Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο;

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
50

 

Ποια είναι η χειρότερη σας ανάμνηση από το σχολείο;

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Κατερίνα, 28, άνεργη και Αναστασία, 26, αισθητικός-διατροφολόγος

Κατερίνα: Μια μέρα, στο Δημοτικό, μας είχαν βγάλει έξω με την διπλανή μου επειδή μιλούσαμε. Για να μην μας δει όμως ο Διευθυντής στους διαδρόμους, και μας μαλώσει περισσότερο, κρυφτήκαμε μέσα σε μία ντουλάπα και χωρίς να το καταλάβουμε κλειδωθήκαμε εκεί! Γρήγορα μας ακούσανε και μας βγάλανε, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την τρομάρα.

Αναστασία: Η χειρότερή μου ανάμνηση από το σχολείο ήταν όταν μία συμμαθήτριά μου (Β' Λυκείου) έπαθε κρίση επιληψίας την ώρα του μαθήματος. Κανείς μας δεν γνώριζε ότι έπασχε από επιληψία, κι έτσι το σοκ ήταν απίστευτο. Μάλιστα μετά το περιστατικό, και για αρκετό καιρό μετά, ερχόταν ένας ψυχολόγος στην τάξη για να μας μιλάει κτλ. Ευτυχώς επανήλθε μετά από μερικές μέρες και η κοπέλα, και όλα καλά.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Λάζαρος, 19, φοιτητής Γεωπονίας

Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποια άσχημη ανάμνηση, προσωπική, από το σχολείο.

Ποτέ μου όμως δεν θα ξεχάσω την στιγμή όταν, στην 'Α Γυμνασίου, παίζαμε στο προαύλιο του σχολείου και είδα - μπροστά στα μάτια μου- μια κοπέλα να πέφτει από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου!

Καθόταν στο περβάζι και το παράθυρο άνοιξε κατά λάθος, και θυμάμαι ακόμα και τώρα πώς την έβλεπα να πέφτει σε αργή κίνηση. Κοκάλωσα.

Αν το πιστεύεις, δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά. ΤΙΠΟΤΑ απολύτως!

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Μελίνα, 25, φυσικοθεραπεύτρια

Σε ολόκληρο το Δημοτικό τα παιδιά με κορόιδευαν επειδή φορούσα γυαλιά.

Κάτι μικρά στρογγυλά γυαλάκια που για κάποιον λόγο φαινόταν τόσο περίεργα και άξια χλευασμού σε όλους. Δυστυχώς αυτό συνεχίστηκε για χρόνια, και ήταν κάτι που με έκανε να ντρέπομαι.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Μαρίνα, 20, φοιτήτρια

Η πιο άσχημή μου ανάμνηση από το σχολείο ήταν η πρώτη φορά που έγραψα πολύ χαμηλό βαθμό σε διαγώνισμα, στην Β' Γυμνασίου.

Πόσο χαμηλό δηλαδή;

13, στα μαθηματικά. Κι από τότε μίσησα και τα μαθηματικά και την καθηγήτρια.

Αυτή είναι η χειρότερή σου ανάμνηση δηλαδή;

Ναι, αλλά και κάτι άλλο που συνέβη επίσης την ίδια χρονιά:

Ήμουν επιμελήτρια στην τάξη και σε ένα διάλλειμα είχε γίνει μια ζημία- δεν θυμάμαι τι ακριβώς- και η καθηγήτρια κατηγόρησε εμένα. Πληγώθηκα πολύ γιατί δεν έφταιγα και το ήξερε και η ίδια, αλλά έπρεπε μάλλον κάπως να ξεσπάσει και με ντρόπιασε σε ολόκληρη την τάξη.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Σμαρώ, 21, φοιτήτρια Δημοσιογραφίας

Σμαρώ, εσένα ποια είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο;

Στην Γ' Λυκείου, στην κατεύθυνση, μια καθηγήτρια που δεν με χώνευε μου έβαλε πολύ χαμηλό βαθμό σε διαγώνισμα, ενώ τα είχα όλα σωστά, όπως τα είχε το βιβλίο γραμμένα!

Και;

Και όταν της ζήτησα τον λόγο, δείχνοντάς της ότι είναι όλα όπως στο βιβλίο μου είπε "αν δεν καταλαβαίνεις πού έχεις κάνει λάθος, τότε μάλλον έχεις αλλού πρόβλημα, στο μυαλό" Μου έμεινε αυτό το πράγμα.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Κωνσταντίνος, 30, άνεργος

Ένα θα σου πω: Με αφήνανε - ενώ ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι με δυο πόδια κι ένα χέρι σπασμένο- να κατρακυλήσω από την μεγάλη κατηφόρα!

Σοβαρά μιλάς; Και δεν χτύπησες παραπάνω;

Μα με πιάνανε στο τέλος, και άντε ξανά από την αρχή, και δώστου τα γέλια.

!

Σωστά σαδιστικά καθίκια!

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Βαγγέλης, 37, ζωγράφος - ξυλογλύπτης("αλλά εδώ στην Ελλάδα, μπογιατζής")

Οι γονείς μου μου έλεγαν πάντα ότι η συμπεριφορά μου στο σχολείο είναι καθρέφτης του σπιτιού μας, και ότι θα έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός και να μην δημιουργώ προβλήματα.

Όμως συχνά τους καλούσαν οι καθηγητές κι έκαναν πάντα κάποια παρατήρηση για την συμπεριφορά μου και θυμάμαι πάντα πως ένιωθα πραγματικά άσχημα απέναντί τους τότε, ότι τους απογοήτευα.

Κι ένα άλλο. Εκεί στα 15 που κάπνιζαν όλοι, πίσω από το σχολείο, είχε έρθει μια φορά ο διευθυντής. Ήμουν το μοναδικό παιδί που δεν κάπνιζα, κι όμως έφαγα το πιο δυνατό χαστούκι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Μαίρη, 21, φοιτήτρια Τεχνολογίας Γεωπονίας

Μια φορά, στην Β' Λυκείου, είχαμε κενό σε μία ώρα και καθόμασταν έξω. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είδα έναν συμμαθητή μας να χτυπάει μια κοπέλα. Και όταν λέω να την χτυπάει μιλάμε για πολύ ξύλο.

Κι όμως κανείς μα κανείς δεν παρενέβη, κανείς δεν έκανε τίποτα.

Εσύ γιατί δεν έκανες τίποτα;

Δεν ξέρω, τον φοβόμουν κάπως αυτόν, όλοι τον φοβόμασταν. Κι έτσι έκαναν τα στραβά μάτια.

Νιώθω πάντα πολύ άσχημα όποτε θυμάμαι αυτό το σκηνικό. Βασικά, δεν θέλω να το θυμάμαι.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Σωκράτης, 19, ούτε σπουδάζει- ούτε δουλεύει

Ήμασταν στο Δημοτικό, Πέμπτη ή Έκτη τάξη αν θυμάμαι καλά, και είχαμε δείρει με έναν φίλο μου ένα παιδί. Είχαμε μαλώσει για την μπάλα ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Το θέμα είναι ότι μας έπιασε ο Διευθυντής και για μέρες μας έλεγε ότι θα μας αλλάξει σχολείο για τιμωρία. Όλοι μου οι φίλοι ήταν όμως σε αυτό το σχολείο, και είχα τρομοκρατηθεί από τον φόβο μου!

Ναι αλλά είχες δείρει εκείνο το παιδί...

Περασμένα ξεχασμένα, γίναμε φίλοι μετά, εκείνο τον φόβο όμως που τράβηξα δεν θα τον ξεχάσω ποτέ!

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Αλέξανδρος, 20, σπουδαστής σε σχολή μαγειρικής

Είναι πολύ άσχημο, δεν ξέρω αν θέλω κι αν κάνει να το πω.

Δηλαδή;

Εγώ προσωπικά δεν είχα καμία άσχημη εμπειρία, αλλά να, στο σχολείο που πήγαινα είχαμε και παιδιά ΑΜΕΑ και με ειδικές ανάγκες και για καιρό τα παιδιά αυτά τα κακοποιούσαν κάποια άλλα μεγαλύτερα παιδιά. Τα κορόιδευαν και τα χτυπούσαν και γενικά είναι κάτι που δεν θέλω καν να θυμάμαι! Με σημάδεψε κάπως αυτό το πράγμα, αυτή η σκληρότητα.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Νικολέτα, 17, μαθήτρια

Πηγαίνω ακόμα σχολείο, και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια ιδιαίτερα άσχημη ανάμνηση.

Ίσως το σχολείο ολόκληρο. Το διάβασμα, το ξύπνημα. Αυτά θα μου μείνουν σαν χειρότερες αναμνήσεις πιστεύω!

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Γιώργος, 18, φοιτητής Διοίκηση Επιχειρήσεων

Ήμουν πρώτη Δημοτικού, πρώτες μέρες στο σχολείο και για κάποιο λόγο φοβόμουν ακόμα στο νέο περιβάλλον.

Ώσπου μια μέρα, την τελευταία ώρα θυμάμαι, κατουρήθηκα πάνω μου!

Και ντρεπόμουν και φοβόμουν ακόμα περισσότερο να μη με δει κανείς, και το έκρυβα όπως μπορούσα και έκλαιγα.

Πω, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ευτυχώς χτύπησε το κουδούνι και έτρεξα να φύγω, και δεν με πήρε κανείς χαμπάρι. Ούτε η δασκάλα.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Κατερίνα, 24, Μεταπτυχιακή φοιτήτρια, Οικονομικό

Ήμουν πάντα η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη, και κάποια στιγμή είχε αρχίσει να διαδίδεται μια φήμη ότι οι γονείς μου πληρώνουν τον δάσκαλο γι' αυτό έχω τόσο καλούς βαθμούς!

Τι τάξη ήσουν;

Έκτη δημοτικού, και για κάποιο λόγο το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις και για καιρό ντρεπόμουν κι ένιωθα άσχημα για κάτι που προφανώς δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει, κι όμως όλα τα παιδιά το συζητούσανε πίσω από την πλάτη μου.

Ευτυχώς με είχε υποστήριξε τότε ο δάσκαλος τουλάχιστον.

 Ποιά είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο; Facebook Twitter
Κώστας, 39, Δικηγόρος/Επιχειρηματίας

Απλά πράγματα, μην φανταστείς κάτι τρομακτικό.

Ας πούμε, εκφοβισμός περισσότερο. Από τις φασαρίες με τα υπόλοιπα παιδάκια, τους καυγάδες στα διαλλείματα και την μόνιμη απειλή "αν δεν....θα..."

Κάποτε θυμάμαι είχα καταλάθος σπάσει την τζαμαρία από το σπίτι ενός παιδιού ενώ μαλώναμε, και για καιρό με απειλούσε ότι "θα το πει στο σχολείο", στους δασκάλους μας δηλαδή.

Ενώ δεν έφταιγα καν και το ήξερε ότι έγινε καταλάθος.

Τώρα ακούγεται αστείο, αλλά τότε κάτι τέτοιο ήταν ικανό να σε κατατρομάξει, να σε αγχώσει για καιρό.

[φωτογραφίες: Γιώργος Πλανάκης/LIFO]

_____________________________

Εσείς;

Ποια είναι η πραγματικά πιο άσχημη ανάμνησή σας από το σχολείο;

Αρχείο
50

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Και εγώ γενικά δεν θυμάμαι καποια πολύ άσχημη ανάμνηση απο το σχολείο με τους συμμαθητές μου ,αλλά μια με μια δασκάλα στην τετάρτη δημοτικού. Τότε είχα ενα προβλημα συχνοουρίας (μάλλον απο ουρολοίμωξη που ειχα πάθει )και μου ερχότανε πολυ συχνα να παω τουαλέτα.Αυτή νομιζε οτι εγώ ήθελα να φεύγω απο το μάθημα και μου ειχε κανει παρατήρηση οτι απο εδω και πέρα δεν θα με αφήνει να βγαίνω απο την τάξη παρα μόνο στο διάλειμμα. Είχα νιώσει πάρα πολυ ασχημα και έτσι προσπαθούσα να κρατιέμαι. Μια μέρα ομώς ήταν αδυνατο να κρατηθώ.Της ζητησα διστακτικά να πάω στην τουαλέτα και μου είπε επιθετικά ΟΧΙ! θύμαμαι οτι αρχισα να ιδρωνώ απο το αγχός και να πηγαίνω περα δωθέ στην καρέκλα μου αλλά αυτή δεν συγκινούταν.Η διπλανη μου με ρώτησε τι έχω και έβαλα το βιβλιό μπροστά να της πω γιατι καθόμουν και πρώτο θρανίο. Τότε Μου αρπαξε το βιβλίο και μου το πέταξε στην αλλη ακρη. Κάπου εκέι λοίπον δεν άντεξα και κατουρήθηκα επάνω μου.Χαμός μέσα στην τάξη. Ήθελα να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι αυτή ένιωσε παρα πολυ ασχημα και ειδικότερα την επόμενη που ήρθε η μάνα μου στο σχολείο. Απο τότε και για λίγο καιρο δεν έπαιρνα καν άδεια για να πάω στην τουαλέτα.
εχω υπαρξει θυμα Bullying απο το δημοτικο ως και την τελευταια ταξη του λυκειου,καθε φορα για διαφορετικο λογο!την μια τους εφταιγε το λευκο δερμα μου,την αλλη τους εφταιγε που σπαγανε οι λεξεις (λογω αγχους που εκτιθεμαι) οταν ο καθηγητης με εβαζε να διαβασω δυνατα στην ταξη!ηθελα να ειμαι αορατη και δε μπορουσα!αλλαξα σχολειο αλλα παλι τα ιδια,αυτη τη φορα μου ασκουσαν και σωματικη βια,μερικες φορες με σεξουαλικες προθεσεις.Το κακο ειχε γινει και ημουν σημαδεμενη,απο μακρυα φωναζα την αδυναμια μου και αυτη με ακολουθουσε.Ημουν για παντα το θυμα γι αυτους και δε μπορουσα να γλυτωσω ποτε!Σημερα ειμαι 24 ετων και μετα απο καιρο μπορω να πω οτι καταφερα να αποκτησω αυτοπεποιθηση και να παψω να νιωθω αδυναμη και θυμα απλα και μονο επειδη η εμφανιση μου ή και ο χαρακτηρας μου δεν ταιριαζε με αυτον των αλλων.Ο εκφοβισμος ειναι ενα τεραστιο προβλημα το οποιο καταστρεφει ψυχες!αν δεν μπορουν οι οικογενειες να κανουν κατι γι αυτο,πρεπει να το κανουν οι δασκαλοι κατι το οποιο δε συμβαινει παντα!
περίμενα περισσότερο δράση βλέπε την δικιά μου ανάμνηση!Β' λυκείου μάθημα "κενό" ξύσιμο στο προαύλιο οπότε τους άλλους τους έπιασε η μαλακία το λύκειο τυχαίνει να βρίσκεται έξω από την κωμόπολη και να είναι δίπλα ακριβώς από περιφερειακό οπότε έγινε το μοιραίο ο άλλος πέταξε μπουκάλι όταν περνούσε η νταλίκα....σαν slow motion τα έβλεπα όλα, έσπασε το παρμπρίζ του! χαμός μετά.....έψαχνε να βρει ποίοι είναι.....καλή μερούλα τότε....
Έχω πολλές δυσάρεστες αναμνήσεις από το σχολείο και ιδίως από το δημοτικό. Η χειρότερη έχει να κάνει με το γεγονός ότι μέχρι την τρίτη δημοτικού κανένα από τα παιδία της τάξης δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί μου, οπότε στα διαλείμματα έμενα μόνη μου και κρυβόμουνα σε μια γωνιά για να μη με δει κανένας γιατί ντρεπόμουν πάρα πολύ. Μάλιστα είχα φτάσει στο σημείο να παρακαλάω τη δασκάλα να με αφήνει επιμελήτρια της τάξης για να μην αναγκάζομαι να βλέπω τα υπόλοιπα παιδιά να παίζουν όλα μαζί. Σημειωτέον, η μεγάλη μου αδερφή ήταν στο ίδιο σχολείο με μένα αλλά αρνιόταν να κάνει παρέα μαζί μου, πράγμα που με πλήγωνε ακόμα πιο πολύ. Ακόμα, τα περισσότερα παιδιά της τάξης με κοροϊδεύανε για την εμφάνιση μου (θεωρούσανε ότι δεν είμαι αρκετά όμορφη για αυτούς) και γιατί ήμουν καλή μαθήτρια, ήταν μάλιστα βέβαια ότι οι γονείς μου, μου λύνανε τις ασκήσεις στο σπίτι.Σήμερα ως απόφοιτη παιδαγωγικού, θέλω να προσπαθήσω όσο μπορώ (όταν καταφέρω να μπω σε τάξη) να μην αφήσω κανένα παιδί να βιώσει όσα έζησα εγώ.
"Σήμερα ως απόφοιτη παιδαγωγικού, θέλω να προσπαθήσω όσο μπορώ (όταν καταφέρω να μπω σε τάξη) να μην αφήσω κανένα παιδί να βιώσει όσα έζησα εγώ." ελπίζω όταν με το καλό καταφέρεις να μπεις σε τάξη (ακόμα και μέχρι γ' δημοτικού) να μην μάθεις στα παιδιά να τους λύνουν οι γονείς τις ασκήσεις του σπιτιού.
Δεν διάβασες καλά το σχόλιό μου, οι γονείς μου φυσικά και δεν μου λύνανε τις ασκήσεις στο σπίτι. Αυτό νόμιζαν τα υπόλοιπα παιδιά γιατί θεωρούσαν αδιανόητο να είμαι καλή μαθήτρια.
οχι ρε παιδια εδω δεν μιλαμε για σχολικο εκφοβισμο...μιλαμε για ουτοπικες και λατρεμενες καταστασεις στην ζωη καθε μαθητη...η σχολικη βια υπαρχει και φωναζει..δυστυχως!!!
και αντε πες τα γυαλια τα εβγαζες αν ηθελες,εγω μου ημουν κατασπρη σαν σεντονι και με φωναζαν φαντασμα? πληγωθηκα πολυ,εκανα καιρο να τα ξεπερασω αλλα πλεον γελαω που στεναχωριομουν με την χαζομαρα τους!
Για το bullying θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά τώρα με καίει κάτι άλλο. Τώρα που όλο αυτό το βλέπω από την πλευρά του εκπαιδευτικού, διαβάζω κάτι πράγματα και τρελαίνομαι.Μικρή Αννούλα, μετά τον αγιασμό, και διαίρεση να θυμάσαι, ευχαριστημένη πρέπει να είναι η καθηγήτρια, όχι να ζητάει να λύνεις ασκήσεις και να σε κράζει κιόλας, ιδίως για ένα σωματικό θέμα, όπως λες. Αυτό με τους επαίνους, πέρα από την προφανή αγένεια να σ'τα λέει με ανοιχτό μικρόφωνο, θα έπρεπε να την προβληματίσει κιόλας. Αφού στα άλλα αρίστευες, γιατί με αυτή δεν...;;;;;Οέο;;;;Κέλσιε, σε θέματα υγείας, πρώτα οι καθηγητές πρέπει να ενημερώσουν τα παιδιά για την αρρώστεια ενός παιδιού και ότι πρέπει να του φέρονται καλύτερα. Όχι να το καλοπιανουν, αλλά τουλάχιστον να μην το τραμπουκίζουν. Ίσως η φάση που λες θα είχε αποφευχθεί έτσι...Στέφανε, κιμωλία σε μάτι παιδιού είναι θέμα. Ιδίως αν βρέθηκε εκεί από καθηγητή. Έστω κι αν δεν το'βγαλε...Το γιατί το σινάφι μου φέρεται έτσι έχει πολλά από πίσω: κακές συνθήκες γενικότερα, μηδενική παιδαγωγική παιδεία(οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο μαθαίνουν το αντικείμενό τους, όχι πώς να διδάσκουν, ευτυχώς με τον ασεπ λίγο βελτιώθηκε αυτό), ψυχολογική επιβάρυνση που δεν αντιμετωπίζεται από το σχολείο και πολλά άλλα. Το θέμα είναι τα παιδιά τί φταίνε...Συγγνώμη κι εγώ για το σεντόνι, αλλά ήθελα να τα πω...
Δεν μπορούσα να γνωρίζω εάν ενημερώσαν οι καθηγητές τους συμμαθητές του παιδιού,λογικά θα υπήρχε κάποια σχετική ενημέρωση,παρόλο που γυμνάσιο πήγαινα αμέσως μετά από την εποχή των παγετώνων και μόλις ανακαλύψαμε την συνεννόηση μέσω νοημάτων.Πέρα από αυτό τα παιδιά πολλές φορές μου θυμίζουν την σκληρότητα που έχει η φύση,η οποία δεν διακατέχεται από ανθρώπινη συμπόνοια.
Στις εξετάσεις Β' Γυμνασίου, είχα μια λογομαχία με τον καθηγητή που επιτηρούσε, γιατί δεν πήγαινε να φωνάξει τον καθηγητή του μαθήματος στο οποίο εξεταζόμασταν για να του κάνουμε διευκρινιστικές ερωτήσεις. Η λογομαχία τελείωσε όταν μου πέταξε με δύναμη μια κιμωλία η οποία με βρήκε ακριβώς δίπλα στο αριστερό μάτι.Παιδαγωγός με το Μ κεφαλαίο.
Σε όλες τις τάξεις δημοτικού,γυυνασίου και λυκείου είμασταν σχεδόν οι ίδιοι συμμαθητές και περνούσαμε όμορφα δεν έχω λοιπόν κακές αναμνήσεις.Δεν είναι άσχημη,αλλά μου έχει εντυπωθεί βαθιά στην μνήμη και πάντα όποτε το σκέφτομαι μου φέρνει στεναχώρια.Είμασταν 3η γυμνασίου και στην 2α ήρθε ένα παιδί στην μέση της χρονιάς,πολύ μικροκαμωμένο,φορούσε γυαλάκια και θυμάμαι έντονα τα πόσο κόκκινα ήταν τα χείλη του,είχε μια εξωτική αρρώστια για μας που λεγόταν μεσογειακή αναιμία.Στα διαλείμματα καθόταν πάντα μόνο του στο μπαλκόνι του 1ου ορόφου και παρακολουθούσε τα παιδιά που (πήγα να γράψω παίζαμε αλλά στη ουσία ) μαλακιζόμασταν στην αυλή.Σε κάποιο διάλειμμα ή κάτι τέτοιο, βλέπω δύο παιδιά της τρίτης να πειράζουν έντονα και να σπρωχνουν το παιδάκι κοροιδεύοντάς το για την εμφάνισή του,για να μην τα πολυλογώ (που ήδη το κάνω)αφού τους ζήτησα το λόγο και τους ζήτησα να τον αφήσουν ήσυχο μου είπαν να μην ανακατεύομαι και ο ένας από τους δύο με είπε αδερφή (μεγάλη κουβέντα για την αντρική περηφάνια της εφηβείας)τους βούτηξα και τους δύο,στον ένα έσπασα ένα δόντι και τον πήραν τα αίματα(έγινε χαμός με την μάνα του,αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου) και στον άλλο θύμόταν ακόμα πριν λίγα χρόνια που τον συνάντησα την κλωτσιά στον κώλο που του έχωσα.Το παιδάκι ποτέ δεν με ευχαρίστησε,δεν μου είπε απολύτως τίποτα,απλά έφυγε και μπήκε στην τάξη.Το σπαραχτικό είναι ότι αυτό το παιδί στο τέλος του χρόνου πέθανε,ακόμα με στεναχωρεί ότι στα τελευταία της ζωής του πήρε μια γερή γεύση από την μαλακισμένη σκληρότητα του ανθρώπου.
Μου θυμισε ενα σκηνικο ο Αλεξανδρος.Στο δημοτικο που πηγαινα, κι εμεις μοιραζομασταν την ιδια αυλη με τα παιδια ενος ειδικου σχολειου, τα οποια τα λεγαμε μεταξυ μας "τα ειδικα". Ηταν παιδια που οι υπολοιποι τα απεφευγαν, γιατι μερικα ηταν ιδιαιτερα επιθετικα. Μια μερα λοιπον, σε ενα διαλειμμα, καποιοι συμμαθητες μου που δε με χωνευαν (για λογους που φανταζομαι) με επιασαν και με πηγαν σηκωτο στα "ειδικα", ετσι, σαν καψονι. Δε θυμαμαι τι ακριβως εγινε, αλλα αυτο που θυμαμαι ηταν οτι ενα απο αυτα τα παιδια με εφτυσε στο προσωπο.Μολις ειχε φαει γαριδακια.
Θα σου πω χειρότερο που συνέβει στον αδερφό μου στην 1η τάξη.Σε ένα παιδί είχαν μαζευτεί τρία τέσσερα παιδιά γύρω του, για εντελώς αδιευκρίνιστους και αψυχολόγητους λόγους που χρίζουν επιστημονικής παρακολούθησης,καταρχην γιατί δεν ήταν ποτέ λαίμαργος,πίστεψε ότι το παιδί στο οποίο είχαν μαζευτεί γύρω του μοίραζε ποπ κορν αυτό όμως έκανε εμετό.Άπλωσε το χέρι του για να πάρει εμετοποπ κορν.
Θυμάμαι που ήμουν δευτέρα Γυμνασίου και λόγω χωρισμένων γονιών στα μισά της χρονιάς έπρεπε να αλλάξω σχολείο. Όταν πήγα στο καινούργιο με είχαν οι περισσότεροι στο μάτι. Μάλλον ήθελαν να μου πάρουν τον αέρα. Κάποια στιγμή ο ένας τους, ο Γιάννης, που με πείραζε μέσα στην τάξη συνέχεια, αποφάσισε να με δείρει. Έφαγε όμως πολύ ξύλο από μένα (να είναι καλά ένα βιβλίο με Ζίου Ζίτσου που είχε ο πατέρας μου) και μας χωρίσαν οι καθηγητές. Μετά μου ζήτησε συγνώμη και αρχίσαμε να δενόμαστε (μάλλον ήθελε τον χοντρό που δέρνει στην παρέα).Εκείνο το καλοκαίρι το παιδί δυστυχώς πέθανε. Δεν γνωρίζω ακόμα τον λόγο. Μάλλον είχε πάθει ηλίαση επειδή έπαιζε με κάποια παιδιά πολλές ώρες στον ήλιο και όταν λιποθύμησε, τον αφήσανε και φύγανε. Έτσι ξέρω δηλαδή.Την επόμενη χρονιά, όλοι με κατηγορούσαν ότι εγώ φταίω που πέθανε γιατί τον είχα δείρει πολύ και του είχα δημιουργήσει πρόβλημα. Οι ενοχές μου ήταν απίστευτες. Είχα περάσει γύρω στους δύο μήνες σαν ζόμπι. Την κυριολεξία, έχανα μαθήματα, έκανα λάθος τις ώρες των Αγγλικών, σταμάτησα να μιλάω σε κόσμο. Τότε ήταν που σταμάτησα και όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Μετά από αρκετή προσπάθεια του πατέρα μου και των καθηγητών, άρχισα να συνέρχομαι.
Στη Β' Γυμνασίου, μετά τον αγιασμό του σχολείου, μας μάζεψε η μαθηματικός στην τάξη και άρχισε να μας σηκώνει έναν έναν στον πίνακα για να λύσουμε ασκήσεις μαθηματικών. Ήρθε η σειρά μου, σηκώθηκα στον πίνακα, αλλά δεν μπορούσα να λύσω την άσκηση. Τότε η καθηγήτρια άρχισε να μου φωνάζει μπροστά σε όλη την τάξη και να μου λέει διάφορα, μεταξύ άλλων "ε πώς να σου μείνει μυαλό για τα μαθήματα, όταν το μυαλό σου το έχεις στο πως να βγάλεις έξω την κοιλά σου". Σημειωτέον, φορούσα κανονική σε μήκος μπλούζα, αλλά επειδή ήμουν τροφαντούλα, όταν είχα σηκωμένο το χέρι για να γράψω στον πίνακα, η κοιλιά μου φαινόταν... Έκλαιγα μέχρι να γυρίσω σπίτι...Τον Οκτώβριο όταν έδιναν τα αριστεία προόδου, τα μοίραζε η προαναφερθείσα καθηγήτρια. Φωνάζουν το όνομά μου, σηκώνομαι να το πάρω και δεν μου το δίνει! " Αποκλείεται να είσαι εσύ η Α.... Δεν γίνεται εσύ να έβγαλες τέτοιο βάθμο, εσύ δεν μπορείς ούτε μια άσκηση να λύσεις." Και αυτά τα έλεγε στο ανοιχτό μικρόφωνο με αποτέλεσμα να ακούει όλο το σχολείο....Συγγνώμη για το σεντόνι, ήθελα να το βγάλω από μέσα μου...
Διαγωνισματα και αντιγραφές, κυρίως στο λύκειο. Να'χεις το σκονάκι κάτω απο την κόλλα και να έχει κάτσει σαν τον χάρο απο πάνω σου και να σε κοιτάει, ελα χριστέ και παναγιά παλουκώσου στην θέση σου άνθρωπε μου να αντιγράψουμε σωστά
Νηπιαγωγείο, για κάποιο λόγο ένα κοριτσάκι κανά χρόνο μεγαλύτερό μου είχε αποφασίσει ότι δε με χωνεύει, έτσι, χωρίς να έχουμε ανταλλάξει κουβέντα και με κυνηγούσε να με δείρει, νομίζω κρυβόμουν λίγο. Μια μέρα με πετυχαίνει σε ένα διάδρομο χεράκι χεράκι με μια φίλη, μας βαράει τα χέρια να τα αποχωρίσει και μου πατάει μια δαγκωνιά στο μάγουλο, κόντεψε να το ξεκολλήσει! Τι ζόρια να τραβούσε κι αυτό το μωρό για να κάνει τέτοια από 7 χρονών ποιός ξέρει... Λύκειο, είχαμε μια συμμαθήτρια λίγο παχουλούλα, τη λένε Ζωή. Σε εκδρομή που ακούγαμε τραγούδια στο πούλμαν έβαλε ένα παιδί ένα τραγούδι του Πανούση που έλεγε "Είσαι χοντρή, πνιγμένη μες στο λίπος ένα απαίσιο και αιμοβόρο κήτος. Σαν Ιωνάς θα ζω στα σωθικά σου μέχρι να μάθω *ζωή* τα μυστικά σου" και γελούσε με κάποιους ενώ η Ζωή πλάνταζε στο κλάμμα και κάποιοι λέγαμε (χαμηλόφωνα σαν τις κότες τα ηλίθια) να σταματήσουν. Ένιωσα πολύ άσχημα που δεν τους σκυλόβρισα, ένας να την υπερασπιστεί ανοιχτά δε βρέθηκε. Και δεν ήταν και τόσο μαλάκες, αλλά τα παιδιά είναι σκληρά ρε γμτ.. Χρόνια μετά σε συνάντηση συμμαθητών της ζήτησε χίλια συγνώμη ο... θύτης και τα βρήκανε, αλλά τι σημάδι να άφησε σε αυτό το κορίτσι..Το χειρότερο όμως το είδα όταν δούλεψα ένα φεγγάρι ωρομίσθια σε δημοτικό. Γιορτή τέλους της χρονιάς και με δυο δασκάλες ετοιμάζουμε τα παιδιάκια που θα φορούσαν κάτι καπελάκια. Παιδάκια 1ης-2ας δημοτικού τώρα μιλάμε. Η μία δασκάλα εντωμεταξύ είναι μες στα νεύρα κ το άγχος γιατί είχε ξεχάσει το cd με τη μουσική σπίτι της, καμιά ώρα μακριά από το σχολείο, και έτρεχε να προλάβει να πάει να το φέρει. Ένα αγοράκι έχει αργήσει πολύ. Πηγαίνοντας στο χώρο της γιορτής, έρχεται τρέχοντας το παιδάκι και φωνάζει "κυρία, πρόλαβα, ήρθα!". Και αρχίζει η καριόλα η αγχωμένη και του βάζει κάτι φωνές που άργησε, πρέπει να την άκουσε όλο το σχολείο, και ντροπή σου, και πότε να προλάβουμε να σε ετοιμάσουμε, και δώστου ξανά θα πρεπε να ντρέπεσαι, να ωρύεται... Λες και ήταν στο χέρι του το 7χρονο παιδάκι να ρθει πιο νωρίς και δεν το κανε. Κόκκαλο μείναμε με την άλλη δασκάλα, δεν προλάβαμε να πούμε τίποτα.. Πήγαμε, κάναμε τη γιορτή, βγαίνουν τα παιδάκια, πάω στο παιδάκι να του δώσω το καπελάκι του να το κρατήσει δικό του γιατί δεν είχαμε προλάβει να του το ετοιμάσουμε πιο πριν και με κοιτάει με τα πιο στεναχωρημένα ματάκια του κόσμου και μου λέει χαμηλόφωνα "δεν το θέλω κυρία..." Τη ρουφιάνα.. όποτε το θυμάμαι αυτό τα κλάμματα με πιάνουν... Στα διάαλα με τον κάθε κομπλεξικό που αφήνουμε να σημαδεύει τα παιδιά μας... Ψυχολογικό τεστ έπρεπε να κάνουν στους εκπαιδευτικούς πριν τους αφήσουμε να πατήσουν το πόδι τους στην τάξη...
Στην 3η Γυμνασίου, συμμαθητης ενα απο τα "καλόπαιδα" του σχολείου μου ειχε βρει ενα ψόφιο φίδι, το ειχε βαλει σε ενα κουτί απο γλυκα και το ειχε αφήσει επάνω στην εδρα της καθηγήτριας μας λιγο πριν μπει μέσα. Οσο το θυμάμαι...μιλάμε πηγαίναμε γυμνάσιο έτσι!!!
Τρίτη δημοτικού, σε τριθέσιο σχολείο της επαρχίας (δυο διαφορετικές τάξεις στην ίδια αίθουσα κάναμε κοινό μάθημα ) παίζουμε ποδοσφαιρο με την μπάλα της τάξης και την πετάω κατα λαθος πανω στην ταρατσα του σχολειου οπου δεν ειχαμε προσβαση κιολας. Ο μαγκας της ταξης και τύποις αρχηγός με φοβισε λεκτικα προειδοποιωντας με οτι θα πρεπει να την κατεβασω αλλιως να αγοράσω αλλη , κατι που σημαινε οτι θα επρεπε για καιρο να μαζευω χρηματα απο το χαρτζιλίκι μου. Μερες ολοκληρες σκεφτόμουν πως θα το πω στους γονεις μου,θυμαμαι ακομα την τιμη της πλαστικης μπαλας και ας εχουν περασει 28 χρονια!700 δραχμες για τους γνωστες , την εποχη που τα γαριδακια ειχαν 40 δραχμες.Τ
Να με φωναζουν "κητος" "Γυαλακια" "γρια". Να μην με διαλέγουν στις ομαδες γιατι δεν έτρεχα γρηγορα και "καιγομουν" πρώτη. Να παραπονιεμαι στον διευθυντη οτι με βασανιζουν γιατι είμαι "χοντρη" και να μου απανταει "Ε κοψε και συ το φαγητο για να μην σε βασανιζουν" Γενικά το σιχαινομαι το σχολειο.
Ρε παιδια, πονεσε η ψυχη μου! Εγω θυμαμαι στην α λυκειου η καθηγητρια με επιασε με χαρτακι που ειχα γραψει παρατσουκλια για ολους τους καθηγητες βγαλμενα απο τον Ομηρο. Η ιδια ηταν η Χαρυβδη...