Δευτέρα του Πάσχα. Ανάμεσα σε φωνές παιδιών, παιχνίδια στο πάτωμα και μια γρήγορη αναζήτηση καταφύγιου στην κουζίνα για καφέ με σχετική ησυχία, η Κ. μου δηλώνει ουδέτερα πως ο σύζυγός της σκέφτεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Την κοιτάζω προσπαθώντας να διατηρήσω την ίδια ουδετερότητα στην όψη. Τον σύζυγό της τον ξέρω. Δεν νομίζω ότι έχει ξαναψηφίσει προς τα εκεί. Σοκάρομαι. Προσπαθώ να το κρύψω. Αναρωτιέμαι γιατί προσπαθώ να το κρύψω. Αναρωτιέμαι γιατί σοκάρομαι.
Ο δικός μου σύζυγος με κατηγορεί εδώ και χρόνια για τη στάση μου, που τη χαρακτηρίζει "απολιτίκ". Για την εμμονή μου στο λάιφστάιλ (sic), που δεν σημαίνει ότι διαβάζω και ακολουθώ τις "δέκα πρακτικές για να δείχνεις επιτυχημένος", ούτε τις "δέκα τσάντες που πρέπει να έχεις στη ντουλάπα σου", αλλά γιατί βρέθηκα να δουλεύω –και αναπόφευκτα σιγά σιγά να σκέφτομαι- μέσα από τα όσα με χαρακτηρίζουν: αυτά που μου αρέσουν, αυτά που αποφεύγω, αυτά που ονειρεύομαι κι αυτά που τους δίνω προτεραιότητα. Καθόλου συμπτωματικά, η πολιτική δεν ήταν ανάμεσα σ’ αυτά. Πίστεψα ότι μπορώ να αρθρώνω λόγο χωρίς πολιτική τοποθέτηση, συνειδητοποιώντας σε μια γωνιά (μόνο) του μυαλού μου πως αυτό αποτελούσε από μόνο του μια πολιτική τοποθέτηση, του συρμού. Οκ, πάσο. Στη γενιά μου, νομίζω, ήμασταν η πλειοψηφία. Κάπως σαν αντίδραση στις παρωχημένες φοιτητικές νεολαίες. Δεν είχαμε συνειδητά επιχειρήματα, είχαμε απλώς το μπλιάχ εύκολο σε ό,τι αναπαρήγαγε όσα μας απωθούσαν.
Πείτε με αφελή. Θα πέσετε μέσα. Μπορεί να πείτε και χειρότερα, αλλά δεν πειράζει. Επειδή μπορεί να δούλεψα "για το λάιφστάιλ", αλλά στο γενικό πανηγυράκι δεν έλαβα μέρος, θα θεωρήσω ίσως ότι είστε άδικοι. Δεν πειράζει. Δεν είμαι εγώ το θέμα. Το θέμα δεν είναι καν η Χρυσή Αυγή, που αποτελεί -απλώς και καθόλου απλά- φυσική συνέπεια των όσων συμβαίνουν. Κι ας μην είναι ο σύζυγος της Κ. ο μόνος που άκουσα τελευταία ότι θα υποστηρίξει Χρυσή Αυγή. Το θέμα είναι ο φόβος. Φόβος για το που θα είμαστε αύριο, με την ευθύνη να είναι όλη δική μας πλέον. Ακόμη και κάποιοι ανόητοι, που νομίσαμε πως θα μπορούσαμε να ζήσουμε υπεράνω κομμάτων, πέραν τοποθετήσεων και ετικετών, ανεξάρτητοι από το ‘μια από τα ίδια’ των εκλογικών αποτελεσμάτων, οφείλουμε τώρα να καγχάσουμε με την ανοησία μας και να ομολογήσουμε πως αυτή τη φορά δεν πρέπει να τη σκαπουλάρουμε.
Φοβάμαι εκείνους που λένε ότι "δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν". Εκείνους που πιστεύουν "όλοι μια απ’ τα ίδια είναι". Εκείνους που επιμένουν ότι "δεν έχει σημασία τι θα ψηφίσω, γιατί δεν θα αλλάξει κάτι" και εκείνους που απλώς δεν θα φθάσουν στην κάλπη. Φοβάμαι γιατί υπάρχουν και άλλοι, που θα πάνε να ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή γιατί μόνο έτσι θεωρούν ότι μπορεί κάτι ν’ αλλάξει. Φοβάμαι γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που θα πιστέψουν τα ψέματα, θα δεχτούν τις συγνώμες, θα δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ή θα φοβηθούν να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος και ότι αυτό στο οποίο πίστευαν τους έχει προδώσει.
Επειδή λοιπόν σ’ αυτές τις εκλογές έχω εναποθέσει ελπίδες, φοβάμαι. Γιατί αν κάτι μου έχει μείνει στο μυαλό από τα παλιά, είναι η ελπίδα ότι αλλαγές μπορούν να γίνουν και ειρηνικά, δημοκρατικά, ψηφίζοντας για να αλλάξουμε τον κόσμο. Πείτε με αφελή. Σ’ αυτές τις εκλογές ίσως το χάσω κι αυτό. Γι’ αυτό φοβάμαι.