Έχω δει πολλά βίντεο του Λιαντίνη καθώς τον θεωρώ έναν σπουδαίο φιλόσοφο της σύγχρονης εποχής, και η αλήθεια είναι πως αυτό το βίντεο-απόσπασμα δεν το είχα δει. Πραγματικά το σημείο με το κοριτσάκι και τον εργάτη, μου προκάλεσε τόσα συναισθήματα που πραγματικά με εξουθένωσε. Οργή, αποστροφή, λύπη...Πιστεύω όταν κάτι σου βγάζει τέτοια συναισθήματα, είτε καλά είτε κακά, θεωρείται τέχνη. Τα μέσα που χρησιμοποιεί και το ηθικό κομμάτι που υπάρχει σε αυτό το έργο, είναι μια άλλη υπόθεση και αυτό θέλει περισσότερη εξέταση κατά την γνώμη μου. Κάθε εποχή έχει άλλα στερεότυπα. Το κακό είναι ότι τέτοια περιστατικά υπάρχουν και πέραν του βιβλίου. Υπάρχουν στην πραγματικότητα και πιστεύω αυτός είναι ο κύριος λόγος που αυτό το απόσπασμα προκαλεί τόση δυσφορία. Γιατί γνωρίζουμε ότι συμβαίνει και ας εθελοτυφλούμε ως κοινωνία.Το θέμα είναι τι κάνουμε τέχνη; Πλέον πολλοί βαφτίζουμε τέχνη κάτι που απλά έχει την υποψία τέχνης. Δεν είναι όμως. Λέμε καλλιτέχνη τον πιο ατάλαντο, επειδή πουλάει.Η τέχνη θεωρώ είναι για τους λίγους. Δεν την καταλαβαίνουν όλοι.Να σου απαντήσω με μια λέξη σε αυτό που ρωτάς; Ναι, πιστεύω στην τέχνη υπάρχουν όρια.