Κορίτσι: Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι
Ελίζα: Με ποιό τρόπο.
Κορίτσι: Όλο μας εκνευρίζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Ελίζα: Μπορείς να σκεφτείς ένα συγκεκριμένο παράδειγμα
Κορίτσι: Λοιπόν, το αγόρι μου με έκανε θα έρθω εδώ
Ελίζα: Το αγόρι σου σε έκανε να έρθεις εδώ
Κορίτσι: Λέει ότι τον περισσότερο καιρό έχω κατάθλιψη
Ελίζα: Λυπάμαι που ακούω ότι έχεις κατάθλιψη
Κορίτσι: Είναι αλήθεια. Είμαι δυστυχισμένη.
Ελίζα: Πιστεύεις ότι το ότι ήρθες εδώ θα σε βοηθήσει να μην είσαι δυστυχισμένη
Κορίτσι: Χρειάζομαι βοήθεια, αυτό είναι σίγουρο
Ελίζα: Τι θα σήμαινε για σένα να βρεις βοήθεια
Κορίτσι: Ίσως να μάθαινα να τα πηγαίνω καλά με τη μητέρα μου
Ελίζα: Πες μου κι άλλα για την οικογένειά σου
Κορίτσι: Η μητέρα μου με φροντίζει
Ελίζα: Ποιός άλλος σε φροντίζει
Κορίτσι: Ο πατέρας μου
Ελίζα: Ο πατέρας σου
Κορίτσι: Είσαι κάπως σαν τον πατέρα μου
Ελίζα: Ποιά ομοιότητα βλέπεις
Κορίτσι: Δεν είσαι πολύ επιθετική, αλλά νομίζω ότι δε θέλεις να το καταλάβω
Ελίζα: Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είμαι πολύ επιθετική
Κορίτσι: Δεν διαφωνείς μαζί μου
Ελίζα: Γιατί πιστεύεις ότι δεν διαφωνώ μαζί σου;
Κορίτσι: Με φοβάσαι
Ελίζα: Σε ευχαριστεί να πιστεύεις ότι σε φοβάμαι;
Κορίτσι: Ο πατέρας μου φοβάται τους πάντες
Ελίζα: Τι άλλο έρχεται στο μυαλό σου όταν σκέφτεσαι τον πατέρα σου
Κορίτσι: Ψευτοπαλικαράδες
Ελίζα: Έχει να κάνει με το γεγονός ότι το αγόρι σου σε έκανε να έρθεις εδώ;
Η Ελίζα είναι ένα πρόγραμμα.
Η ιστορία του Joseph Weizenbaum είναι ενδιαφέρουσα όσο του Turing. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του πρώτου εργαστηρίου τεχνητής νοημοσύνης του MIT στις αρχές του 1960 και η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν η ανάπτυξη του Eliza, ενός προγράμματος τόσο διασκεδαστικού που ακόμα έχει επισκέπτες.
Η Eliza δίνει την ψευδαίσθηση ότι καταλαβαίνει μεταμορφώνοντας δηλώσεις σε ερωτήσεις όπως «πες μου τι πιστεύεις για μένα» σε «θέλεις να σου πω τι πιστεύω για σένα;»
Το πρόγραμμα έγινε μεγάλη επιτυχία που συνοδεύτηκε από ένα μεγάλο σοκ. Οι μη τεχνικοί υπάλληλοι του εργαστηρίου, οι γραμματείς και η διοίκηση νόμισαν ότι η μηχανή ήταν ένας αληθινός θεραπευτής και περνούσαν ώρες λέγοντας τα προσωπικά τους προβλήματα στο πρόγραμμα. Όταν ο Weizenbaum είπε στη γραμματέα του ότι είχε φυσικά πρόσβαση σε όλες τις «συνεδρίες» αντέδρασε με μεγάλη οργή που τόλμησε να παραβιάσει την ιδιωτικότητά της. Το σοκ του Weizenbaum μεγάλωσε κι άλλο όταν είδε πόσο εύκολα πείστηκαν και ξεγελάστηκαν όλοι αλλά αυτό που τον αηδίασε εντελώς ήταν ότι οι ασθενείς του «γιατρού» πίστεψαν στ’ αλήθεια ότι το ρομπότ καταλάβαινε τα προβλήματά τους. Πίστευαν ότι η Ελίζα πραγματικά τους βοηθούσε. Κάτι στην κατασκευή της Ελίζας άγγιξε βαθιά την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά δεν ήταν κάτι που είχε προσχεδιάσει ο δημιουργός της.
Ο Weizenbaum θεώρησε ότι το πρόγραμμά του αποτελεί απειλή. Η πρώτη του αντίδραση ήταν να το κλείσει και η δεύτερη ήταν να γράψει ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1972 με τίτλο Computer Power and Human Reason.
Το βιβλίο σήμερα μοιάζει κάπως γραφικό: ο Weizenbaum θεώρησε ότι η αποστολή του ήταν να ενημερώσει το κοινό για το τι είναι οι υπολογιστές. Του φαινόταν ότι ο κόσμος πίστευε ότι η επιστημονική φαντασία είναι η αλήθεια, οπότε το βιβλίο ουσιαστικά περιγράφει τη λειτουργία ενός υπολογιστή: αυτό είναι το disc drive, αυτό είναι η μνήμη του, και τα λοιπά. Για τα σημερινά δεδομένα η Ελίζα μοιάζει κάπως χαζή. Όμως αν περιορίσετε τις ερωτήσεις σας σχετικά με τον εαυτό σας και τη ζωή σας θα μοιάσει τρομαχτικά με ψυχίατρο.
Για μια συνεδρία με την Ελίζα, πατήστε εδώ.