3.11.2014 | 19:20
Αυτό που
τυχαία συναντιούνται τα μάτια, το βλέμμα κρατάει λίγο παραπάνω, δεν ήταν τυχαίο τελικά. Ξαφνικά, το κεφάλι μου αποφασίζει μόνο του, να με κάνει να κοιτάξω το ταβάνι. Για να μη καρφωθώ, φυσικά. Καρφώνομαι χειρότερα. Ο άλλος, χαμογελάει με απορία. Εγώ γράφω μια εξομολόγηση για να το παίξω αδιάφορη. Στο ενδιάμεσο, φεύγει. Έμεινα εγώ και το ταβάνι.
