Βραβείο Σκηνοθεσίας που δίχασε στο περσινό Φεστιβάλ Καννών για τον Ολιβιέ Ασαγιάς για ένα ζουλαφσκικό, μείον τη σωματοποίηση, δραματικό θρίλερ που σπαταλά την κινηματογραφική δεξιοτεχνία της Κρίστεν Στιούαρτ να κρατά το ενδιαφέρον ακόμη κι όταν στέλνει (άπειρα) μηνύματα στο κινητό της τηλέφωνο με μια απροσπέλαστη, μάλλον εξωφρενική ιστορία φαντασμάτων. Το θέμα είναι πως η πρωταγωνίστρια, που βοηθάει στην αγορά ρούχων μια πλούσια διάσημη, ταξιδεύοντας και ψωνίζοντας με έδρα το Παρίσι, έχασε τον δίδυμο αδελφό της, με τον οποίο τη συνέδεε η ίδια συγγενής νόσος της καρδιάς, και πιστεύει πως αν μείνει στο σπίτι όπου κατέλυε εκείνος θα έρθει σε επαφή με το επέκεινα και θα διαισθανθεί τα σήματα που θα της στείλει ο νεκρός αδελφός, συνεχίζοντας την παιδιόθεν πνευματική τους επαφή. Το πρόβλημα είναι πως ο Ασαγιάς, σε έναν λαβύρινθο κωδικοποιημένου φόβου και ανεξήγητων διανοημάτων, δεν αποφασίζει ποτέ πραγματικά αν η Στιούαρτ έχει το χάρισμα (άρα μιλάμε για μεταφυσικό θρίλερ) ή αν πρόκειται για νεραϊδοπαρμένη (συνεπώς πάμε στην κατηγορία του ψυχολογικού δράματος με αυταπάτες και παρεξηγήσεις). Και πάλι ως «Βοηθός», μετά το επίσης βαρύθυμο, συνοφρυωμένο υπαλληλίκι δίπλα στην ντίβα ηθοποιό που υποδυόταν η Ζιλιέτ Μπινός στο Σιλς Μαρία, η Αμερικανίδα που διχοτομεί ηθελημένα την blockbuster καριέρα της με ένα ταπεινό γαλλικό εκλεκτισμό ταιριάζει μαγικά στα φλου, ελλειπτικά και κατά τόπους ελλειμματικά σκηνοθετικά κελεύσματα του Ασαγιάς.