Πρώτα για την Μόνικα. Αυτό που ενοχλεί το κοινό στην περίπτωση της Μόνικα δεν είναι η μουσική της. Εκπροσωπεί την εικόνα του «τέλειου» μέσα στο μυαλό των περισσοτέρων ανθρώπων, την οποία εξαιτίας καθαρά προσωπικών μειονεκτημάτων(κόμπλεξ) δεν μπορούν να ανεχτούν. Η αμφισβήτηση της καλλιτεχνικής αξίας της τραγουδίστριας δεν έχει να κάνει με την ίδια την καλλιτεχνική αξία. Μέσα από την επίθεση αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξη της!
Δεν μπορεί να είσαι νέα, η οικογένεια σου να έχει οικονομική άνεση, να έχεις μπει στο πανεπιστήμιο, την ίδια στιγμή να κυκλοφορείς ένα δίσκο που να μιλούν όλοι για αυτόν, να συνεχίζεις δυο δίσκους μετά να απασχολείς τον κόσμο και «να παίζεις με το παιχνίδι με τους κανόνες σου» γιατί ίσως έχει την άνεση (αλλά και την προσωπικότητα) να το κάνεις. Λένε όλη για την μουσική της. Θα σας πω τι πραγματικά πιστεύω: Από αυτούς που την κατακρίνουν την έχουν ακούσει ελάχιστοι. Μέσω της κριτικής τους για την δουλειά της κρίνουν την ίδια ή για να είμαι ακριβέστερος την εικόνα που η ίδια έχει προβάλει με την στάση της μέχρι σήμερα στα media. Το ότι είναι γυναίκα γίνεται ακόμα πιο εκνευριστικό στα μάτια του κόσμου. Στον άντρα το υποτιθέμενο «πακέτο» συγχωρείται πιο εύκολα από τον κόσμο ή «μπήγει τα δόντια του πιο αργά στην σάρκα του».
Για τον ποιητή Χρονά τώρα. Ξεκίνησα να διαβάζω το περιοδικό «Οδός Πανός» τα τελευταία τρία χρόνια με αφορμή το παζάρι βιβλίου στην Αθήνα όπου παλιά τεύχη του περιοδικού πουλιούνται σε χαμηλές τιμές. Είναι μια τολμηρή δουλειά. Η τόλμη του είναι το περιεχόμενο. Ξεπερνάει την έννοια του περιοδικού. Τα τεύχη του μοιάζουν με βιβλία. Όσα έχω αγοράσει τα θεωρώ συλλεκτικά. Ξεπερνάει και αυτός ο άνθρωπος τον μέσο όρο. Μέσα στο χρόνο το δημιούργημα του(τα ποιήματα του δεν τα ξέρω μιλάω για το περιοδικό) έχει συνέπεια. Δημιουργεί χωρίς εκπτώσεις σε ένα περιοδικό τύπο στην Ελλάδα που αν καθίσεις μπροστά σε ένα περίπτερο με τις τελευταίες ελληνικές εκδόσεις και κλείσεις τα μάτια, θα ακούσεις τον ήχο από τα τσόκαρα να κάνουν παρέλαση μπροστά σου. Εάν από την εξαιρετική ύλη του περιοδικού(σ.σ Προσωπικά έχω αναφερθεί δυο φορές στο blog. Μια με αφορμή ένα τεύχος για τους Cure και μια άλλη με αφορμή τα λόγια του Σιδηρόπουλου) είδατε να γίνεται τελευταία κάτι viral στο ίντερνετ σας παρακαλώ να μου το πείτε.
Το ατυχέστατο σχόλιο του έγινε γρήγορα το «σουξεδάκι» των ελληνικών socialmedia. Δεν συμφωνώ καθόλου με τον τρόπο με τον οποίο μίλησε για την τραγουδίστρια. Δεν περίμενα από έναν άνθρωπο που βγάζει αυτή την εξαιρετική έκδοση μια τέτοια συμπεριφορά και μου δημιούργησε και εμένα έκπληξη.
Όμως και εδώ αυτό που με «τρέλανε» περισσότερο είναι τα σχόλια που διαβάζω δεξιά και αριστερά από τον κόσμο. Περιμένουν από τους ποιητές να εκπροσωπούν την τελειότητα και δεν συγχωρούν μια άτυχη στιγμή. Λες και οι ποιητές δεν είναι άνθρωποι με σάρκα και οστά, με μειονεκτήματα και αδυναμίες, με καλές και κακές στιγμές. Και την ίδια στιγμή η μεγαλύτερη υποκρισία: «Μα πως μιλάνε έτσι οι άνθρωποι τους πνεύματος. Εμείς δεν έχουμε ξανακούσει τέτοια λόγια. Είμαστε άβγαλτες παρθένες που μιλάμε με το σεις και με το σας»!
Ελάτε τώρα. Η ζωή εκεί έξω είναι(και) ένα κολαστήριο αγένειας και χοντροκομμένης συμπεριφοράς. Εκεί έξω ακούς χειρότερα λόγια από του Χρονά μπαίνοντας απλά σε ένα λεωφορείο ή ακούγοντας τις κατηγορίες να εκτοξεύονται σε οτιδήποτε κινείται από το διπλανό τραπέζι. Όχι, οι απλοί, άσημοι, καθημερινοί άνθρωποι δεν εκπροσωπούν την τελειότητα. Είναι γεμάτοι αδυναμίες, ελαττώματα, πληγώνουν και πληγώνονται όπως και οι γνωστοί. Ας μην προβάλουμε πάνω στους γνωστούς ότι δεν μπορούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε.