Δε ξέρω πώς θα σου φανεί το σχόλιό μου αλλά θα σου γράψω ειλικρινά τις σκέψεις που κάνω,πώς θα το βλεπα στη θέση σου.Αν έχεις σκοπό να κάνεις οικογένεια και παιδιά,θα πρέπει να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση μαζί του.Αν ήσουν -δε θα πω 22,θα πω απλά μικρότερη- και ήσουν σίγουρη ότι είναι ο άνθρωπός σου και είχε εκφράσει κι αυτός την επιθυμία για ένα μέλλον μαζί σου, θα σου έλεγα ότι έχεις καιρό να περάσετε καλά μαζί και να τον στηρίξεις μέχρι να αποκατασταθεί κι αυτός επαγγελματικά και να προχωρήσετε και σε κάτι πιο σοβαρό.Ωστόσο στα 32 αν έχεις τέτοιες βλέψεις θα πρέπει να σκεφτείς ότι και βιολογικά τα περιθώρια στενεύουν με τα χρόνια.Δε ξέρω αν ακούγεται άσχημο έτσι όπως το λέω αλλά προσωπικά σε αυτή την ηλικία θα σκεφτόμουν ότι αυτή η σχέση ή θα πάει άμεσα πιο κάτω (είτε αυτό λέγεται συγκατοίκηση είτε λέγεται γάμος είτε λέγεται παιδί) είτε θα τελειώσει.Γιατί,και πρακτικά να το δεις,αν αυτός δεν έχει τελειώσει το διδακτορικό του και δεν έχει βρει δουλειά ικανή να στηρίξει σπιτικό σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα (εσύ θα το κρίνεις),μετά εσένα θα σε πιέζει ο χρόνος στο να βρεις κάποιον άλλον/να τον μάθεις καλά/να προχωρήσεις μαζί του,κάτι που (λογικά- γιατί με αυτά τα πράγματα ποτέ δε ξέρεις) θα πάρει κι αυτό καιρό.Από την άλλη,αυτός στα 45 του δε θα έχει το ίδιο πρόβλημα-ελπίζω να καταλαβαίνεις πώς το λέω.Υ.γ.Δε ξέρω πόσο διαρκεί ένα διδακτορικό εξ αποστάσεως,αλλά όπως και να χει είναι δεδομένο ότι κάτι τέτοιο απαιτεί τεράστια σπατάλη χρόνου και ενέργειας κι αν δεν είναι βέβαιο ότι θα του εξασφαλίσει δουλειά,προσωπικά θα το έβλεπα σαν μια προσπάθεια να παρατείνει τις σπουδές και να αποφύγει να αναλάβει ευθύνες ενηλίκου.