ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέτυχα κάτι που ήθελα πολύ. Απόφοιτος τού 2014. Μία καλή έως πολύ καλή μαθήτρια, αντιμετώπισα μία απλή αγχώδη διαταραχή. Για μένα βέβαια δεν ήταν κάτι τόσο απλό. Ανέβαλα τις εξετάσεις μου για τρία χρόνια τουλάχιστον. Τον Ιούνιο όμως τελικά του 2017 κατάφερα να δώσω εξετάσεις και να πετύχω στην πρώτη μου επιλογή! Μετά από τοσο πόνο που πέρασα με τον εαυτό μου, τον υποβίβασα αφάνταστα, του στέρησα πολλά, αντί να είμαι χαρούμενη που σε λίγο ξεκινάει η φοιτητική μου ζωή στη Θεσ/νίκη Και στη σχολή που πάντα ήθελα. Με αγχώνει και με "τρώει" περισσότερο το γεγονός ότι θα είμαι πρωτοετής και ταυτόχρονα 21 χρονών, Αγχώνομαι και φοβάμαι αν θα κάνω πραγματικούς φίλους, Αν καταφέρω να βρω άτομα στην δική μου ηλικία που να ταιριάζουμε γιατί πιστεύω πως οι περισσότεροι πρωτοετείς θα είναι στην ηλικία των 18-17. Αν θα καταφέρω να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής μου καθώς φεύγω από ένα πολύ μικρό χωριό. Ναι, δεν θα το κρύψω, φοβάμαι και ας είμαι 21. Υποτιμώ πολύ τον εαυτό μου και νιώθω οτι δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω. Είμαι παράλογη ή είναι κάτι φυσιολογικό αυτό που νιώθω?