Κορίτσι μου, παρακολουθώ εδώ και καιρό τις εξομολογήσεις σου, προσπαθώντας να βγάλω κάποιο νόημα σ' αυτά που γράφεις.Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας με την οικογένεια σου και από τη μεριά της μητέρας σου, αλλά και με τους συγγενείς του πατέρα σου.Όταν συνειδητοποιήσεις ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος για οτιδήποτε απέναντι σε κανέναν, θα δεις ότι θα ηρεμήσεις. Δεν εξαρτάσαι από την αποδοχή των δικών σου, όσο και αν αυτό σου φαίνεται απίστευτο. Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του. Ο θείος σου (και λοιποί συγγενείς) δεν θέλουν να έχουν επικοινωνία μαζί σου. Αποδέξου το, άστο πίσω σου και προχώρα! Η μητέρα σου βρήκε την εύκολη λύση και ρίχνει τα δικά της λάθη σε σένα για να δώσει άφεση αμαρτιών στον εαυτό της. Αυτό είναι δικό της πρόβλημα, όχι δικό σου. Αν δεις την όλη κατάσταση λίγο πιο αποστασιοποιημένα συναισθηματικά, θα δεις ότι και εσύ χρησιμοποιείς την ίδια τακτική με τη μητέρα σου. Για όλα φταίνε οι άλλοι!Στο δια ταύτα, τη χειρότερη ζημιά μας την κάνουν οι προσδοκίες που έχουμε από τους άλλους, αλλά και οι αυταπάτες που τρέφουμε συνειδητά, προσπαθώντας να βγάλουμε την αφεντομουτσουνάρα μας δικαιωμένη και αδικημένη ταυτόχρονα.Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον/την προλαλήσαντα/-σα peterpan και περισσότερο στο κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης. Πρέπει οπωσδήποτε να βρεις τις προσωπικές σου ισορροπίες, Ειρήνη!Καλή δύναμη!