Συνειδητοποιώντας με τρόμο ότι έχουν περάσει 32 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη φορά που άκουσα να παίζει το «Yo! Bum rush the show» των Public Enemy, ο πιο ακραίος ήχος που είχε φτάσει στ' αυτιά μου μέχρι τότε, διαβάζω όσα γράφονται στην Αγγλία για την περιοδεία «Gods of Rap» στην οποία συμμετέχουν, μαζί με τους Wu Tang Clan και τους De La Soul, ίσως τα πιο εμβληματικά σχήματα στην ιστορία του αμερικανικού χιπ-χοπ.
Καθένα από τα τρία γιορτάζει την επέτειο του κορυφαίου άλμπουμ στην καριέρα του, οι Public Enemy το «It takes a nation of millions to hold us back» (του 1988), οι De La Soul το «3 feet high and rising» (του 1989) και οι νεότεροι Wu Tang Clan το «Enter the Wu-Tang 36 chambers» (του 1993), και προσθέτουν συνεχώς ημερομηνίες σε ευρωπαϊκές πόλεις, σε ένα από τα πιο μεγάλα rap events που έχουν γίνει ποτέ. Το ανοίγει ο DJ Premier των Gang Starr, άλλο ένα από τα χιπ-χοπ σχήματα που σημάδεψαν το old school.
Είναι σίγουρα από τα άλμπουμ που άλλαξαν τον τρόπο που άκουγα στη συνέχεια τη μουσική και πραγματική αποκάλυψη, παρόλο που υπήρχαν ήδη πολύ πετυχημένα ραπ σχήματα.
Οι Public Enemy, που το πρώτο άλμπουμ τους το αγνόησαν οι μεγάλοι αμερικανικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ήταν σταθερά στο airplay ενός πειρατικού στην Αθήνα που εξέπεμπε από τους Θρακομακεδόνες και έπαιζε καταπληκτική μουσική, του θρυλικού Star Radio.
Εκείνη τη βραδιά που άκουσα να το παρουσιάζουν ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος, έζησα μία από τις πιο έντονες μουσικές εμπειρίες της ζωής μου, σχεδόν τόσο έντονη όσο η πρώτη φορά που είδα τους Sugarcubes, το συγκρότημα της Björk.
Είναι σίγουρα από τα άλμπουμ που άλλαξαν τον τρόπο που άκουγα στη συνέχεια τη μουσική και πραγματική αποκάλυψη, παρόλο που υπήρχαν ήδη πολύ πετυχημένα ραπ σχήματα – οι Run DMC και οι Beastie Boys (πριν ακόμα αρχίσουν να είναι cool).
Τα αφιερώματα που γίνονται στην «ιερή τριάδα» αναφέρουν ότι είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται στη σκηνή όλοι μαζί, και είναι αλήθεια, αλλά τα σχόλια δεν είναι πάντα κολακευτικά και για τους τρεις.
Το βρετανικό ραπ περιοδικό «Brick» έχει ένα αφιέρωμα στους De La Soul, που ούτε λίγο ούτε πολύ λέει ότι είναι ένα από τα πιο υπερεκτιμημένα σχήματα στην ιστορία του χιπ-χοπ, κάτι που δεν είναι ακριβώς αλήθεια, αλλά, όντως, σε σχέση με τους άλλους δύο, σήμερα φαίνονται πιο «λίγοι».
Το old school δεν πουλάει όσο το νέο ραπ, αλλά υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον για τους «γερόλυκους», τουλάχιστον για το λάιβ τους, γιατί και ο τελευταίος δίσκος των Public Enemy και των Wu Tang Clan «πάτωσε» εντελώς και χάθηκε μέσα στις ειδήσεις για τον δίσκο της Beyoncé και του Jay Z ή τις απανωτές επιτυχίες του Drake.
«Όταν ήμουν περίπου 10 χρονών, θυμάμαι να ρωτάω τη μάνα μου συνέχεια για τον πατέρα μου, αλλά δεν μου έλεγε τίποτα. Δεν μου είπε τίποτα γι' αυτόν μέχρι που ενηλικιώθηκα. Τη ρώταγα συνέχεια, για χρόνια ο πατέρας μου ήταν ένα κομμάτι που έλειπε από τη ζωή μου. "Ποιος είναι ο πατέρας μου;". "Ο Θεός" μου απαντούσε.
Τελικά, όταν έγινα 21, με έπιασε και μου μίλησε με κάθε λεπτομέρεια, εξηγώντας μου γιατί δεν μου είχε μιλήσει πιο νωρίς. Μου είπε ότι μια μέρα συνάντησε τον πατέρα μου κι εκείνος την εξαπάτησε, κάνοντάς την να πιστεύει ότι είναι φωτογράφος και ότι την ήθελε για μοντέλο. Την πήγε σε έναν έρημο χώρο και τη βίασε, και μετά την άφησε εκεί και εξαφανίστηκε.
Δεν τον ανέφερε ποτέ ούτε μίλησε σε κανέναν γι' αυτόν, δεν ήθελε να ξέρουν ότι είμαι μωρό από βιασμό. Η μόνη που τον γνώριζε ήταν μια φίλη της που έπαθε ανεύρυσμα και πέθανε πριν προλάβει να την ρωτήσει. Σοκαρίστηκα. Μου είπε ότι δεν το μετάνιωσε ποτέ που με γέννησε, ακόμα και όταν πέρναγε χάλια εξαιτίας μου, γιατί είναι τεράστια ευθύνη το να μεγαλώνεις μόνος σου ένα παιδί. Πρέπει να είσαι μεγάλη ψυχή για να κάνεις κάτι τέτοιο...».
Public Enemy - Yo! Bum Rush the Show
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO