Ακούγοντας τις πρώτες νότες του «Further Complications» και τη φωνή που θυμίζει τον David Bowie, δύσκολα μπορείς να τις συνδυάσεις με την ψηλόλιγνη φιγούρα του Jarvis Cocker και την πνευματώδη, μοδάτη αλλά σαρκαστική brit-pop που τον έκανε είδωλο στα μέσα των ‘90s. Τα ακόρντα από τις σκληρές κιθάρες που παραπέμπουν σε πιο αμερικανικό ήχο σηματοδοτούν και μια μεγάλη αλλαγή στον ήχο του 46χρονου frontman των Pulp, που με τον προηγούμενο προσωπικό δίσκο του δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη μετριότητα. Το «Further Complications» τον βρίσκει αναγεννημένο, δυναμικό, σε συνεργασία με τον Steve Albini, και να κερδίζει εκεί ακριβώς που το «Jarvis» του 2006 έχανε στα σημεία: στις ενδιαφέρουσες (έως και συναρπαστικές) συνθέσεις και στην ποικιλία των κομματιών, που εδώ είναι εντυπωσιακή. Ξεκινώντας από το πολύ δυνατό, ρυθμικό πρώτο single του, το «Angela», με απόηχο από... «Steppenwolf» (!), που είναι περισσότερο hard από οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα -θα μπορούσε άνετα να είναι ένα κομμάτι του Jon Spencer- μέχρι το εξαιρετικό «Leftovers», στο οποίο ακούγεται σαν τον Lou Reed του «Transformer» και το χαμηλόφωνο disco-soul «You 're In My Eyes» όλα όσα μεσολαβούν έχουν τουλάχιστον... λόγο ύπαρξης.
«Πέρσι τον Ιούλιο με είχαν καλέσει να παίξω στο Φεστιβάλ του Pitchfork στο Σικάγο» λέει, εξηγώντας αυτή την αλλαγή, «και ο Steve Mackey (μπασίστας των Stooges, ο οποίος στο δίσκο του Cocker παίζει σαξόφωνο) επέμενε να δοκιμάσουμε να ηχογραφήσουμε μερικά κομμάτια με τον Steve Albini, αφού βρισκόμασταν στην πόλη. Αυτό ήταν λογικό, μου φαινόταν πραγματική σπατάλη να έχω κάνει τόσες χιλιάδες μίλια απλά για να παίξω σε μια συναυλία. Δεν είναι οικολογικό. Επιπλέον, είχα ήδη αποφασίσει ότι ήθελα αυτός ο δίσκος να είναι περισσότερο μια ομαδική δουλειά, κάτι που δεν ήταν ο προηγούμενος. Το στούντιο του Albini είναι σχεδιασμένο για να καλλιεργεί αυτό ακριβώς το πνεύμα, εκτός του ότι ήταν πολύ φτηνό».
Το ακαταμάχητο βρετανικό μαύρο χιούμορ του είναι διάχυτο πάλι σε κάποια από τα κομμάτια, στους στίχους, στους τίτλους μέχρι και στο εξώφυλλο, στο οποίο ποζάρει με το κεφάλι στο πάτωμα και μ' εμφάνιση μουσάτου καθηγητή! «Μεγάλωσα το μούσι μου για να είναι το πρόσωπό μου ζεστό στην Αρκτική», λέει, «και μετά το συνήθισα. Οι άσπρες τρίχες με τρομοκράτησαν στην αρχή, αλλά νομίζω ότι είναι μια χαρά, μου θυμίζουν τη θνητότητά μου».
Ο Jarvis Cocker, που ζει μόνιμα στο Παρίσι για να βρίσκεται κοντά στον 6χρονο γιο του -χώρισε πρόσφατα από την Camille Bidault-Waddington- προσπαθεί να είναι το ίδιο καυστικός και δηκτικός όπως στο «His n' Hers» και στο «Different Class», παρόλο που αυτές οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Σχολιάζοντας τα κομμάτια και τους τίτλους, λέει ότι το «I never I was deep» είναι η φράση που θα ήθελε να σκαλίσουν στην ταφόπλακά του ή ότι στο «Caucasian Blues» προσπαθεί να κατανοήσει τον πόνο κάποιου άντρα που η μηχανή του ξέμεινε από βενζίνη, ενώ το «Slush» είναι ένα κομμάτι που έγραψε πάνω στο πλοίο για τη Γροιλανδία, την ώρα που σκεφτόταν ότι το λασπόχιονο θα είναι η απόλυτη συνέπεια της θέρμανσης του πλανήτη. Δεν έφτιαξε κανένα αριστούργημα, αλλά αντέχει σε συνεχείς ακροάσεις και έχει... λόγο ύπαρξης. Δεν είναι και λίγο...