Στο σημερινό ‘Α, μπα’: μεγάλη λούμπα τα γηρατειά

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: μεγάλη λούμπα τα γηρατειά Facebook Twitter
23


________________
1.


Αγαπητή Α, μπα; πάει το καφέ με το μαύρο;;- Μαρία


Εγώ φοράω και καφέ με μαύρο, και μαύρο με σκούρο μπλε, και σκούρο μπλε με καφέ, και δε με νοιάζει τίποτα. Τέτοια αναρχική είμαι.


________________
2.


Αγαπητή γΑ μπα, δεν θέλω να ρωτήσω κάτι. Είμαι just perfect. Το αυτό εύχομαι και δι' υμάς.- Μιχαήλ Ψωλλός

 

________________
3.


Διαβάζω καθημερινά τα κείμενά σου και σε θαυμάζω που απαντάς με τόση σοβαρότητα ακόμη και σε γελοία θέματα. Θέλω να σε ρωτήσω: Πού βρίσκεις όλες αυτές τις τέλειες φωτογραφίες?? τις αναζητάς στο διαδικτυο τυχαία ή με "θέμα"?καλά να περνάς-big_fun_of_a_ba!!!


Αν νομίζεις ότι απαντάω με σοβαρότητα στα γελοία θέματα, τότε το χιούμορ μου έχει πρόβλημα.

________________
4.


Γειά σου 'Α, μπα,

Γιατί βαριέμαι τα πάντα ενώ θέλω να τα κάνω όλα? δυσκολεύομαι τόσο να ξεκινήσω οτιδήποτε..
'σπάρος'

Γιατί νομίζεις ότι έτσι ξορκίζεις το τέλος του χρόνου που σου απομένει.

________________
5.


Αγαπητή Α, μπα,

περιμένω τη σειρά μου στην τράπεζα, όπου υπάρχουν δύο ταμεία και πελάτες είμαστε γύρω στους εφτά. Κάποια στιγμή στο ένα ταμείο γίνεται κόμπλα και μάς λέει η κοπέλα "θα χρειαστεί να περιμένετε λίγο μέχρι να διορθωθεί η βλάβη". Δεν περνάνε πέντε λεπτά και σηκώνεται μία τύπισσα, η οποία αρχίζει να φωνάζει στην υπάλληλο, μάς λέει πόσο πίσω θα πάνε οι δουλειές της με επιδεικτικό τρόπο κ.λπ. Κανείς μας δε μίλησε, αλλά έφυγα από εκεί αφρίζοντας από θυμό, επειδή δε βρήκα κάτι να πω. Πώς χειρίζεσαι μια τέτοια κατάσταση;- νούμερο 89


Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να σε συμβουλέψει για το πώς να αντιμετωπίσεις το θράσος, ειδικά σε δημόσιο χώρο με αγνώστους. Από τις πίστες αυτή μου φαίνεται ως η τελευταία, αυτή με τη μάνα, και δε νομίζω ότι θα φτάσω ποτέ μέχρι εκεί.


Από το ότι κανείς σας δε μίλησε φαίνεται ότι είναι δύσκολη πίστα για πολλούς συνανθρώπους μας. Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορείς να κάνεις απέναντι στο θράσος. Το έχω σκεφτεί πολύ, και το μόνο που έχω βγάλει ως τώρα για συμπέρασμα, είναι ότι το θράσος μόνο με θράσος αντιμετωπίζεται. Αν δεν το έχεις, οτιδήποτε άλλο κάνεις σε τέτοιους ανθρώπους ακούγεται σαν ξένη γλώσσα. Δεν καταλαβαίνουν, δεν ταράζονται.


________________
6.


Aγαπητή Α μπα,
τι πιστεύεις ότι κάνει τις σχέσεις να διαρκούν? Και γιατί οι άντρες πάντα κοιτάνε και αλλού κι ας είναι καλά (χωρίς εισαγωγικά εννοώ πραγματικά καλά) εκεί που είναι? Πως αποκτά κανείς αυτοπεποίθηση ή μάλλον την βελτιώνει? Μην μου πεις και εσύ να πιστέψω στον εαυτό μου. Πες μου πως. Συνέχισε να γράφεις και να μας κάνεις να χαμογελάμε και να προβληματιζόμαστε!- Πεστροφα

Ρώτησες τρία πράγματα που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, αλλά φαίνεται ότι νομίζεις ότι έχουν.


Οι άντρες δεν κοιτάν αλλού επειδή εσύ δεν έχεις αυτοπεποίθηση. Επίσης, δεν κοιτάνε οι άντρες ΠΑΝΤΑ και αλλού. Οι άντρες δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα με κοινά χαρακτηριστικά. Οι άντρες είναι άνθρωποι! Αυτό που κάνει τις σχέσεις να διαρκούν είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν. Τα ζευγάρια ορίζουν τι θα γίνει, δεν υπάρχει συνταγή, και δεν θα ορίσεις την αβεβαιότητα μιας σχέσης αν έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση. Αυτό που θα καταφέρεις είναι να αντιμετωπίζεις καλύτερα αυτή την αβεβαιότητα.


Τώρα, για την αυτοπεποίθηση. Για να πιστέψεις στον εαυτό σου, χρειάζονται αποδείξεις, και αυτό είναι το «πώς». Οι αποδείξεις είναι τα καλά λόγια που ακούς από άλλους, επιτυχίες σε οποιονδήποτε τομέα, καλοί φίλοι που σου δείχνουν εμπιστοσύνη, πράξεις καλοσύνης από αγνώστους, η ικανότητα του να κάνεις συζητήσεις με επιχειρήματα, άνθρωποι που ζητάν τη γνώμη σου. Χωρίς αυτά, δεν γίνεται να πιστέψεις στον εαυτό σου. Δεν υπάρχει διακόπτης «πίστης στον εαυτό» για να ενεργοποιήσεις, και δεν είναι ζήτημα άποψης τύπου «εγώ πιστεύω στον εαυτό μου χωρίς να έχω δει το παραμικρό σημάδι», εκτός αν είσαι ούφο. Φαντάζομαι ότι δε θέλεις να είσαι ούφο.


Τώρα, το δύσκολο μέρος. Για να σου συμβούν τα παραπάνω, πρέπει να προσπαθήσεις σκληρά. Δε θα γίνει από μόνο του – εκτός αν είσαι εξαιρετικά όμορφη, και σ' αυτή την περίπτωση υπάρχει ημερομηνία λήξης. Ο δρόμος περνάει μέσα από την προσωπική καλλιέργεια. Μην περιμένεις να εκτιμήσει κάποιος το ανεπεξέργαστο διαμάντι που βρίσκεται μέσα σου ως δια μαγείας, κανείς δεν έχει την όρεξη ή την ικανότητα. Ελπίζω να μην αναρωτιέσαι τι σημαίνει «προσωπική καλλιέργεια». Μόνο ένα σχόλιο πάνω σ' αυτό: ό,τι και να κάνεις, θα είναι πάντα λίγο.

________________
7.


Αγαπητή Α μπα,
με αφορμή τη φράση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου "είναι μεγάλη λούμπα τα γηρατειά για όποιον δεν είναι προετοιμασμένος" ήθελα να σε ρωτήσω πως μπορεί να προετοιμαστεί κάποιος για τα γηρατειά? Φοβάμαι τις αρρώστιες, την ανημπόρια, την απώλεια της νιότης, μυαλού και δυνάμεων, των αγαπημένων προσώπων..Εσύ? Πως μπορεί κάποιος να αποδεχτεί αυτή την ηλικία αν όχι με προσμονή τότε τουλάχιστον με στωικότητα?- forever_young

Λοιπόν, δεν ξέρω. Δεν ξέρω πώς είναι όταν το σώμα σου σε εγκαταλείπει. Ευτυχώς που γίνεται πολύ αργά (αν είσαι τυχερός), και ευτυχώς που τα γηρατειά σε βρίσκουν σε μεγάλη ηλικία. Τότε έχεις περισσότερες πιθανότητες να έχεις ωριμάσει ως άνθρωπος.


Υποψιάζομαι ότι αυτό που είναι δύσκολο να δεχτείς είναι το «αυτό ήταν». Όταν είσαι νέος, φαντάζεσαι πολλά – νομίζεις ότι η πλάση σου ανήκει και σου χρωστάει τα καλύτερα – ότι όλα είναι πιθανά – ότι θα ζήσεις πολλά εκπληκτικά, αναπάντεχα. Κάποτε θα έρθει μια στιγμή (στα 50; Στα 60;) που θα αναγκαστείς να παραδεχτείς ότι «αυτό ήταν». Ό,τι έγινε, έγινε, και οι πιθανότητες να γίνουν αυτά που ονειρευόσουν έχουν εξαφανιστεί. Όλες οι φορές που δείλιασες, που πρόδωσες, που είπες ψέματα, που δεν επέμεινες, που δεν διάλεξες τον δύσκολο δρόμο, θα είναι μπροστά σου και με αυτά τα αποτελέσματα θα πρέπει να πορευτείς μέχρι να έρθει το Τέλος. Η «προετοιμασία» νομίζω ότι είναι η πορεία προς αυτή τη στιγμή. Να προσπαθείς να αρμέγεις τη ζωή όταν σου δίνεται η ευκαιρία, χωρίς να το αφήνεις για όταν θα είσαι πιο έτοιμος, να μη περιμένεις τίποτα να σου χαριστεί αλλά να προσπαθείς συνέχεια, έχοντας στο μυαλό σου πάντα ότι οι δυνατότητές σου, έτσι κι αλλιώς, είναι πολύ περιορισμένες. Να είσαι καλός με τους ανθρώπους, να μην είσαι μικρόψυχος και εκδικητικός. Να μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, να είσαι αυστηρός μαζί του, αλλά να μπορείς και να τον συγχωρείς για τις ατέλειες του. Να μην αδικείς τους άλλους και να έχεις το θάρρος να ζητάς συγνώμη. Με λίγα λόγια, να ζεις έτσι ώστε όταν φτάσει αυτή τη στιγμή να μην πεις «τι θλιβερό ανθρωπάκι που ήμουν».


Το καλύτερο βέβαια θα ήταν να ρωτήσουμε τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.

23

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

17 σχόλια
Λοιπόν για τα γηρατειά. Ας μην ανησυχούμε και πολύ. Συνήθως έρχονται σιγά σιγά και μας χτυπάνε διακριτικά την πόρτα. Λίγο που αρχίζουν να μας ενοχλούν πού και πού οι κλειδώσεις, λίγο που η περίοδος στις γυναίκες χάνει τον ρυθμό της, λίγο που παχαίνουμε πιο εύκολα από παλιά και ο μεταβολισμός μας τεμπελιάζει, λίγο που βλέπουμε τα πράγματα και τους ανθρώπους με μεγαλύτερη επιείκια... Νομίζω ότι τα γεράματα μας δίνουν άπλετο χρόνο να τα αποδεχτούμε, θέλοντας και μη.
6. Πρόφανως και "οι άντρες ΔΕΝ κοιτάνε πάντα και αλλού κι ας είναι καλά (χωρίς εισαγωγικά εννοώ πραγματικά καλά) εκεί που είναι?" Πότε δεν καταλάβα αυτό το διαχωρισμό ανάμεσα στο ξενοκοίταγμα των αντρών και των γυναικών. Ας τοπαραδεχτουμε όλοι και οι δύο ξενοκοιτάζουν ακριβώς το ίδιο απλά οι μεν το παραδέχονται ένω οι δε όχι. Και, επίσης, προφανώς τα παραπάνω εισαγωγικά ισχύουν απλά έσυ δεν τα έχεις στο πληκτρολόγιο σου. Το λόγο πρέπει να βρεις.
#3:Έχω σηκωθεί όρθια και χειροκροτώ με την απάντηση!Αλλά για τις φωτογραφίες δεν μάθαμε..!#4:Ένας ένας οι στόχοι και θα βρεις την υγεια σου,ολα μαζί ποτέ δεν γινονται. Βήμα βήμα που λένε.#5:Μπορείς απλά να κάνεις ένα καθησυχαστικό νεύμα στην ταμία για συμπαράσταση και να πετάξεις ένα ειρωνικό «Λίγο πιο σιγά γιατί έχω πονοκέφαλο παρακαλώ.».Αν συνεχίσει ο τρελός να ωρύεται, εμμένεις στο επιχείρημα πονοκέφαλος. Απαντάμε στο θράσος με θράσος,εστιάζοντας σε αυτό που μάς ενοχλεί. Στον αρνητισμό που πρέπει[κάπως] να σταματήσει ,στο ότι «σιγά το θέμα για να μάς πονέσει το κεφάλι μας» και στα...ντεσιμπέλ.
Γιατί νομίζεις ότι έτσι ξορκίζεις το τέλος του χρόνου που σου απομένει. ωραια απάντηση. πολυ καλύτερη απ το "γιατί είσαι τεμπελχανάς" που απαντάνε άλλοι συνήθως
Το #5 μου θύμισε αυτούς που πάνε στο ταμείο του σουπερμάρκετ, και ενώ υπάρχουν μόνο 1-2 άτομα πριν απ' αυτούς, διαμαρτύρονται που δεν υπάρχει κι άλλο ανοιχτό ταμείο, λες και το σύμπαν τους χρωστάει έναν ταμία διαθέσιμο τη στιγμή που θα τελειώσουν τα ψώνια τους.(Την τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό, βγαίνοντας είδα ότι η παρέα που είχε διαμαρτυρηθεί έντονα για να ανοίξει κι άλλο ταμείο για να τελειώσουν πριν από άλλους που περίμεναν ήδη, είχε παρκάρει σε θέση αναπήρων. Αει σιχτίρ.)
#4 Πιθανότατα λυγίζεις υπό το τεράστιο βάρος των προσδοκιών/απαιτήσεων σου. Δεν γίνεται να τα κάνεις όλα και μάλιστα την ίδια στιγμή. Δυσκολεύεσαι να ξεκινήσεις μάλλον γιατί θέτεις τόσους πολλούς στόχους που σου φαίνονται βουνό και λες "'Aσε καλύτερα. Ξεκινάω αύριο να κάνω τα πάντα". Αυτό είναι ανέφικτο. Είναι αυτό που λένε "you are setting yourself up to fail".
#5 Μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο στο express ταμείο του σουπερμάρκετ! Κανείς δεν είπε τίποτα,αρχικά κ εγώ είχα θυμώσει, τελικώς ήταν καλύτερα έτσι...Και τι θα κερδίζαμε αν του λέγαμε να σταματήσει πέρα από ένα μερίδιο της τσαντίλας και της αρνητικής του ενέργειας?Μήπως θα αναθεωρούσε περί θράσους?? Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις να λες κρίμα για τον υπάλληλο. Αυτός να δεις τι τραβάειυ.γ. Εξαιρούνται οι περιπτώσεις που σου παίρνουν την θέση στην ουρά!!!
Πω, πω, κι εγώ τρελαίνομαι με αυτούς τους τύπους που αρχίζουν κ φωνάζουν αναιδώς ενώ είναι προφανές ότι δε φταίει κανένας, λες και μόνο αυτοί υπάρχουν στον κόσμο ή μόνο αυτοί βιάζονται κι έχουν δουλειές, όλοι οι άλλοι βγήκαμε βόλτα! Θα 'θελα να μπορώ να δημιουργώ ένα αόρατο τείχος, ώστε να μη μου μεταφέρουν την αρνητική τους ενέργεια..
Εδώ που τα λέμε είναι και λίγο θέμα κουλτούρας το ζήτημα. Εγώ που ζω στην Ολλανδία , ΕΝΑΝ άνθρωπο δεν έχω δει μια φορα να διαμαρτύρεται για την αργοπορία στις ουρές. Και πιστέψτε με οι ολλανδοί υπάλληλοι είναι 10 φορες πιο αργοί από τους έλληνες (ιδιωτικούς) οι περισσότεροι από τους οποιους είναι τσακαλακια.
Σχετικά με το "7". Ποτέ δεν μπορείς να προετοιμαστείς τόσο όσο χρειάζεται. Δεν είναι απαραίτητο να είναι τα γηρατειά η αιτία, μπορεί να είναι, για παράδειγμα, μια ασθένεια. Αυτό που εφάρμοσα στην δική μου περίπτωση είναι να μεταθέσω την προσοχή μου σε αυτά που μπορώ να κάνω, σε αυτά που το σώμα μου μπορεί να αντέξει. Άλλαξα τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο γύρω μου και κυρίως τους ανθρώπους.
Πολύ ωραία η απάντηση στο 6. #7. Εγώ πιστεύω πως το "αυτό ήταν" δεν το λες εύκολα και δεν πρέπει να το λες εύκολα. Αν έχεις ακόμα δυνάμεις και κυρίως το μυαλό σου, μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Δεν έχω την εμπειρία αυτής της ηλικίας, αλλά αυτό ελπίζω για τον εαυτό μου. Ειδικά τα 50-60 μου φαίνονται πολύ λίγα.
7: Πέρα από την ψυχολογική προετοιμασία για τα γηρατειά, την οποία ανέλυσε ήδη η Α μπα υπάρχει και η άλλη, η πιο πραγματιστική προετοιμασία.Είναι αναγκαίο να προετοιμαστούμε από όσο πιο νωρίς γίνεται για την αναπόφευκτη, με το πέρασμα του χρόνου, καθοδική πορεία της υγείας μας και των σωματικών μας ικανοτήτων.Για όσους μπορούν, προετοιμασία για μια καλή σύνταξη, μια έξτρα ιδιωτική ασφάλιση υγείας και επικουρικής σύνταξης και ένας υγιής αποταμιευτικός λογαριασμός αφιερωμένος σε αυτόν τον σκοπό, θα είναι μεγάλη βοήθεια με τα φάρμακα και την πολύ ακριβή φροντίδα που θα χρειαστούμε όλοι μας καθώς μεγαλώνουμε. Και για εμάς τους ίδιους αλλά και για τα παιδιά μας που δεν θα χρειαστεί να επωμιστούν αυτά τα βάρη. Επίσης θα βοηθάει πολύ να έχουμε πολύ καλές σχέσεις και μικρή απόσταση από τα παιδιά μας. Οι άνθρωποι που τα έχουν αυτά, όχι μόνο ζουν περισσότερο συνήθως, αλλά πεθαίνουν με μεγαλύτερη άνεση (τριγυρισμένοι από αγαπημένα παιδιά και εγγόνια) και με λιγότερα πράγματα για να μετανοιώσουν στο τέλος. Υ.Γ. Οι πραγματικά οργανωμένοι, αφήνουν αυτόν τον κόσμο έχοντας και ένα μικρότερο λογαριασμό για τα έξοδα της κηδείας τους και έχουν κάνει διαθήκη από νωρίς για να μην υπάρχουν εκκρεμότητες.
Σιγά, μην αγχώνεσαι, όλοι θα πάρουμε. Πλούσιοι, φτωχοί, ανοργάνωτοι, οργανωμένοι, ευτυχείς, δυστυχισμένοι. Μπορεί η ζωή για πολλούς να μην είναι δίκαιη, αλλά ο θάνατος είναι. Κανείς δεν εξαιρείται.