραβηγμένο εάν συνέβαινε αυτό, αλλά κι εγώ εάν ήμουν τόσο μόνος θα ήθελα κάποιος να ενδιαφερθεί.
Την επομένη μου είπε εαν θέλω να περάσω απο το σπίτι του, όπου και πήγα, κάτσαμε είδαμε ταινία, φάγαμε, τα είπαμε, κόντεψε να μας πάρει ο ύπνος.
Κάτι που επίσης το έχω ώς ιερό. Δεν αφήνομαι έυκολα σε ξένα σπίτια να γλαρώσω, θα πρέπει να έχω χαλαρώσει και να έχω αφήσει τα τείχη μου να πέσουν για να φτάσω σε σημείο απόλυτης υπνηλίας.
Τόσο που 2 φορές έχω κοιμηθεί στο ίδιο κρεββάτι με άλλον άνθρωπο στην ζωή μου.
Μετά απο 2-3 μέρες τα λέγαμε μια χαρά ώσπου την 3 μου σκάει ένα μήνυμα πανωσέντονο-κατωσέντονο και σετ παπλωματοθήκη του οποίου το ρεζουμέ είναι "είσαι πάρα πολύ καλό παιδί, αλλά αυτό που θες εσύ εγώ δεν μπορώ να στο δώσω, εσύ ψάχνεις για κάτι πιο σοβαρό κι εγώ δεν έχω τίποτα να δώσω στην παρούσα"
Ψυχάκιας Νο2.
Τί έγινε ρε φίλε? Δεν μπορεί κανείς άνθρωπος να χαλαρώσει και να πάρει βήμα προς βήμα την οποιαδήποτε γνωριμία?
Δηλαδή το να σε βγάλουν για φαί και να πληρώσουν τον λογαριασμό ή να έρθει κάποιος να δει μια ταινία μαζί σου είναι τόσο ρομαντικές κινήσεις που φοβίζει σε σημείο μην τον είδατε μην τον απαντήσατε?
Δηλαδή αμα κοιτάξεις τον άλλο μέσα στα μάτια και του απαγγείλεις απο την μνήμη σου ένα ποίημα θα βάλει τις φωνές και θα τρέξει?
Οκ είπαμε ο ιπποτισμός πέθανε, αλλα τι ζητάει πλεον ο κόσμος ρε γαμώτη?
Έχουμε γίνει τόσο κυνικοί?
Αλλά κι απο την άλλη αμα δεν πουλήσεις έστω ενα κομματάκι απο το "παραμύθι" και πεις τα πράγματα με το ονομά τους για να είσαι ειλικρινής, ξαφνικά είσαι το τέρας της ασυδοσίας, το αμαρτωλό sex monster που κίνητρο έχει μόνο τις κα*λες του.
Για ποιον λόγο να πουλήσεις το παραμύθι? Για ποιον λόγο να χάσεις χρόνο και χρήμα?
Για ποιον λόγο να δώσεις ενέργεια? Να σπαταλήσεις ένα ψείγμα του εαυτού σου? Να ραγίζεις ακόμα ένα κομματάκι απλά για να μην σε κακοχαρακτηρίσουν.
Λες και αυτοί είναι καλύτεροι?
Πολύ υποκρισία στην τελική.
Γιατί δεν λέτε αυτό που σκέφτεστε και αυτό που θέλετε?
Άντε καλή χρονιά και φώτιση πάνω απ' όλα.
Εγώ θα περιμένω να τριτώσει ο Ψυχάκιας για να αποσυρθώ μέχρι το 2018 και πάλι.
Οι δρόμοι σας θα είναι ασφαλείς.