Ομόφωνα αθώους έκρινε χτες το Πενταμελές Εφετείο τους Ηριάννα Β.Λ. και Περικλή Μ. που είχαν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 13 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς και είχαν ήδη εκτίσει ένα χρόνο ποινής, διάστημα στο οποίο γιγαντώθηκε το υπέρ τους κίνημα συμπαράστασης που έφτασε να περιλαμβάνει από κινηματικό κόσμο και συνδικαλιστές μέχρι καλλιτέχνες, πολιτικούς, νομικούς κι επιστήμονες.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ένα κινηματικό «φλασμπάκ» υποδέχτηκε τη χαρμόσυνη είδηση με ένα tweet τόσο ενθουσιώδες όσο η ανταπόκριση των φίλων και των πολιτικών τους συντρόφων - χωρίς, εντούτοις, να πει οτιδήποτε περί αναθεώρησης ή κατάργησης του τρομονόμου 187Α, οι ασάφειες και οι αυθαίρετες ερμηνείες του οποίου ευθύνονται τόσο για τα τραβήγματα των δύο αυτών (και όχι μόνο) νέων ανθρώπων με τη δικαιοσύνη, όσο κι αντίστοιχα πιθανά μελλοντικά «τσουβαλιάσματα», ας όψονται όμως οι εγχώριες και διεθνείς «δεσμεύσεις»...
Το πιο ανησυχητικό είναι τι θα συμβεί αν αύριο στη θέση της Ηριάννας και του Περικλή βρεθούν τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί κάποιοι λιγότερο νέοι και ωραίοι, λιγότερο κινηματικά «δημοφιλείς», με λιγότερους φίλους, αλληλέγγυους και «πλάτες», με πιο άσημη καταγωγή, με τα πλήρη στοιχεία τους εξαρχής στη φόρα, με πιο αδύναμη φωνή και μικρότερη απήχηση στα ΜΜΕ.
Το έωλο κατηγορητήριο (πάνω από 270 βιοεπιστήμονες ζητούσαν την αποφυλάκιση της Ηριάννας κρίνοντας το ανευρεθέν δείγμα DNA ελλιπές κι αναξιόπιστο, ανάμεσά τους ο πρώην υποδιευθυντής της δ/νσης Εγκληματολογικών Ερευνών της ΕΛΑΣ δρ. Ν.Ταΐρης), το νεαρό της ηλικίας, τα ασύλληπτα μαργαριτάρια που είχαν ακουστεί στις δίκες τους από πλευράς έδρας «ποινικοποιώντας» ντε φάκτο ιδέες, κοινωνικές σχέσεις («αφού ήταν αναρχικός, γιατί δεν τον χώρισες;»,) ακόμα και δημοφιλείς ταξιδιωτικούς προορισμούς όπως η... τρομοκρατομάνα Βαρκελώνη, η θερμή στήριξη από πλήθος αλληλέγγυων αλλά κι από τις «καλές» τους οικογένειες, οι δηλώσεις συμπαράστασης (γνήσιες ή υποκριτικές, άλλο κεφάλαιο) ακόμα κι από υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, παίξανε σίγουρα το ρόλο τους – και πολύ καλά κάνανε.
Διότι αλίμονο αν κάποιος φτάνει να καταδικάζεται για τις ιδέες, τις παρέες και τις πολιτικές του δραστηριότητες του επειδή δεν μας βγαίνει διαφορετικά.
«Λυσσάει» εννοείται η απέναντι πλευρά, μάταια όμως. Το τεκμήριο της αθωότητας αποτελεί θεμέλιο λίθο της αστικής δικαιοσύνης, αυτό που τη διαχωρίζει από τον νόμο της ζούγκλας.
Ούτε απλές «ενδείξεις», ούτε τυχόν «οδηγίες» ή μύχιες επιθυμίες ενοχοποίησης επαρκούν. Μια παράνομη πράξη οφείλει να αποδεικνύεται από ατράνταχτα στοιχεία. Τυχόν αμφιβολίες, είθισται να λειτουργούν υπέρ του κατηγορούμενου.
Ο πρόεδρος του δικαστηρίου υπήρξε σαφής: «Ομόφωνα αθώοι, χωρίς αμφιβολίες» (που σημαίνει ότι μπορούν – και ίσως πρέπει, εφόσον ανακηρύχθηκαν αθώοι - να αιτηθούν αποζημίωση για την ταλαιπωρία και τον άδικο εγκλεισμό τους), υπογραμμίζοντας (προς τιμή της) ότι «οι φιλικές σχέσεις δεν ποινικοποιούνται».
Δεν ήταν βέβαια όλοι σύμφωνοι. Η εισαγγελέας Αναστασία Μασούρα ζήτησε την ενοχή τους κι επέμεινε μέχρι τέλους σε αυτή, με τον ίδιο ζήλο που είχε προ δεκαετίας υπερασπιστεί την αθωότητα του Κώστα Πλεύρη για το αντισημιτικό συγγραφικό του παραλήρημα με τίτλο «Εβραίοι - Όλη η Αλήθεια» που κάποτε διαφήμιζε κι ο Άδωνις (για την ιστορία, στην πρώτη εκείνη εκδίκαση της μήνυσης που είχαν καταθέσει ΕΠΣΕ, ΚΙΣ και Αντιρατσιστική Κίνηση, ο Πλεύρης έφαγε 14 μηνάκια με αναστολή για να αθωωθεί, εντέλει, στον Άρειο Πάγο).
Δεν ξέρω πόσο η κ. εισαγγελέας αντιπροσωπεύει τη «μαύρη αντίδραση» που εν πολλοίς εμφωλεύει στο δικαστικό σώμα, εμφανίζοντάς το συχνά πανάκριβο στα πίτουρα και τσίπικο στ' αλεύρι («χάδια» σε μεγαλοαπατεώνες, υπόδικους φασίστες που καλούν δημόσια σε πραξικοπήματα, εξάντληση αυστηρότητας σε φτωχοδιαβόλους και κοινωνικούς αγωνιστές) και δίνοντας την ευκαιρία στη σημερινή κυβέρνηση να υπερθεματίζει σε προοδευτικότητα και κοινωνική ευαισθησία.
Ξέρω, όμως, ότι κάθε άνθρωπος που δίκαια διασώζεται από τα νύχια ενός συστήματος εξουσίας βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού κι ανάλγητου είναι κέρδος για την κοινωνία.
Το πιο ανησυχητικό είναι τι θα συμβεί αν αύριο στη θέση της Ηριάννας και του Περικλή βρεθούν τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί κάποιοι λιγότερο νέοι και ωραίοι, λιγότερο κινηματικά «δημοφιλείς», με λιγότερους φίλους, αλληλέγγυους και «πλάτες», με πιο άσημη καταγωγή, με τα πλήρη στοιχεία τους εξαρχής στη φόρα, με πιο αδύναμη φωνή και μικρότερη απήχηση στα ΜΜΕ.
Άνθρωποι δηλαδή «ξυπόλητοι», από εκείνους που προτιμά να «δαγκώνει» η δικαιοσύνη όταν μεταμορφώνεται σε δηλητηριώδες φίδι. Κάτι που είναι, δυστυχώς, πολύ πιθανό να συμβεί όσο ένας τέτοιος τρομονόμος παραμένει σε ισχύ.