Χθες βράδυ είδα την καλύτερη ίσως παράσταση της σεζόν που διανύουμε. Δεν είναι αυτό που λέμε υπερπαραγωγή, δεν παίζεται σε κάποιο μεγάλο θέατρο, δεν βρίθει από θεατές -δέκα άνθρωποι ήμασταν όλοι κι όλοι-, δεν διαθέτει μεγάλο cast, αλλά ούτε και κάποιο γραφείο δημοσίων σχέσεων για το απαραίτητο promotion, όπως επίσης δεν διαθέτει σκηνικά και κοστούμια.
Τι σόι παράσταση ειν' αυτή, λοιπόν; «Αντιθέατρο»; Όχι. Πειραματισμός; Όχι. Λαϊκό θέαμα; Και πάλι όχι.
Σίγουρα όμως κάτι είχε αυτή η παράσταση που διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και μας έκανε να βγούμε έξω δακρυσμένοι, θέλοντας να σφίξουμε το χέρι της νεαρής ηθοποιού.
Το έργο λέγεται Βρες τον και αποτελεί θεατροποίηση του ομότιτλου διηγήματος της καλής συγγραφέως Αμάντας Μιχαλοπούλου από τον έμπειρο, κινηματογραφικό κυρίως, σκηνοθέτη Κώστα Αριστόπουλο.
Ο ορισμός του μινιμαλισμού: Μοναδικό ντεκόρ, το μαύρο μικρό δωμάτιο - φυσικός χώρος του Θεάτρου 104 στο Γκάζι. Τρεις καρέκλες επίσης. Ένα κορίτσι, Μαρία Κουμπάνη λέγεται, που παραπέμπει σε εύθραυστα γυναικεία μουτράκια αλλοτινών, ένδοξων για το θέατρο, εποχών και που μας αφηγήθηκε την ιστορία της σχέσης της με την προγιαγιά της, Τασία.
Τι μπορεί να ενδιαφέρει όμως έναν τρίτο η σχέση μιας θεατρικής ηρωίδας με την προγιαγιά της; Όταν η συγγραφέας Μιχαλοπούλου και ο σκηνοθέτης Αριστόπουλος καταφέρνουν να αναδείξουν την εν λόγω συνθήκη σε σιωπηλή ποιητική αλληγορία για τη σχέση με την προσωπική ιστορία του καθενός, το στοίχημα έχει κερδηθεί.
Και τότε όλοι νομίζουν πως έζησαν έστω και μια μέρα της ζωής τους στην περίφημη μπλε πολυκατοικία των Εξαρχείων, όλοι θυμούνται τη συντριβή του έρωτα και την ελπίδα για ένα νέο ξεκίνημα και σίγουρα όλοι βίωσαν ή αναπόφευκτα θα βιώσουν τη θλίψη της απώλειας.
Το έργο Βρες τον δεν προσπαθεί να πείσει κανέναν. Δεν φωνασκεί. Μέχρι και οι μουσικές επιλογές, δυο τραγούδια με τη Φωτεινή Βελεσιώτου και τη Monika, ίσα που ακούγονται ως χρήσιμες παύσεις στο μονόλογο της Αλεξίας-Μαρίας Κουμπάνη.
Ένας μονόλογος νορμάλ, ανθρώπινος, δίχως υστερίες και εξάρσεις, αλλά ούτε και στεγνή αφήγηση. Διότι η Κουμπάνη, αν και μ' αυτή την παράσταση ουσιαστικά κάνει το θεατρικό ντεμπούτο της, είναι σαφέστατα μία σπουδαία ηθοποιός.
Μου έκαναν τεράστια εντύπωση όχι οι αρκετές περσόνες που άλλαξε επιτυχημένα - το 'χουμε δει επανειλημμένα αυτό στο σύγχρονο θέατρο - αλλά το μέτρο και οι ισορροπίες που κρατήθηκαν από μέρους της καθ' όλη τη διάρκεια του έργου.
Ο απόλυτος συνδυασμός του κοριτσιού της διπλανής πόρτας και της λαμπετικής μελαγχολικής φιγούρας παράλληλα.
Ξέρετε τι μου θύμισε η παράσταση αυτή χθες βράδυ; Σα να βλέπεις TV, να νιώθεις απηυδυσμένος απ' όλο το χρωματιστό φαντεζί σκουπίδι και ξαφνικά μ' ένα ζάπινγκ να πέφτεις πάνω σε μία βουλγάρικη ασπρόμαυρη ταινία όλο λυρισμό και να κολλάς!
Δεν έχω τι άλλο να πω, νιώθω τυχερός που πέρασα από το Θέατρο 104 και είδα το, κατά Κώστα Αριστόπουλο, Βρες τον της Αμάντας Μιχαλοπούλου με τη Μαρία Κουμπάνη. Να κάνετε το ίδιο και θα με θυμηθείτε!
* Η παράσταση Βρες τον παίζεται στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι) κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.15 με εισιτήριο 10 ευρώ.