Ένα βαγόνι γεμάτο ''νεκρούς'' στο μετρό της Αθήνας

Facebook Twitter
54

 

Από το μπλογκ bananas

Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Γαμώ τη δεή, η επόμενη σκέψη. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.

Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο Σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’. Είναι μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.

Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;

Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας, για να αναπνεύσει.

Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;

Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου, περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘Είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα, αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;

Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;

Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.

Σας ζητάει συγνώμη ρε.

Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.

Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;

Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.

Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;

Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.

Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, κωλοέλληνες.

Εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.

Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.

Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.

Αρχείο
54

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
"Μόνο εγώ την ακούω, ρε?" Το κακό με το πιο πάνω μελόδραμα για όσους γνωρίζουν στοιχειώδη δημοσιογραφική δεοντολογία είναι ότι ενώ όλοι έχουμε βρεθεί σε αντίστοιχα περισταικά μίνιμουμ once in a lifetime δεν ευδοκιμεί να απευθύνεται σε αναγνωστικό κοινό- γιατί σε αυτό απευθείνεται εν τέλει η ...υπερευαίσθητη -μη μου άπτου- κειμενογράφος με το κακό αντιαισθητικό σεξιστικό όνομα- με προσβλητικό τρόπο. Ο συντάκτης οφείλει να εκπροσωπεί το κοινό περί καλού αίσθημα και όχι να καβαλάει την πένα του. Είναι προσβλητική γραφή, αργκό του δρόμου το λιγότερο και wannabe something που θέλει να τραβήξει βίαια την προσοχή μας και εν τέλει εφηβική και άσφαιρη επιχειρηματολογία αφού η ανάλυση του περιστατικού δεν δίνει έστω κάποιες πληροφορίες όπως διορθωτικά κάποιοι αναγνώστες κάνουν εδώ. Γιατί κάποιοι να γράφουν σώνει και καλά κάτι ενώ δεν έχουν τίποτα? Ναι "ρε" εμείς αυτά τα βλέπουμε κάθε μέρα, εσύ που ζεις? σε γυάλινο δοχείο?
και μετα αναρωτιεστε γιατι δεν παμε μπροστα. Αφου μας εχει τυφλωσει η αλαζονεια και το τεραστιο εγω ! Φιλε, αι πηγαινε να δεις αν ερχομαι. ειπες κι εσυ να γραψεις την φαντασια σου.. το αρθρο ειναι εξαιρετικο, και ανθρωπινο κατα την αποψη μου, εσυ ειπες να κολλησεις στο "ρε". Δεν σε αδικω. Δεν εχουν ολοι δυνατοτητες. Τα αγγλικα σου ομως ! Καταπληκτικα, ευγε.
Πραγματικά δεν έχω δει πιο εμετικές απαντήσεις. Είστε καλά; Σας έχει φάει η καθημερινότητα μάλλον. Όποιος θεωρεί ότι η Αθήνα είναι μια ουτοπία με λουλουδάκια και χαρούμενους ανθρώπους, είναι κάτι περισσότερο από δειλός. Δεν σας αρέσει η πραγματικότητα; Λυπάμαι, σε αυτή ζείτε. Το χειρότερο από όλα είναι ότι σε κάποιους αρέσει αυτός ο "πόλεμος" που ζούμε αυτήν την στιγμή. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει αν κρίνετε τους άλλους. Θα αλλάξει μόνο με μια καλή αυτοκριτική. Γι' αυτό, πριν γράψετε εδώ το σχόλιο σας και το παίξετε σωτήρες της ανθρωπότητας, αναρωτηθείτε γιατί ζείτε σε αυτόν τον κόσμο. Λυπάμαι που γίνομαι και εγώ ζόμπι αυτήν την στιγμή και κάνω ότι αποθαρρύνω κάτι γραμμές πιο πάνω, αλλά αφού όλοι είναι τόσο απασχολημένοι με τον τίτλο και φοράνε πανέμορφες παρωπίδες, θα γίνω εγώ ο μαλάκας. Μ' αρέσει όμως, γιατί εγώ έχω το θάρρος της άποψης μου, σε αντίθεση με εσάς, παπαγαλάκια.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσάς εγώ δεν απελπίζομαι. Ας αφήσουμε όσους αποφάσισαν να γίνουν ζόμπι στον πλανήτη τους.Οι υπόλοιποι ας κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, όσο κι αν είναι αυτό. Ίσως έτσι αρχίσουν να ξυπνούν και άλλοι από την λήθαργο.
ενα κειμενο εγραψε ο ανθρωπος και κοντεψατε να τον φατε ΑΛΑΖΟΝΙΚΑ ΟΝΤΑ!!!!! κατα τ'αλλα ειστε εσεις οι ταχα οι δηθεν που εχετε παραβρεθει σε παρομοια περιστατικα και εχετε βοηθησει κιολας??????που τα πουλατε αυτα ρε κακομοιρουλια?????????? οσο για τον μπιπ-μπιπ σωστα επελεξε το ψευδωνυμο αυτο...σε καθε αστοχη ψυχογιοποιημενη παπαρολογια που αναφερεται ας παταμε το μπιπ!!!!!!
Οι λόγοι που φάνηκε το περιστατικό έτσι στον γράφοντα μπορεί να είναι πολλοί (bystander effect, πολύς κόσμος, το ότι κάποιοι κινητοποιηθήκανε έτσι κι αλλιώς οπότε δεν είχε νόημα να τρέξουνε όλοι κτλ). Μου κάνει εντύπωση όμως η τρομερή ευκολία καταδικαστικής κιόλας κριτικής, η παράλογη άποψη οτι οι άνθρωποι αλλάξανε με κάποιο τρόπο τα τελευταία 10-20-30 χρόνια (λες και αυτές οι γενιές έχουν κάτι σπέσιαλ), η άποψη οτι το φαινόμενο είναι Ελληνικό, το οτι ο γράφων θεωρεί τον εαυτό του τόσο ξεχωριστό απο τους υπόλοιπους (πιστεύει οτι είναι εμ-παθής αλλά στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο!) κτλ. Εν'ολίγης το κείμενο μου φαίνεται αντι-κοινωνικό και εφηβικό.Τέσπα, αφού όλοι λέμε τις εμπειρίες μας πάντως ας πω και τις δικές μου, μιας και είμαι επιρρεπής σε ατυχήματα (μηχανή, ποδήλατο, ζωηρός όταν ήμουν μικρός κτλ). 13 χρονών έσπασα το χέρι μου σε πάρκο. Με πήγαν περαστικοί στο νοσοκομείο. 22 χρονών έπεσα με τη μηχανή, σταματήσαν περαστικοί, με πήγαν στο νοσοκομείο, μαζέψαν την μηχανή, μου την πήγε κάποιος σπίτι(!!!) κτλ. 31 χρονών τράκαρα (πάλι με μηχανή). Περαστικοί σταματήσαν κατευθείαν, με μαζέψανε, καλέσανε ασθενοφόρο, κρατήσαν τις πινακίδες του άλλου, ήρθαν μάρτυρες! 38 χρονών, στο Λονδίνο, έπεσα με το ποδήλατο (δεν έπαθα μεν τίποτα αλλά δεν το ξέραν αυτό οι άλλοι οδηγοί). Ο οδηγός που ήταν δίπλα μου, με κοίταξε, ΓΚΑΖΩΣΕ, πέρασε ΠΑΝΩ απο το ποδήλατο κι έφυγε! Το ίδιο κάναν και άλλα 2 αυτοκίνητα, χωρίς απλά να πατήσουν το ποδήλατο. Το τρίτο όμως σταμάτησε, μάζεψε το ποδήλατο, τσέκαραμε οτι όλα ήταν ΟΚ και δεν είχα πάθει τίποτα σοβαρό, και με πήγε και σπίτι....
Προσωπικά δυσκολεύομαι να πιστέψω το συμβαν....κυκλοφορώντας με τα μέσα καθημερινά ήμουν μπροστά σε πάρα πολλές περιπτώσεις όπου επιβάτες που χρειάζονταν πολύ λιγότερη βοήθεια και ούτε καν για θέμα υγείας, υπήρχε άμεση ανταπόκριση από τους υπόλοιπους συνεπιβάτες..τώρα σε ολόκληρο το βαγόνι σχεδόν όλοι αδιαφορούσαν? εντάξει καλό το κειμενάκι..αλλά φτάνει τόση μιζέρια πια....
το θέμα είναι ΔΡΑΣΕ Ή ΣΚΑΣΕ. όλα τα άλλα είναι περιττά,πώς γίναμε έτσι? πώς καταντήσαμε έτσι και άλλα κουραφέξαλα!Πάντα έτσι ήταν η πλειοψηφία και πάντα έτσι θα είναι!ΖΩΑ!αλληλεγγύη μηδέν. η κλάψα δε βοηθάει ας δουμε πρακτικά τι μπορούμε να κάνουμε και μεσω συζήτησης με όλους αυτούς που ήταν καλοί (δήθεν) και ξαφνικά έγιναν ζόμπι (μπας και ξυπνήσει κανείς)αλλα κυρίως μέσω πράξεων. δώστε και καμιά βοήθεια όπου μπορείτε χωρίς να βγει η μάρθα βούρτση για να σας δώσει συγχαρητήρια!!!!!
Εγω παντως πνιγηκα με την τσιχλα μου στο μετρο κ με κοιταζαν ολοι καλα καλα κανεις δεν ηρθε να με βοηθησει!Μαλιστα ο κυριος που καθοταν διπλα μου εκανε κ πιο περα την ωρα που πεθαινα εεε μη πεθανω κ πανω του... Φυσικα εριξα τα καντηλια μου κ τις καταρες μου μολις συνηλθα κ εφυγα. Ζωντοβολα ολοι. Ωραιο κειμενο και ισχυει.
Καταρχάς θεωρώ ότι ο τίτλος του κειμένου είναι λάθος κυρίως μετά τα όσα έγιναν στην Ισπανία. Ακόμα και τα διαλυτικά δεν βοηθάνε καθώς το μυαλό μας τείνει να πηγαίνει κατευθείαν στο χειρότερο. Διάβασα το κείμενο και απο περιέργια διάβασα και τα σχόλια (ναι όλα!) και έχω να πώ τα εξής: Ζώντας όλη μου την ζωή στην Αθήνα έχω βρεθεί μπροστά σε ανθρώπους (ανεξαρτήτου εθνικότητας!) που έχουν φερθεί ακόμα και επιθετικά όχι απλά αγενώς και αδιάφορα σε ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια ή απλά την κατανόηση των συμπολιτών τους. Έχω όμως βρεθεί μπροστά και σε ανθρώπους που έχουν φερθεί με καλοσύνη και τιμιότητα και είμαι και εγώ η ίδια αποδέκτης τέτοιων πράξεων. Το κείμενο έχει θαρρώ γραφεί για να δώσει ώθηση σε ανθώπους που είναι επιφυλακτικοί όταν βρεθούν σε τέτοιες καταστάσεις, και αυτό γιατί είται επείδη φοβούνται μην μπλέξουν είται επειδή δεν ξέρουν πως (θα έπρεπε όλοι να ξέρουμε πρώτες βοήθειες είτε για τους ανθρώπους που αγαπάμε είται για άγνωστους συμπολίτες μας και σε αυτό φέρουμε ευθύνη τόσο οι ίδιοι όσο και η πολιτεία) να βοηθούν. Ένω η ιστορία είναι καλογραμμένη ο επίλογος είναι λάθος!! Γράφεις κωλοέλληνες!! Πες μας σε παρακαλώ πολύ μια χώρα που να είσαι βέβαιος ότι 100% αν σου συμβεί κάτι θα σε βοηθήσουν θέλω πολύ να πάω και απορώ γιατί δεν έχεις πάει και εσύ εκεί!! Δυστυχώς ζούμε στην εποχή του φόβου και της έντονης ανασφάλειας και αυτό μας κάνει δύο φορές πιο επιφυλακτικούς και ο φόβος μας αποξενώνει. Δεν είμαστε 'κωλοέλληνες' είναι οι συνθήκες που βγάζουν απο μέσα μας το χειρότερο μας εαυτό!! Κάθε μέρα επιλέγουμε κάτω απο πολύ αντίξοες συνθήκες αν θα φερθούμε σαν άνθρωποι ή σαν γαϊδούρια και η επιλογή δεν είναι πάντα εύκολη. Έχω γίνει μάρτυρας χειρότερων περιστατικών απο αυτά που περιγράφεις αλλά ξέρω ότι, οτι και να δούν τα μάτια μου δεν μπορούν να αναιρέσουν και τις καλές πράξεις που βλέπω και βιώνω επίσης καθημερινά και ούτε μπορώ να καταδικάσω την οποιαδήποτε κοινωνία απο ένα περιστατικό. Μια καλή πράξη μπορεί να εξισορροπεί χίλιες κακές όπως επίσης και το αντίστροφο ισχύει. Δεν είμαστε ποτέ σε θέση να κρίνουμε όλη την κοινωνία απο μία. Χρειαζόμαστε περισσότερους καλούς ανθρώπους μακάρι να επιλέγαμε να ήμασταν όλοι καλοί. Ελπίζω το κείμενο σου να παρακινήσει και άλλους ανθρώπους να φέρονται με συμπόνια και ενδιαφέρων!!! Τα συμπεράσματά σου είναι που δεν μου αρέσουν!!!
Ο τίτλος σε πείραξε,το γεγονος ότι εισαι ανορθόγραφη και τα εισαγωγικά τα περνάς για διαλυτικά, δε σε ανησυχεί; Το κέιμενο είναι αληθινό και συμφωνώ απολυτα,ας μην εξωραϊζουμε την πραγματικοτητα ή να το παιζουμε αμπελοφιλοσοφοι περι κακου ή καλου
Αν η επιθυμία σου ειναι να γράψεις μυθιστόρημα τότε καντο κ μην γέμιζε θα τον κόσμο με ψέματα κ π@π@ριες!!!!ειμαι υπάλληλος μετρο έχω να σε ενημερώσω οτι δεν υπάρχει ουτε μια στο εκατομμύριο περίπτωση να μίλησε ετσι ο οδηγός αφενός κ αφετέρου ο υπεύθυνος σταθμού θα είχε αναλάβει τα υπόλοιπα!!!!!υπαρχουν κάμερες που καταγράφουν τα παντα σε όλο το μετρο!!!!
Αντιλαμβάνομαι γιατί θεωρούνται "ζωντανοί" όσοι έδωσαν νερό ή τη βοήθησαν...αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί έσύ μπαίνεις στην κατηγορία των "ζωντανών" ενώ με βάση την περιγραφή σου η αντίδρασή σου δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή των "νεκρών", απλά κοιτάς και δεν κάνεις τίποτα πέρα από το να σκέφτεσαι εξυπνάδες, άρα η αντίδρασή σου είναι συνειδητή πράγμα που σε καθιστά ένα στάδιο παρακάτω από αυτούς που αποκαλείς "νεκρούς"....
Μου κάνει ΦΟΒΕΡΗ εντύπωση που κανείς δεν αναφέρθηκε στη "διάχυση της ευθύνης". Δεν είμαι ψυχολόγος, καμία σχέση βασικά, αλλά έχει τύχει να διαβάσω γι' αυτό αρκετές φορές. [ΠΗΓΕΣ: http://en.wikipedia.org/wiki/Diffusion_of_responsibility http://apallou.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html] Περιληπτικά,όσο πιο μεγάλο ο πλήθος, τόσο λιγότερο αισθάνεται ο καθένας γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ανάλογα στο πλήθος. Έχει πολύ ενδιαφέρον σαν θεωρία και αν μη τι άλλο, βγαίνει ένα πολύ πιο σοβαρό συμπέρασμα από το ότι "είμαστε ζόμπι/νεκροί/αδιάφοροι/παλιάνθρωποι" κλπ. Κατά τ' άλλα, θα συμφωνήσω με τον/την Μπιμπιπ.
Διόρθωση στο σχόλιο: Όσο πιο μεγάλο το πλήθος, τόσο λιγότερο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ανάλογα σε κάθε άτομο του πλήθους. Συγγνώμη, το έγραψα λίγο πρόχειρα.
Σ' έναν τόπο που ο κόσμος ζει με φόβο, δεν είναι πολλοί αυτοί που θα τολμήσουν να επωμιστούν και το φόβο του άλλου. Και ο φόβος νεκρώνει. Αν το νεκροί ήταν σε εισαγωγικά, πρέπει να είσαι ανησυχητικά αισιόδοξος για να διαφωνήσεις με τον τίτλο.
υπερβολες, καθε μερα ειμαι στο μετρο... οι ανθρωποι κουβαλανε τα προβληματα τους στο κεφαλι τους δεν ειναι νεκροι. Και στις κρισεις πανικου επιβαλεται να απαγορευτει να βρισκεται στη πολυκοσμια...καλα εκανε η οδηγος και την εβγαλε εξω και αν ηθελε μετα επρεπε να παρει ενα ταξι μεχρι να περασει σιγουρα! ΞΕΡΟΛΙΑΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑΑΑΑΑ το αρθρο! Ποσο ευκολα χαρακτηριζεις τον κοσμο νεκρο και εσενα τον δηθεν ευαισθητο ζωντανο!
..και πώς θα παέι στη δουλειά της.; η κυριούλα με την κρίση πανικού, αν επιβάλεται να απαγορευτεί να βρίσκεται σε πολυκοσμία.; και η κάθε κυριούλα/ης που υποφέρει από αυτό κι αναγκάζεται να μπει γιατί Πρέπει να πάει στη δουλειά του....
Απορω ποσοι απο αυτους που σχολιαζουν, θα σταματουσαν και θα τη βοηθουσαν. Και για να σας προλαβω, ναι, εγω εχω σταματησει για να βοηθησω μαι εγκυο που ζαλιζοταν.