ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 18 και τα έχω με το αγόρι μου έναν χρόνο. Πέρυσι το καλοκαίρι βγαιναμε ότι ώρα θέλαμε και αφού του αρεσε πιο πολύ το βράδυ ακολουθούσα. Δηλαδή ερχόταν κατά της 23.3 και γυρναγαμε 4. Αυτό γινόταν συστηματικα εως που ο πατερας μου απέκτησε πρόβλημα με αυτο το ωραριο. Δεν μου είχε δημιουργησει ως ώρας ποτέ προβλημα, με αφηνει να βγαινω καθε μερα όσο θέλω και αργα αλλά με μέτρο, δεν είχε προβλημα να φύγω για 15 μέρες με τον φίλο μου, δεν είχε προβλημα να τον φέρω σπίτι γενικα ηταν μια χαρά νορμαλ. Εγω όταν πήγε να μου περιορισει το ωραριο, αντεδρασα, μιλησα ηρεμα, ξαναμιλησα ηρεμα ,φωναξα, τσακωθηκα αλλα δυστυχως έχει κολλήσει και δεν λέει να ξεκολλήσει προς το παρον. Φτασαμε σε πολυ ασχημο σημειο, με φωνές, βαριες κουβεντες , κλάματα και απειλες απο μεριας του. Αφου λοιπόν το τραβηξα όσο με έπαιρνε, γιατί θέλω την ησυχια μου στο σπιτι μου συμβιβάστηκα. Και το αγορι μου αν και δυσαρεστηθηκε έκανε το ιδιο (δεν του εκρυψα τιποτα απο οσα εγιναν και ας ντρεπομαι για αυτα)... Ειχα διαφορα θεματακια μαζι του, τα οποια συζητήσαμε και μετά από πολύ ψυχολογική κούραση βρηκαμε λύση (ή ετσι νομίζω). Και ας με εχει λοιπόν ανα διαστηματα στεναχωρήσει, εγω κραταγα τα θετικά και εβλεπα την ολη φάση αισιόδοξα. Αυτο που εβλεπα ήταν ενας ανθρωπος που με αγαπαέι, που εχει διαθεση να ειναι μαζί μου και να προσπαθήσει μεχρι εκει που δεν παιρνει. Στο κάτω κάτω αυτο μου ειχε δώσει ως ωρας να καταλαβω και αυτο με τοσο στομφο υποστηριζε . Χτες λοιπόν μου λεει ''αν το καλοκαιρι ξαναεχουμε τα ιδια με τον πατερα σου χωριζουμε και δεν παιρνω κουβεντα. Δεν ειμαστε ο Ρωμαιος και η Ιουλιετα, δεν μπορώ να ανεχτω ότι ένας τρίτος επηρεαζει το προγραμμα μου και την ζωή μου, θα είμαι σε διακοπες". Η φυσιολογικη μου αντιδραση θα ηταν να βαλω τα κλαματα , αλλα χτες λοιπόν απλά με επιασε ανακατωσούρα και αρχισα να γελάω μεσα στα μουτρα του. Πόσο γελοίο Θεε μου? Όλη την ημέρα θα έχουμε και τα ξενυχτια μας που και που, αν ηθελες βλακα να με δεις θα το εκανες ότι ώρα γινόταν. Η απαντηση σε αυτο ήταν ότι θα κοιμάται, ότι θα έχει να παει για ψαρεμα κλπ κλπ κλπ. Τώρα πως ακριβως τολμαει να λεει ότι με αγαπαει και ότι δεν θελει να με χασει ποτε δεν μπορω να καταλαβω. Νιωθω πραγματικά απαίσια. Εχω εδώ και εναν χρόνο δεθεί και νιώθω να αγαπάω κάποιον σαν αυτόν. Πείτε εχω κάπου άδικο? Ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς, πάντα επιλέγω με διαφορά να μιλάω στον πατέρα μου γιατί είμαστε ίδιοι με την διαφορά ότί είναι πιο ώριμος και ξέρει τι να πει. Η κρίση μου έχει θολώσει εντελώς από το συναισθημα και θέλω μια αντικειμενικη γνωμη για την κατασταση. Fabina (κράξε άφοβα) , Wolverine, Λεμόνι και Άνια πείτε κάτι...υγ. Αυρίο μεθαυριο θα μπορω να το σκεφτω πιο λογικα προς το παρον δεν δουλευει το μηχανημα.