Εκεί που περιμέναμε μια αγγλόφωνη επιστημονική φαντασία από την Κλερ Ντενί, η Γαλλίδα σκηνοθέτις επανέρχεται με ακριβώς το αντίθετο, μια ημι-κωμική, τρυφερή και ντελικάτη βουτιά στον γυναικείο ψυχισμό στο πρόσωπο μιας 50άρας ζωγράφου, της Ιζαμπέλ, η οποία είναι χωρισμένη με παιδί και διασχίζει τις σχέσεις της με τους άντρες, όπως μια αμαξοστοιχία που μπερδεύει συνεχώς τις στάσεις. Είναι η ηλικία (λίγο μετά τα 50), θεωρεί, αλλά λίγο μετά της συμβαίνει κάτι εντελώς νεανικό: βρίσκει έναν λακωνικό άντρα σε ένα κλαμπ και αφήνεται στη μουσική, σαν έφηβη, σαγηνεύεται, χορεύει, κάνει έρωτα μαζί του. Έπειτα, έρχεται το ταξικό θέμα, τι θα πει μαζί του, τι θα πουν οι φίλοι της... Δεν τη νοιάζει και τόσο. Αλλά τελικά, τη νοιάζει. Με τον σύζυγό της εξακολουθεί να κάνει σεξ, αλλά βαριέται. Σε έναν άλλον εκτιμά την ευγένεια και την ορθά διατυπωμένη ευθύτητά του. Δεν ξέρει τι θέλει, συνεπώς πώς θα αποκτήσει το ιδανικό; Ξεκινώντας από έναν τραπεζίτη και καταλήγοντας σε έναν άνδρα/μέντιουμ, η διαδρομή της όμορφης (και χορτασμένης, θα νόμιζε κάποιος...) γυναίκας αντανακλά με γλαφυρότητα και πολλή αλήθεια ερωτήματα χωρίς απάντηση, μια σύγχυση που σκηνοθετικά επαναπροσδιορίζει την εμφατικά visual Ντενί σε μια περιοχή ανάμεσα στον Ερίκ Ρομέρ των νόστιμων ανθρώπινων διλημμάτων και τον Νόα Μπάουμπακ της φαυλότητας στους αστικούς-καλλιτεχνικούς κύκλους. Η δε κινηματογραφική συνάντηση της Μπινός με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ μερικά χρόνια μετά τα αγενέστατα σχόλια του ασυμμάζευτου γίγαντα της υποκριτικής απέναντι στη συνάδελφό του (έκτοτε διαλύθηκε η μεταξύ τους παρεξήγηση) είναι ένα απολαυστικό κλείσιμο του ματιού που διαρκεί πολύ, αλλά έχει τρομερό γούστο, σε μια ταινία που λέει τα πάντα ανάμεσα στις γραμμές του πυκνού της διαλόγου.